Ιόλη
«Μαμά, δεν ανοίγει... έχει πέσει το σύστημα! Έχουν μπει όλοι και δε μπορώ να δω τα αποτελέσματα, θα πεθάνω από την αγωνία...» λέω με τρομερό άγχος στη μητέρα μου ενώ με μανία πατάω το κουμπί του ποντικιού για να ξανά κάνω refresh στη σελίδα λες και αυτό μου φταίει που δε φορτώνει...
Όχι πως μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα και όλοι έχουν μπει στην πλατφόρμα για να δουν που πέρασαν... Αχ, ελπίζω να έχουν πάει όλα καλά! Μακάρι να έχω περάσει στη σχολή που ήθελα και όλοι οι κόποι της χρονιάς που πέρασε να μη πάνε χαμένοι, να έχουν αποδώσει καρπούς... ε και να δω και να κάνω και τον μπαμπά μου υπερήφανο! Αφού είμαι η αδυναμία του, κρίμα δεν είναι να τον στεναχωρήσω;
«Ηρέμησε κοριτσάκι μου, σε λίγο θα ξεμπλοκάρει και θα ανοίξουν τα αποτελέσματα... πιες τώρα λίγο χυμό να χαλαρώσεις!» σχολιάζει η μαμά μου και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Έχει αυτό το γλυκό και στοργικό βλέμμα, έχει αυτό το χάδι που όλες σου οι έννοιες δια μαγείας χάνονται... όπως κι εγώ αποφασίζω να χαθώ στην αγκαλιά της μπας και μου φύγει λίγο το άγχος, διότι μεταξύ μας νιώθω πως η καρδιά μου θα σπάσει από το πόσο γρήγορα χτυπάει. Μιλάμε, πρωτόγνωρο συναίσθημα. Όχι αστεία...
«ΆΝΟΙΞΕ! ΆΝΟΙΞΕ... ΆΝΟΙΞΕ!» λέω με τρομερό άγχος ενώ καλύπτω τα μάτια μου γιατί δεν ξέρω τι θα αντικρίσω στην οθόνη «Κοίτα εσύ μαμά, εγώ δε μπορώ...» λέω και απλά περιμένω ένα καλό αποτέλεσμα, εύχομαι όλα να έχουν πάει καλά, να έχω περάσει στη σχολή που ήθελα και...
«Όχι μόνο πέρασες στο Χημικό Αθήνας, αλλά είσαι και 3η στη σειρά κατάταξης αγάπη μου!» αυτό ήταν!
Απόλυτη χαρά με γεμίζει και πετάγομαι από την καρέκλα μου από τον ενθουσιασμό, με φόρα πέφτω στην αγκαλιά της μαμάς μου και κλαίω από συγκίνηση. Δεν το πιστεύω! Πέρασα... Πέρασα... δηλαδή, ήξερα πως θα έχω περάσει αφού είχα γράψει καλά, απλά πολλές φορές μπορεί οι βάσεις να ανέβουν, να υπάρχουν πολλά άτομα που θα θέλουν να μπουν στη σχολή και βάση μορίων εσύ να υστερείς λιγάκι, αλλά τι τα σκέφτομαι αυτά, πέρασα λέμε!
Η πόρτα του διαμερίσματος ακούγεται να κλείνει, ο Πέτρος μπαίνει μέσα στη κουζίνα κι ο μπαμπάς ακολουθεί χαμογελαστός από πίσω... Φεύγω από την αγκαλιά της μαμάς μου και με φόρα πέφτω σε αυτή του μπαμπά μου, ο οποίος δίχως να πω κάτι καταλαβαίνει και με σηκώνει ψηλά δίνοντας μου συγχαρητήρια και λέγοντας μου πως εκείνος τα έλεγε πως όλα θα πήγαιναν καλά και άδικα αγχωνόμουν...
