Wrong Text. Larry Stylinson {Dutch}

Harry

Uiteindelijk moest iedereen naar huis. Ik heb besloten bij Louis te blijven omdat hij anders de hele dag alleen zou zijn en dat kon ik niet aan. Ik kijk naar Louis en glimlach. Hij ligt te slapen en het ziet er zo schattig uit. Snel pak ik mijn telefoon en maak ik een foto. Ik stop mijn telefoon weer weg en kijk weer naar Louis. Is het gek dat ik me veilig bij hem voel, terwijl we alleen af en toe hebben gesproken via de telefoon.

Ik ga met mijn hand door zijn haar in de hoop dat hij wakker word. De zuster komt de kamer binnen met een kar met eten. 'Oh u bent meneer Tomlinson al aan het wekken.' Zegt ze dan. Ze zet een dienblad op een soort nachtkastje en loopt weer weg. Ik kijk haar nog fronsend na waarna ik me weer wendt tot Louis. 'Lou, wakker worden.' Ik speel wat met zijn haar. Hij opent zijn ogen en kijkt me aan. 'Je bent er nog?!' Ik grinnik en knik. 'Ik wou niet weggaan.' Mompel ik. Louis trekt me in een knuffel waardoor ik gekriebel voel in mijn buik. 

'Dank je.' Zegt hij zachtjes. Ik knik dat het goed is en ga wat verder bij hem vandaan zitten. 'Er is eten voor je gebracht.' Hij kijkt meteen naar het nachtkastje. Zijn gezicht betrekt. 'Gedver, alweer die smurrie.' Zegt hij dan. Ik schiet in de lach. 'Zo erg kan het niet zijn toch?' Vraag ik maat Louis knikt meteen. 'Het ruikt naar bloemkool maar als je een hap neemt smaakt het naar hoe verbrand eten ruikt. En het is plakkerig dus je kan het bijna niet doorslikken.' Zegt hij dan. Ik trek een vies gezicht. 'Gadver.' Breng ik dan uit. 'Dat ze je zoiets te eten geven.' Hij knikt. 'Ik heb het vanmiddag ook moeten eten maar heb het gewoon niet gedaan. Na een hap ben je er al klaar mee.' 

Ik grinnik en kijk naar het bord. 'Het ziet er inderdaad niet zo gezond uit.' Zeg ik als ik zie dat het lijkt op pudding maar het ieder moment weg kan lopen. Louis knikt en kijkt naar de deur. 'Er is hier zo'n zuster die echt niet weet hoe ze mensen moet behandelen. Ze doet zo focking gemeen. Ik zou willen dat ik deze drap naar d'r toe kon gooien.' Verzucht hij. Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Ik denk niet dat dat gaat werken Lou.' Hij haalt zijn schouders op. 'Het zou leuk zijn als dat het wel deed.' Zegt hij dan simpel. De deur gaat open en een zuster komt binnen lopen. De vrouw is vors gezet, heeft haar grijze haren opgestoken in een strakke staart en haar ogen staan streng achter een klein brilletje. 'Louis, eet alsjeblieft je eten op!' Zegt ze als ze ziet dat het nog onaangeraakt op het nachtkastje staat. Louis rolt zijn ogen.

'Maar tante.' Ze schud haar hoofd. 'Je weet het zelf he, als je niet goed eet mag je niet eerder naar huis!' Zegt ze, een glimlach siert haar lippen. 'En wie is dit?' Vraagt ze als ze mij ziet. 'Tante, dit is Harry, een goede vrind van me.' Zegt hij. Ik sta op en schud haar uitgestoken hand. 'Hoi schat, ik ben Elena, noem me maar El.' Zegt ze. Haar strenge ogen hebben een vriendelijke uitstraling gekregen en ze glimlacht hartelijk. Ik glimlach naar haar. 'Ik moet verder, de patiënt hiernaast heeft mijn hulp nodig. Het was leuk je te ontmoeten Harry.' Zegt ze terwijl ze naar de deur loopt. 'Hetzelfde mevrouw.' Ze kijkt me waarschuwend aan. 'Het is El voor jou.' Zegt ze dan. Ik knik en ga naast Louis zitten. 'En Louis, eet alsjeblieft je eten op.' Louis knikt en glimlacht naar zijn tante. Ze loopt weg en laat ons in stilte achter.

'Is het niet raar als je tante in het ziekenhuis werkt?' Louis schud zijn hoofd. 'Nee eigenlijk niet. Het is alleen vervelend dat ze zo erg op me let.' Ik knik begrijpend. Louis pakt met tegenzin het dienblad en prikt met zijn vork in de pudding. Hij brengt de lepel naar zijn mond en trekt een vies gezicht. Na een half uur is het bord leeg. 'Eindelijk.' Verzucht hij en hij laat zich achterover op zijn bed vallen. 'Ik kan niet wachten tot ik weer naar huis kan.' Zegt hij dan. 'Ik ben hier nog maar een dag en ik heb er al een hekel aan.' Ik grinnik en kijk even uit het raam. 'Waar kijk je naar?' Louis komt naast me zitten en kijkt ook naar buiten. 'De spelende kinderen.' Mompel ik en ik wij naar het pleintje. Louis kijkt er ook naar toe. 'Kijk dat is Doris!' Zegt hij en hij wijst naar een meisje met oranje haar. Een glimlach komt op zijn gezicht. 'Ze is gelukkig niet heel erg verwond.' Ik kijk hem aan. 'Ja en dat komt door jou. Als jij niet voor haar ging zitten was ze misschien wel dood geweest.' Met grote ogen kijkt hij me aan. 'Echt?' Ik knik. Tranen komen in zijn ogen waardoor ik hem tegen me aantrek. 'Het is goed Lou.' Fluister ik als zijn schouders beginnen te schokken en mijn schouder nat word. 

'Hazz, weet je zeker dat je niet naar huis wil?' Vraagt Louis als hij na een tijdje gekalmeerd is. Ik knik. 'Als het nodig is blijf ik hier slapen.' Zeg ik dan, een glimlach op mijn lippen. Louis glimlacht even slapjes. 'Dank je.' Ik knik dat het goed is en trek hem weer tegen me aan. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. 'Zullen we film kijken?' Stel ik voor. Louis knikt en pakt zijn telefoon. 'Welke?' Vraagt hij als hij netflix opgestart heeft. 'Uhm, wat wil jij?' Vraag ik. Hij lijkt even na te denken. 'We kunnen ook een serie gaan kijken?' Stelt hij voor. Ik knik. 'Welke?' Vraag ik dan. Meteen beginnen Louis' ogen te fonkelen. 'Friends!' Zegt hij. Ik denk even na. Friends is een van mijn favoriete series op Netflix. Ach, waarom niet? 'Ja leuk.' Zeg ik dan. Louis klikt friends aan en gaat met zijn rus tegen de muur zitten. Ik schuif naast hem en kijk naar het schermpje.