MELEK #Wattys2021

3.BÖLÜM

"Bir umudu olmalı insanın ilk bahar güneşi gibi..."

Kapıyı açtım fakat gördüğüm şey karşısında şaşkınlığımı koruyamadım. Karşımda Leman Teyze duruyordu. Beni burda nasıl buldu hiçbir fikrim yoktu. Şaşırmam çok normaldi çünkü Leman Teyzeyi meleğin ölümünden sonra hiç görmemiştim. Çünkü herşeyi geride bırakıp biraz uzaklaşmak istemiştim. Uzun bi bakışmadan sonra Leman Teyze yaklaşarak bi anda sarıldı.

"Her yerde seni aradım oğlum nerdeydin sen ha nerdeydin."

Leman Teyze ağlıyordu. Öyle içten sarıldı ki kuş kadar hafif kalmıştı kadın, yorgundu...

Leman Teyze beni karşısına oturttu. Sanırım herşeyi anlatmam gerekiyordu. Neden kaçıp buralara geldim? Neden ortadan kayboldum? Anlatılması gereken çok şeyim vardı ama benim artık anlatacak mecalim kalmamıştı.

"Artık bir yerden başlasan diyorum."

Derin bı iç çektim;

"Duramadım orda Leman Teyze bir türlü yapamadım bende çareyi biyerlere kaçmakta buldum. Çünkü orda kalırsam daha kötü okuycaktı. Ben kendimi kaybettim ve buraya da bulmaya geldim."

Leman Teyze söylediklerim karşısında sadece susup uzun uzun baktı. Leman Teyzeyi ilk defa böyle görmüştüm. Sanki böyle artık bitmiş, tükenmiş gibi çok durgundu sadece bakıyordu. Leman Teyzede bu yaşananlardan benim kadar baya etkilenmişti sanırım. Bi anda ağzımdan şu sözler döküldü;

"Ben çok yalnız kaldım be Leman Teyze."

Leman Teyze ağlamamak için zor tutuyordu kendini ama gözyaşları onu dinlemedi. Gözünden yaşlar dökülmeye başladı damla damla...

Bı anda boşluğa düştüm sanki ayağa kalkıp Leman Teyzeye sarıldım. Kendimi tutamadım hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Sonunda birine bütün içimi dökmüştüm. Birazda olsa rahatlamıştım. Leman Teyzede bizimle bi süre burda kalıcaktı. Yarın ilk işim ona bursları gezdirmek olucaktı.

Gece olmuştu yatağıma uzanmıştım fakat kafamdaki düşünce yüzünden uyuyamıyordum. Bence Leman Teyze başka şeylerde yaşamıştı. Bu kadar kötü bu kadar çaresiz kalmasının sebebi sadece meleğin ölümü olamazdı. Kesin birşeyler daha vardı. Çünkü hissettim çaresiz kalmıştı, tutunacak dalı kalmamıştı sanki.

Gün doğmuştu. Yatağımdan kalkıp aşağıya indim. Elimi, yüzümü yıkayıp hemen Leman Teyzeyi uyandırmak için odasına yöneldim. Odasına girdiğimde onu orda bulamadım, yatağını toplayıp çıkmıştı sanırım ama nereye gidebilirdiki buraları fazla bilmiyordu. Bı anda içime bı kuşku oluştu. Hemen abim Leman Teyzeyi aramasını söyledim. Abim hemen aradı fakat ulaşılamıyordu. Şimdi büsbütün korkmaya başlamıştım. Hemen dışarı çıkıp abimle Leman Teyzeyi aramaya başladık. Her tarafı didik didik aradık gezmedigimiz, bakmadığımız yer kalmamıştı. Hiçbir yerde yoktu. Sanırım dün geceki düşüncelerimde haklıydım. Kesin Leman Teyzeyi bu hale getiren başka şeylerde vardı. Gece olmuştu, hava baya kararmıştı. Kafayı yemek üzereydim. Abim benim halimi gördüğünde biraz şaşırmıştı.

" Bi sakin ol aslan parçası koskoca kadın kaybolacak değil ya gelir birazdan."

Tabi abim hiçbişeyin farkında değildi. Daha fazla saklamanın bı anlamı yoktur diyerek abime döndüm;