Θα Σε Θυμάμαι (#3 Σαντα Ροζα)

38. • Μαριος •

38.
She doesn't mind -Sean Paul

Είχε δίκαιο.Ο άτιμος είχε δίκαιο.Λυπαμαι που θα το πω αλλά ναι.

Ο Στέλιος είχε δίκαιο.

Φωτιά.
Ακριβώς αυτό.
Φωτιά.

Δεν θα μπορούσα να χρήσιμοποιησω άλλη λέξη.

Και το θέμα δεν είναι αυτό.Το θέμα είναι ότι μου είπε κατά γραμμα μετά από όλο αυτό «Ας κάνουμε ότι δεν έγινε ποτέ».

Και προσπάθησα.Αληθεια προσπάθησα.Αλλα δεν μπορώ.

Δεν.Βγαινει.Με.Τιποτα.

«Σου μιλάω ρε!»ακούω και γυρνάω να δω τα αγόρια να με κοιτάνε.
«Ναι.Τι;»λέω.
«Έχουμε μια ώρα και σου μιλάμε.Που τριγυρνάει το μυαλό σου σήμερα;»ρωτάει ο Στεφανος.

Που να τριγυρνάει...
Στο πανέμορφο σώμα της Αλεξάνδρας...
Στο πως αναστέναξε και φωναζε το όνομα μου σαν να με παρακαλάει να μπω μέσα της...
Στο άσπρο εσώρουχο της που ήταν όλο αδιαφανο μπροστά...

Δεν κράτησε καν πολύ.Χρονικα εννοώ.Ηταν από τις πιο γρήγορες φορές που τελείωσα τόσο γρήγορα.Και όμως δεν μπορώ να το ξεχασω.

Και να φανταστείτε είχα πιει και ολας!

Ήταν περίεργο.Εχω κοιμηθει με πολλές,ΠΟΛΛΕΣ,αλλά αυτή ήταν...δεν ξέρω.Διαφορετικη.Δεν ήθελα να σταματήσει αυτό.

Για αυτό έκανε ο άλλος έτσι.Δεν ήθελε να το χάσει αυτό.

«Σκέφτεσαι το επόμενο θύμα;»λέει ο Παρης.
«Ναι.Ναι.Αυτο σκέφτομαι...»λέω και πάει πάλι το μυαλό μου στην μελαχρινη που τώρα είναι σπιτι μου.Και θα είναι για πολύ καιρό αρα θα πρέπει να το ξεχασω.

Πάντα αναρωτιόμουν πως θα είναι να το κανείς με την Αλεξ.Δεν είμαι τυφλός.Ειναι ωραίο κορμί.

Το εκανα.Το είδα.Τελειωσε.Δεν θα ξαναγινει.

«Φίλε με πόσες εχεις πάει;Σοβαρά όμως...»λέει ο Στεφανος.
«Δεν ξέρω...δεν μετράω...»λέω και πίνω από αυτήν την βλακεία που μου έφερε.Τι είναι αυτό;
«Περίπου ποσό....αυτό θα το ξέρεις...»λέει ο Παρης τώρα.
«Δεν ξέρω είπα...γιατί εσείς τις μετράτε;»ρωτάω.
«Εμένα ο αριθμός δεν ξεπερνάει τον αριθμό των δαχτύλων μου...»λέει ο Στεφανος.
«Εμένα δεν ξεπερνάει ούτε τον αριθμό του ενός χεριού...»λέει ο Παρης και γελάνε.

Έχουν πιει σήμερα λίγο αλλά δεν έχω όρεξη.

«Φεύγω εγώ.Ειμαι πτώμα...»λέω και σηκωνομαι.
«Και ολας;Πως και έτσι;»
«Δεν έχω όρεξη...»λέω και φεύγω.Τους ακούω που μουρμουράνε αλλά δεν γυρνάω.Δεν δινω καν σημασία.

Περπαταγα στην παραλία μέχρι το σπιτι μου.Κλεινω το μπουφάν γιατί έχει ψυχρά και σκέφτομαι.Το κάνω συχνά αυτό τώρα τελευταία.

Σαν να μην έγινε τίποτα...
Να κάνουμε σαν να μην έγινε τίποτα...

Και πως γίνεται αυτό;Δηλαδή απλά δεν θα το συζητήσουμε ούτε θα το σκεφτούμε;

Το ίδιο είχε πει για το φιλί.Και το φιλί στον λαιμό.Και έγινε.Δεν το ξανασυζητήσα ποτέ.

Αλλά τώρα είναι διαφορετικά.Οχι μόνο την είδα γυμνή αλλά το κάναμε.Το κάναμε.Καναμε σεξ.

Αλλά αφού η Αλεξ κάνει πως δεν έγινε ποτέ το ίδιο πρέπει να κάνω και εγώ.Ναι.Θα σκεφτω ότι ήταν σαν να το κάνω με κάποια τυχαια.One night stand και τελείωσε.Μια ξεπέτα.

Ναι.Μπορω να το κάνω αυτό.Το έχω κάνει απειρες φορές.Καθε φορά βασικά.

Πολύ το σκέφτομαι.Τελειωσε.

Ανοίγω την πόρτα και πάω στην κουζινα.Ανοιγω το φερμουάρ και βγάζω το μπουφάν και βλέπω την Αλεξ.Σκυμενη μπροστά στον πάγκο κάτι να κοιτάει στο κινητό.

Φόραγε κάτι καλοκαιρινό από κάτω.Κοντο.Και στενό.Τοσο που διαγραφεί το εσώρουχο της.Τι χρωμα να είναι άραγε σήμερα;

Κουνάω το κεφάλι μου και πετάω το μπουφάν και πλησιάζω.Οσο πιο κοντά πάω τόσο πιο περίεργος γίνομαι.Πως να είναι αν την πάρω από πίσω άραγε;

Γυρνάει και με κοιτάει εκπληκτη.
«Ήρθες;Δεν σε άκουσα...»λέει και ανοίγει το ψυγείο και βγάζει κάτι πραγματα από μέσα.
«Τι θα κανείς;»ρωτάω.
«Θα κάνω ένα κεικ στα γρήγορα...»λέει.Δεν με κοιτάει αλλά μάλλον μόνο επειδή είναι απασχολημένη.

Παιρνει από το καλάθι που έχουμε τα φρούτα μια μπανάνα και την ξεφλουδίζει σιγά σιγά.

Δεν είμαι πέντε αλλά ΕΛΑ ΤΩΡΑΑΑ!!!

Δαγκώνει μια και μετά μασάει.Πεφτει ένα κομμάτι μικρό στο δάχτυλο της και το γλείφει σιγά σιγά βαζωντας όλο το δάχτυλο στο στόμα της.

ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΑΜΩΤΟ!

Λες και διαβάζει το μυαλό μου και παίζει με αυτό.Και εγώ δεν παιρνω τα μάτια μου από πάνω της.Λες και κοιταω το πιο συναρπαστικό πραγμα στον κόσμο.Και το μυαλό μου γυρνάει πάλι.Παει σε στιγμές που δεν πρέπει να πάει.Σε καταστάσεις που δεν θα γίνουν.

Ας πούμε η Αλεξ έχει κάτι άλλο στο στόμα της.Κατι άλλο εκτός από την μπανάνα.Και μόνο με την σκέψη αναστατώνεται ο Ξενοφων.

Μετά σηκώνει τα μάτια της σε εμένα.
«Θες μια μπανάνα;Θα χαλάσουν μέχρι αύριο...»λέει αθώα.

Αθώα και καλά!
Με κοροϊδεύει!

«Όχι!Να φας εσυ την μπανάνα!»λέω και πάω στο δωμάτιο πριν δει την τραγική κατάσταση μου.Τραγικη για μένα αλλά πάρτι για τον Ξενοφων.

Κλείνω τα μάτια μου.
Κάνε πως δεν έγινε...
Κάνε πως δεν έγινε...

Δεν πιάνει.Γαμωτο!Μαλλον αύριο πρέπει να βγω.Ναι.Με την οποιαδήποτε.Ομορφη ή ασχημα.Οποια βρω μπροστά μου.

Αυτό θα κάνω.
Θα πιάσει.
Πρέπει να πιάσει.