Gebroken Geloof

I

"Hey Sammie." Demi gaf de lange spits een knuffel toen hij de deur voor haar open deed.

"Hey, wat doe jij hier nu weer?" Hij was verbaast haar te zien. Ze had van te voren niet aangegeven dat ze langs zou komen zoals ze normaal deed.

"Ook goed om jou weer te zien." Ze knipoogde. "Mag ik binnenkomen of heb je geen tijd voor een vriendin." Ze begon te grijnzen, wetend dat hij haar toch niet buiten zou laten staan.

"Nee joh, kom binnen!" Hij stapte gelijk aan de kant en liet Demi binnen. Ze liet zich gelijk op de bank ploffen en keek naar de tv die aan stond, het was geen verrassing dat Sam een voetbalwedstrijd aan het kijken was. "Wil je wat drinken?"

"Ja lekker, doe maar sap!" Ze keek toe hoe Sam een pak appelsap uit de koelkast pakte en twee glazen in schonk.

"Maar even serieus, hoe ben jij nu weer hier beland?"

"Daniek vroeg om een lift, en als mijn zusje met een sterk argument aankomt kan ik al geen nee meer zeggen."

"En dat argument was...?"

"Kun jij weer gezellig bijkletsen met Sam." Sam schudde zijn hoofd. "Dus ja..." Demi had een grijns op haar gezicht en nam haar glas aan van Sam. "Maar voel je je al een beetje thuis?" Gelijk knikte Sam.

"Zeer zeker wel! Het is een mooie club en ik woon hier mooi. Mij hoor je niet klagen."

"En je teamgenoten?"

"Stuk voor stuk leuke gasten. Één van de broekies woont onder me, dus we eten wel eens samen wat of kijken een filmpje." Sam leek het echt fijn te vinden in de Friese stad. Niet lang geleden was er besloten dat hij gehuurd zou worden door Heerenveen om daar zijn Eredivisie minuten te maken en ervaring op te doen. Hij deed het goed binnen het team en de eerste paar doelpunten waren ook al binnen.

"Dat is mooi. Ik moet wel zeggen, ik vind het fijn dat je nu een Heerenveen speler bent, dan kan ik mijn Ajax hart in ieder geval weer geruststellen." Sam lachte.

"Hoe is het eigenlijk met Rianne?"

"Die zit nog steeds in Afrika... Ze had twee maanden geleden al naar huis moeten komen. Nou ja, moeten, dat was het plan. Maar ze zit er nog steeds en we horen steeds minder vaak iets, dus ik heb eigenlijk geen flauw idee..." Acht maanden eerder was Rianne op het vliegtuig gestapt om ontwikkelingswerk te gaan doen in Namibië, ze had al meerdere keren laten weten hoeveel ze het naar haar zin had en twee maanden geleden kwam het nieuws dat ze langer bleef, maar niet wist wanneer ze dan wel naar huis zou komen.

"Je zou haast denken dat ze een reden heeft gevonden om daar te blijven." Grapte Sam, maar hetzelfde was al meerdere keren door Demi's hoofd geschoten. "Is dat het geval?" Vroeg hij voorzichtig toen hij zag dat Demi niet mee lachte, maar het tegenovergestelde gebeurde: ze keek met een sip gezicht naar haar handen.

"Ik heb geen idee." Ze zuchtte. "Maar het zal me niets verbazen. Je weet hoe impulsief ze kan zijn..." Sam sloeg een arm om het beteuterde meisje naast hem.

"Het komt allemaal wel goed joh. Ik weet hoeveel ze voor je betekent, maar ik weet ook dat jij donders veel voor haar betekent." Ze knikte en kroop toen uit Sams armen.

"Genoeg sneu gedoe, ik ben hier voor de gezelligheid." Sam keek Demi met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Please Sam." Ze trok een pruillipje en al snel kon Sam er niet meer tegen en stemde hij toe.

"Ik moet nog wel boodschappen doen. Mitchel, de jongen die hier dus onder woont, komt vanavond eten en ik moet nog van alles halen." Demi haalde haar schouders op.

"Dan gaan we toch naar de supermarkt? Ik heb er geen problemen mee." Ze pakten beiden hun jas en stapten in de auto van Sam om naar de Albert Heijn in de buurt te rijden. "Hoeveel spullen heb je nodig?" Vroeg Demi Sam toen ze bij de ingang kwamen.