Θα Σε Θυμάμαι (#3 Σαντα Ροζα)

57. • Μαριος ** •

57.
Demons - Imagine Dragons

«Δεν θα το φας αυτό;»με ρωτάει.
«Θα το φάω.Αν με αφήσεις...»του λέω και ξεκιναω να τρωω το σάντουιτς που παρηγγειλα.Πριν το φάει αυτός.
«Βαρεθηκα όλο το πρωί...»λέει.
«Ξέρεις για δουλειά ήρθα...»του υπενθυμίζω.
«Πήρα κάτι ωραια δωρα για την Λαουρα όμως.Θα ξετρελάθει»
«Μπράβο»λέω.
«Ωραια η Μαλτα πάντως...»λέει και κοιτάει γύρω γύρω.

Καλή είναι.Δεν βαριέσαι.Εγω άλλο σκέφτομαι όμως.Θα γυρίσω σπιτι κάποια στιγμή.Και περιμένει να μιλήσουμε.Και δεν έχω ιδέα τι να πούμε.

«Καλή είναι»λέω.
«Θα ζητήσω από την Λαουρα να με παντρευτεί...»λέει τόσο ήρεμα λες και μιλάει για τον καιρό.

Σταματάω να μασάω και αφήνω το σάντουιτς.

«Τι εννοείς;»λέω.

Τι γίνεται αυτές τις μέρες;Το ένα μετά το άλλο έρχονται;

«Θέλω να την παντρευτώ.Ενταξει πάντα ήθελα.Σχεδον από τότε που την γνώρισα αλλά νομίζω είναι καιρός.Και ξέρω τι θα πεις.Οτι αυτά είναι μπουρδες και μπλα μπλα μπλα αλλά την αγαπάω και θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί.Και μετά από όλα που έχει περάσει το αξίζει.Αξιζει να είναι χαρούμενη...»λέει.

Το ξέρω ότι αξίζει η Λαουρα να είναι χαρούμενη.Και αν είναι με τον Παρη τότε τι λόγο έχω εγώ σε όλο αυτό.

«Συνχαρητηρια ρε.Μπραβο.Τι να πω...»λέω.Χερομαι για αυτους.Δεν είμαι τόσο αρνητικός εφόσον δεν έχει να κάνει με εμένα.Εγω δεν θα μπορούσα να το κάνω.Να πέσω στα γονατα και να εξομολογηθώ τον ερωτα μου πριν της κάνω πρόταση γάμου.

«Νομίζω είναι καιρός...»λέει.
«Αν το θες Καντο.Δεν πειστευω να μην χαρεί...»
«Και εγώ αυτό λέω.Καιρος να κάνουμε την οικογένεια μας.Το νέο ξεκίνημα μαζί»λέει.

Δεν απαντάω.Παιρνω την κόκα κολα και πίνω.

«Είναι ωραίο ξέρεις.Να εχεις κάποιον διπλα σου.Παντα εκει για σένα»λέει όχι τόσο αδιάφορα όσο νομίζει.

Κάνω πως δεν τον ακούω.
«Να μην είσαι μόνος σε αυτήν την ζωή.Ποιος την θέλει την μοναξιά;Κανείς!»συνεχίζει.

Ξέρω τι κάνει.Και δεν το κάνει και με τρόπο καθόλου.

«Στο τέλος δεν έχει σημασία τι εχεις κάνει στο παρελθόν αλλά τι κανείς από εδώ και πέρα.Ποσο θάρρος θα εχεις για να κρατήσεις αυτά που θες....»λέει πάλι σαν μόνολογο.

Τον κοιταω.Τι να του πω τώρα;

«Αλλά ξέρεις εσυ από αυτά έτσι.Απο μοναξιά και δειλία...».Ενταξει αυτό ήταν άσχημο ακόμα και για μένα.
«Μοναξιά εγώ;Από που και ως που;»
«Έλα τώρα Μάριε...το να κοιμάσαι με διαφορετική κάθε μέρα και να μην εχεις κάνει ποτέ σχέση ένα πραγμα δείχνει.Μοναξια»λέει.