Gebroken Geloof

IV

"Demi, als je op tijd wilt zijn moet je nu toch echt weg gaan!" Demi rende als een gek door het huis. Ze was haar Heerenveen shirt ergens verloren in huis nadat ze hem uitgedaan had omdat ze met vriendinnen de stad in zou gaan nadat ze thuisgekomen was. Daniek had hun moeder namelijk al voor haar karretje gespannen om samen naar de bioscoop te gaan en daarom hoefde Demi niet thuis te blijven om haar op te vrolijken.

"Mam heb jij mijn Heerenveen shirt gezien?" Op de trap kwam ze haar vader tegen.

"Je weet dat ze tegen Ajax moeten toch? Moet je dan niet je Ajax shirt hebben?"

"Ja ik weet dat ze tegen Ajax moeten maar ik weet ook dat ik in het familievak zit van Heerenveen en ik voor Sam ben boven welke club dan ook. Tenzij hij volgend seizoen weer naar PSV gaat dan heeft hij pech." Haar vader begon te lachen.

"Je bent me toch een mooi figuur." Ze blies hem een kushandje en zag toen ineens het shirt op de kachel liggen. Haar moeder had hem waarschijnlijk in de was gegooid. Ondanks dat het wel lekker was dat hij nu fris voor haar klaar lag baalde ze er ook wel een beetje van. Zo was Sams geur eruit.

"Ik ben!" Gilde ze nog door het huis en pakte toen haar kleine Suzuki'tje om zo naar het huis van Sam te rijden. Daar zou ze in de auto van de familie Lammers stappen en met hun naar het stadion rijden wat niet veel verder lag. Onderweg zette ze de muziek hard aan, tot ze gebeld werd en de muziek even op pauze zette.

"Met Demi." Aangezien het een onbekend nummer was had Demi geen idee van wie haar nu aan het bellen was

"Hey die Demi." Demi lachte, ze had Sam aan de telefoon, maar die lach veranderde snel.

"Oh mijn hemel Sam je telefoon! Ik ben hem helemaal vergeten terug te geven door dat gedoe met Daniek!" Ze voelde zich op slag schuldig.

"Ja bedankt daarvoor." Als Demi niet beter had geweten had ze gedacht dat Sam aan het grijnzen was. "Ik mag al mijn berichtjes via mijn laptop lezen aangezien ik mijn telefoon niet kan vinden..."

"Je doet alles via je laptop?! Oh Sam, ik zal hem zo gelijk pakken, ik ben met een kleine tien minuutjes bij jouw huis. Waarom heb je me niet eerder gebeld jij domme plofkip!" Op de achtergrond begon iemand te lachen.

"Dat is een mooie voor in de kleedkamer!"

"Hou je mond knakworst!" Demi fronste, maar snapte dat het een grap was binnen het team, dus besloot er maar niet naar te vragen.

"Sam, ik ga je hangen, het wordt hier wat drukker en ik bel niet handsfree."

"Is goed, ik zie je na de wedstrijd!"

"Can you feel, the love..." En toen werd er opgehangen. Demi schudde haar hoofd. In de periode dat ze Sam kende was ze erachter gekomen dat voetballers de tik hadden zich als kinderen te gedragen.

"Als we daar onze favoriete Friezin niet hebben." Lachte Loes die samen met haar oudere zus Emma buiten stond te wachten op Demi.

"Geef me een momentje!" Riep Demi en ze rende langs de twee de trap op naar Sams appartement om daar zijn telefoon van zijn verstopplek te halen. Omdat Demi wist dat Sam toch niet de mixer zou pakken, had ze hem in de verpakking van het ding gestopt. Waarom Sam in vredesnaam zo'n ding in huis had snapte ze ook niet.

"Wat doe je?" Vroeg Emma toen Demi op haar tenen stond om de doos terug te zetten op de hoogste plank van één van de muurkastjes.

"Is dat..." Loes keek naar de tweede telefoon in Demi's kontzak. "Dat meen je niet, je bent Sams telefoon vergeten en hij heeft hem niet gevonden?!" Ze leunde met haar handen op haar knieën om te voorkomen dat ze zou vallen. "Jullie stelletje apen."

"Nou ja... Wat kan ik erover zeggen. Ik moest snel weg en Sam is er niet op teruggekomen dat hij zijn telefoon niet had." Ik haal mijn schouders op.

"Wat maakt het uit jullie gekkerds, maar schiet op nu, we moeten naar het stadion. We willen toch niet Sams entrance missen ofwel." Ze knipoogde. Demi had het één keer eerder voor elkaar gekregen en Sam had het haar echt kwalijk genomen, niet voor lang, maar toch langer dan hij ooit had gedaan bij Demi.

"Goed idee, laten we maar snel gaan." Ze liepen met z'n drieën weer naar beneden en klommen achterin de auto van de familie Lammers.

"Goed je weer een keer te zien Demi." Will glimlachte in de spiegel naar de meid achterin zijn auto, aan weerszijden een van zijn dochters.

"Het is ook goed u weer... Je weer te zien."

"Je leert het ook nooit." Lachte hij en de rest grinnikte. Will - en Jeanette ook - had al tig keren gezegd dat ze moest ophouden met de formaliteiten, maar het was er moeilijk uit te krijgen bij Demi die beleefd was opgevoed.

"Het is een werk in uitvoering." Het stadion was niet ver weg en voordat ze het wisten stond de auto geparkeerd en gingen ze op hun plekken zitten. "Het blijft een mooi stadion." Demi keek rond en stond op het punt een foto te maken toen Loes haar camera uit haar handen trok.

"Pap, kun jij een foto van ons drieën maken?" Will pakte de camera van zijn jongste dochter aan en maakte een foto van de drie meiden die voor hun vader gingen staan, achter hun het veld van het Friese stadion. "Nu een van onze shirts." Loes en Demi waren de enige twee die een shirt aan hadden en vol trots draaiden ze zich om en keken over hun schouders naar de camera. Op hun rug prijkte nummer 9 en de naam van de beste speler van het team 'Lammers'.

"Ze zijn echt leuk!" Met een grote glimlach keken de twee naar de foto's. "Ik zal ze gelijk naar mijn telefoon uploaden." Ze voegde daad bij woord en ging op haar stoeltje zitten, camera en telefoon in de hand. Na een paar minuten had ze hem op haar telefoon en zette hem gelijk op haar telefoon als achtergrond. Ook stuurde ze ze door naar beiden zussen.

"Eigenlijk moet je hem nu ook op Sams telefoon zetten." Loes grijnsde. "Als hij zijn wachtwoord nog niet heeft veranderd dan..." Loes was nog niet uitgepraat of Demi zat al in Sams telefoon door haar vingerafdruk te gebruiken. "Hij heeft je vingerafdruk erin..."

"Ach, het verschil moet er wezen toch." Ze had Sam de foto van haar en Loes ook gestuurd en zette hem als achtergrond op zijn telefoon. Ze glimlachte. Het was een leuke foto. Nadat ze het gedaan hadden stopte Demi de telefoon in haar jaszak en keek naar het veld waar de laatste spelers het veld verlieten om nog even naar de kleedkamer te gaan om de laatste dingen aan te horen en vervolgens het veld opnieuw te betreden en de wedstrijd te beginnen.

De spelers van Ajax kende Demi stuk voor stuk en ze kon ze ook van afstand ook makkelijk herkennen. Met de spelers van Heerenveen had ze heel erg veel moeite. Ze wist Sam gelijk te herkennen, en ook Mitchel ging nog wel. De rest werd lastig.

"Wie was dat?" Vroeg ze dan ook regelmatig.

"Flappie." Demi knikte. "Je moet echt een keer wat studie gaan doen over Heerenveen. Jij bent degene die Fries is."

"Dat betekent niet dat ik alle spelers gelijk ken. Bovendien, bij gezicht ken ik de meeste wel."

"En de Ajax spelers..."

"Die ken ik al vanaf het eerste moment dat ze in het eerste kwamen, tenzij zij eerder in het eerste kwamen dan ik me kan herinneren." Emma schudde haar hoofd.

"Je bent een rare kwibus." Demi grinnikte.

"Ach, daar zal ik maar mee moeten leven. Bovendien doe ik het al jaren, dus het zal wel goedkomen." Met de armen om elkaar keken ze naar de wedstrijd en zuchtten elke keer dat Ajax scoorde diep. De scheidsrechter gaf na bijna twee uur aan dat de wedstrijd afgelopen was en een diepe zucht verliet de monden van de meesten die in het stadion zaten. Als ze niet voor Ajax waren tenminste.

"Nu is Sam straks ook nog eens in een verkeerde bui..."

"Dat is tot hij zijn telefoon ziet." Demi had een grijns op haar gezicht. Ze wist dat Sam dan gelijk een glimlach op zijn gezicht zou krijgen. Hij kon dan niet lang chagrijnig blijven. "Bovendien heb ik het voorgevoel dat er een heel verhaal achter de naam knakworst zit en dat zal vast ook wel voor een lach op zijn gezicht zorgen."