Gebroken Geloof

VI

"Wij gaan." Ergens in de periode dat ze met de spelers had staan praten was Demi iedereen van familie Lammers - behalve Sam, die nog steeds strak naast haar stond - uit het oog verloren. Ze draaide zich dan ook gelijk om naar Loes die achter haar ging staan. "Ga je met ons mee of rijd je mee met Sam?" Demi keek Sam aan die zijn schouders ophaalde.

"Je mag prima met mij als je wil, maar je mag ook met hun mee. Ik kom zo ook naar huis." Demi knikte.

"Ik ga wel gewoon met jullie mee. Samen uit samen thuis." Ze zei gedag tegen de spelers met wie ze in contact was gekomen in het afgelopen uur. Michel en Mitchell waren intussen al met andere mensen aan het praten en aan het dollen, maar Demi kon het ook goed vinden met Kik Pierie, Pelle van Amersfoort en Morten Thorsby.

"Ik kom zo snel mogelijk naar huis." Demi knikte en liep met Loes naar de uitgang.

"Heeft Sam zijn...?"

"Shit..." Gelijk rende Demi terug en schoof Sam zijn telefoon over de bar richting hem, gelukkig had hij net op tijd in de gaten dat het zijn telefoon was voordat hij de bar af schoof. Hij schudde zijn hoofd lachend, vooral toen hij het geschrokken gezicht van Demi zag.

"Dank je Deems!" Ze blies hem snel een kushandje en rende toen terug naar Loes waar ze haar arm door die van haar haakte.

"Kunnen we nu wel echt?" Demi knikte schijnheilig en het duo liep naar de auto.

"Zijn de kletsmajoren daar dan ook eindelijk weer." Will knipoogde naar de twee dames die de auto instapten.

"Laat ze toch, ik ben allang blij dat ze zich niet kapot vervelen als ze elke keer weer voor Sam op komen draven. Anders had ik die jongen er echt een draai voor om de oren moeten geven. Die twee zouden ondanks dat ze zich zouden vervelen elke keer weer komen." Demi en Loes keken elkaar grijnzend aan. Ze zouden het misschien nooit hardop toegeven aan andere mensen, maar beiden vonden voetbal een onwijs leuke sport om naar te kijken vooral omdat ze beiden single waren en naar alle leuke koppies en lekkere kontjes konden kijken. Will schudde zijn hoofd en omdat ze terug gingen naar Sams huis waren ze er zo. Gelijk verdwenen de twee jongste dames naar de kamer van Sam, waar ze op zijn bed gingen zitten.

"Goede spelers van vandaag?" Demi begon gelijk te lachen. Ze gingen de wedstrijd even goed analyseren, maar niet de voetbal kant, niet dat de rest dat te weten hoefden te komen, dus hadden ze allemaal voetbaltermen om bepaalde dingen te gebruiken. Als een speler een goede speler was betekende het dat hij er goed uitzag op het veld.

"Ik vond Donny van de Beek erg goed spelen." Loes rolde haar ogen, wist zij veel wie Donny van de nog wattes was. "Die blonde jongen op het middenveld. Hij had een paar mooie doelpogingen." Snel zocht Demi een foto op, wat zo gebeurd was.

"Oh die! Ja die speelde goed."

"Wie was de beste?" Beide meiden vlogen nog net niet de lucht in door Sam die plots in de deuropening stond.

"Jij natuurlijk." Zei Demi, maar Loes lag gelijk in een deuk, toch was Demi serieus. Sam was de beste op het veld, in spel en uiterlijk.

"Oh shit je bent serieus." Merkte de jongste Lammers dan ook gelijk op. "Sam eruit, ik moet een pittig woordje met Demi praten." Demi grinnikte, ze wist dat Loes het niet erg vond. Het tegenovergestelde zelfs als ze keek naar de glinstering in de ogen van Loes. Sam fronste en bleef staan. Hij vroeg toch een simpele vraag, waarom zou Loes Demi aan moeten spreken op het feit dat ze hem de beste speler vond? "Waar wacht je nog op? Go." Ze duwde haar broer zijn kamer uit. "Het duurt niet lang, dan heb je je vriendin weer helemaal voor jezelf. Ga nu maar." Sam liep terug naar de woonkamer.

"Wat is er jongen?" Vroeg Jeanette lachend toen ze de verbaasde blik op haar zoons gezicht zag.

"Ik heb geen idee. En ik vraag me af of ik het wil weten."

"Sam de beste?!" Gilde Loes en Jeanette en Will fronsten nu ook omdat die het met gemak konden horen een paar meter verderop, desondanks de dichte deur.

"Niet zo hard jij gek." Lachte Demi en sprak een heel stuk zachter waardoor ze het in de woonkamer niet konden horen. "Maar ja, Sam de beste." Ze bloosde licht. "Kan ik er wat aan doen dat Sam zo goed is? Daar moet je je ouders voor aankijken, daar kan ik helemaal niets aan doen. Of gewoon de ouders van de andere spelers, dat zij niet beter zijn." Loes rolde haar ogen met een grote lach op haar gezicht.

"Maar zou je..." Fluisterde Loes en Demi haalde haar schouders op.

"Ik weet het niet, ik weet niet of ik überhaupt, met wie dan ook wil..." Fluisterde Demi ook.

"Ik snap het, maar weet dat ik uit mijn plaat ga mocht het wel." Demi gaf Loes een knuffel.

"Dan zou ik de beste schoonzusjes krijgen. Maar voordat we Sam ineens weer midden in de kamer hebben zonder dat we het in de gaten hebben, laten we zelf maar naar hun toe gaan." Loes knikte en liepen de woonkamer in waar de vier anderen zaten.

"Wat was dat?" Vroeg Emma lachend. Loes en Demi keken elkaar grijnzend aan, maar kwamen gemakkelijk om het gespreksonderwerp heen. Om iets heen praten was een talent wat beide meiden hadden.

"Dus, Sam, wat vind je van je achtergrond op je telefoon?" Sam begon te lachen.

"Schitterend. Mijn twee grootste fans op een foto en die als achtergrond. Beter kan het niet toch?"