Runaway Together (Editing)

Chapter 10 - Friends 1.0

♥ Liliana's POV

*Little sunny water...sleeping in the corner...Wake up! Wake up, wash your face and--* (Walang tatawa. Tunog yan ng alarm clock ni Liliana. Maganda kasi sya kaya ganyan. Haha! Ano connect?)

*Yaaaaawn* Geez! Monday nanaman. Inaantok pa me. Em so tinatamad to punta punta sa school. Like, my katawan can't galaw galaw! (Haha! Conyo much?)

Inisip ko naman kung anong gaahwin ko dito sa bahay pag umabsent ako. Ugh! Napakaboring. Pero pati din naman sa school boring ah. But atleast iba-iba ang nakikita ko doon. Hindi ako masyadong mabobored.

Tss. I'll go to school na nga lang, kahit labag na labag sa kalooban ko.

Tumayo na ako at nagsimulang magprepare for school. First, naligo ako ng mga 50 minutes, its the most important thing for me kaya naglalaan talaga ako ng mahabang oras sa pagligo. Nagpalit na din ako after, skater skirt lang, off-shoulder short and sneakers. Comfortable clothes lang ang sinuot ko ngayon since I'm not in the mood to wear dresses.

I make my way in front of the mirror and studied every part of my face, almond ang shape ng aking mata at color brown ito, my eyelashes were thick na umaabot pa sa puntong napagkakamalan akong naka eyeliner kahit hindi naman, may dimples din ako na malalim lalo na pag nagssmile ako and my lips are natural pink.

I think there's nothing to be ashamed of naman sa mukha ko, diba? At saka we should be thankful kung anong ibinigay ng Diyos sa atin, pasalamat tayo dahil biniyayaan nya tayo ng mga senses para mabuhay.

Im naturally beautiful and I am contented on how I look that's why I don't wear too much make-ups.

Oh well, nevermind. Naisip ko lang kasi yung mga girls sa school na uber sa kapal ang mga make-up nila. They think kasi it will make them pretty but the truth is, it only makes them funny.

Pagkatapos kong ayusin yung sarili ko, bumaba na ako for breakfast. Its already 7:30am at 8:00 pa ang start ng classes namin so hindi ako nagmadaling kumain. Hindi naman ako malelate eh kasi 5-10 min lang ang drive papuntang school.

***

Nakaupo na ako dito sa loob ng classroom namin pero wala pa yung teacher. Okay na sana eh dahil wala pang teacher, unfortunately, naging hindi okay.

*poke. poke. poke*

"Ano ba!? Will you stop pissing me off! Hindi ka na nga pinapansin eh. Papansin! Ugggh." First thing in the morning, sumisigaw nanaman ako. Why? Eh ang kulit ni province boy eh, kanina pa ako tinatawag o kaya naman eh kinakalabit. Di ko na nga linilingon, di pa tumigil. Manhid ba sya at di nya feel na ayoko syang kausapin? And wait, we have a deal na hindi na nya ako papansinin diba?

"Gusto lang naman kitang yayain sa labas eh. Alam mo na, kain kain... tapos kwentuhan. Kung okay lang sayo." Lumingon ako sa kanya mg nakasulobong ang dalawang kilay pero di ko inaasahang mawawala yun agad. Haha! He's cute kasi. I must admit. Nagkamot sya ng ulo at halatang nahihiya. But hey, di ko sya gusto ah natutuwa lang ako kasi cute sya pag nahihiya.

"Sure." Natatawa kong sagot sakanya. Swerte sya dahil bihira lang akong tumatawa at ngumingiti. Nagulat naman sya sa sagot ko. O bakit nanaman kaya?

"Huh? Talaga!? Akala ko di ka papayag eh kasi nga diba may deal tayong hindi na kita papansinin?"

"Oh that?.." Oo nga no? I thought ayaw ko ng pansinin nya ako at kausapin pa. Pero, why did I still agree na sasama ako sa kanya mamaya? Im sooo weird. "This is the last time. Consider it as my way of saying my thanks to you."

"Sige! Mamayang uwian ah?.." Ang hyper nya talaga pero cute.

"Makakasama ko na naman sya, yes..." Napalingon ako bigla sakanya, meron pa syang sinabi eh pero pabulong kaya di ko narinig. Tataanungin ko sana sya kung ano yun pero nakita kong nakikinig na sya sa teacher. Maybe Im just hallucinating then. Kaya naman nakinig na lang din ako sa teacher namin.