Gebroken Geloof

II

"Deem, kun jij open doen? Ik denk dat het Mitchell is die voor de deur staat." Sam keek heel lief om terwijl hij met pannen in de weer was om te zorgen dat ze iets als avondeten hadden.

"Nou, vooruit, omdat je het zo lief vraagt." Er werd weer op de deur gebonst. "Het is wel een stuk ongeduld zeg." Grapte Demi.

"Rustig aan man!" Gilde Sam naar de persoon achter de deur. Demi deed de deur open een paar momenten nadat Sam dat had geroepen en voordat ze iets kon zeggen liep de jongen naar binnen. Ze keek verbaast, maar besefte toen dat het Mitchell moest zijn. Volgens Sam kwam die zowat elke avond over de vloer.

"Hey S..." De jongen fronste. Hij had niet verwacht dat iemand anders dan de lange spits de deur open zou doen. "Sam, sinds wanneer heb jij een vriendin?" Gilde hij toen naar Sam en hij liep naar de keuken waar Sam nog steeds was. Demi liep achter de vriend van Sam aan en keek toe hoe de lange jongen de, toch een stuk kortere jongen, verbaast aan keek.

"Oh je bedoelt Demi." Lachte hij toen het kwartje viel. Demi schudde met haar hoofd. Over wie zou hij het anders hebben, maar blijkbaar was dat niet zo overduidelijk als het leek voor Demi. "Dat is gewoon een vriendin die ineens op de stoep stond. Je weet nog dat we het hadden over meest ongemakkelijke momenten? Zij is een van die meiden." De jongen begon te lachen. En Demi snapte niet waarom Sam zo cryptisch moest zijn.

"Leuk je te ontmoeten dan, ik ben Mitchell." Demi schudde aarzelend zijn hand.

"Meest ongemakkelijke momenten...? Wat vertel jij iedereen over mij joh?! Ik ben Demi trouwens." Mitchel grinnikte.

"De meest rare verhalen." Demi keek Mitchell met grote ogen aan en Sam gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd. "Auw! Oké, ik snap hem!" Mitchell had een twinkel in zijn ogen. "Maak je niet druk, hij is altijd super lief in wat hij over je zegt. Hij zegt alleen maar dingen van ze is zo lief, en ze is zo aardig..." Sam kreunde.

"Ik heb al spijt van het feit dat ik tegen Daniek gezegd heb dat je hier langer kan blijven."

"Nou zeg, niet overdrijven." Mitchell had een grijns op zijn gezicht die van zijn ene oor reikte tot zijn andere. Hij vond het machtig mooi om Sam zo even mooi te kunnen pesten. "Wat gaan we eten meneertje masterchef?"

"Ik vind dat jij wel een keer mag koken, anders ga je alleen maar onzin verhalen aan Demi vertellen, wat vind je daar van?" Sam keek hem streng aan.

"Je weet dat ik niet kan koken." Schoot Mitchell terug. "Tenzij jij het niet erg vind om een hoopje verkoold eten te eten, dan wil ik prima koken."

"Ik wil anders ook wel koken hoor. Ik was degene die hier binnen komt vallen en ineens de boel in de war gooit." Bood Demi aan, ze had geen zin om tussen de twee vrienden te komen, bovendien had zij plots voor de deur gestaan zonder waarschuwing.

"Ja Sam, zij kan wel koken. Het is toch een vrouwentaak." Sam begon te grijnzen naar Mitchell die met zijn rug naar Demi toe stond. "Wat is er?" Vroeg hij, zijn wenkbrauwen in een frons. Demi stond achter hem, handen op haar heupen te wachten tot Mitchell haar aan zou kijken zodat ze hem een veeg uit de pan kon geven. "Zeg alsjeblieft niet dat ze zo'n type is wat niet tegen dit soort opmerkingen kan." Langzaam draaide hij zich om. "Je bent het wel of niet?" Demi probeerde om niet te gaan lachen bij het aanblik van de toch nog best bang kijkende Mitchell.

"Demi... Waar wacht je op?" Vroeg Sam, met nog steeds die duivelse grijns op zijn gezicht. Demi draaide Mitchell om zodat Sam hem in zijn gezicht aan kon kijken.

"Hoe kun je hier nu boos op zijn?" Vroeg ze hem. "Dit is toch te snoepig voor woorden? Zijn onderlip trilt nog net niet!"

"Ik weet nu niet of ik nu beledigd moet zijn of dat je dit als compliment bedoelt..."

"Je laat hem ermee weg komen?!" Sam was stomverbaasd. "Je gaat hem niet helemaal vol schelden of zo? Een klap verkopen?" Demi schudde haar hoofd.

"Iemand vol schelden zou ik sowieso al nooit doen. En zoals ik al zei, hoe kun je boos zijn op dat gezichtje?"

"Ongelofelijk." Sam liep iets teleurgesteld naar de bank en pakte een console van zijn playstation. "Kom je nog? Dan zal ik plaatsvervangend wel even je wat aan gaan doen." Mitchell begon te lachen en pakte de tweede console van Sam aan. "Demi gaat wel koken."

"Het zou ook fijn zijn als ik wist wat ik moest koken..." Sam haalde zijn schouders op. "Prima, ik kijk zelf wel, mensen wat ben jij toch weer heerlijk kinderachtig..." Ze blies hem een kushandje en keek toen in de koelkast. "Wat dachten jullie van pasta met spinazie?" Gelijk keken ze allebei om.

"Is dat lekker?"

"Zou ik het anders voorstellen?" Gelijk draaide Sam zich terug naar het scherm van de televisie.

"Je kan echt merken dat jullie ongelofelijk veel van elkaar houden..." Mitchell lag plat om de twee. "Oh nee wacht, gewoon vrienden." Die opmerking liet beiden fronsen, waar had dat joch het nu weer over?

"Hoe oud ben je?!" Vroeg Demi gelijk om maar iets terug te zeggen. "Je gedraagt je als een kleuter namelijk."

"Negentien."

"Met de tweeënhalf jaar achterstand die jongens hebben zestien... Oké, dan is het alweer een beetje te verklaren."

"Hallo!" Riep Sam.

"Maak je niet druk jij PSV'er. Op een gegeven moment valt het niet meer op. Volgens mij ben jij gewoon vroeg in het achterhalen van die achterstand." Sam leek er genoegen mee te nemen. "Ik zal die pasta nu maar eens gaan maken." Ze pakte alle ingrediënten en Sam kwam naar haar toe lopen.

"Kan ik helpen? Het is toch een beetje sneu jou alles te laten doen."

"Wat een schatje ben je soms toch ook." Heel even leek het alsof Sam een arm om haar heen zou slaan, maar toen ze iets op haar kont voelde sloeg ze hem weg. Zo makkelijk kreeg hij zijn telefoon niet terug. "Ik dacht het niet meneertje! Hup naar die playstation van je! Zo makkelijk ga ik het je niet maken. Mitchell haal die vriend van je eens uit de keuken."

"Het is nog steeds mijn huis hè madame." Hij keek haar streng aan, maar Demi gaf hem dezelfde strenge blik terug en hij gaf op. "Prima, ik ga wel weer..." Hij had een lach op zijn gezicht ondanks dat hij probeerde te mokken.