Θα Σε Θυμάμαι (#3 Σαντα Ροζα)

55. • Αλεξανδρα •

55.
If Walls could talk - 5 Seconds of Summer

Με κοίταζε σαν να κοίταζε φάντασμα.

Δεν ξέρω πως βρήκα το κουράγιο να το πω.Και δεν σκεφτηκα να βαλω ζουμί πριν.Ποιος ο λόγος;Κατευθείαν στο θέμα και ότι γίνει.

Με κοιτάει σοκαρισμένος.Του δινω χρόνο πριν του πω τα αλλά.Δεν θέλω να παθει και τίποτα.Αφου το ξεκίνησα ξέρω ότι θα το τελειώσω.Οπως και να τελειώσει.

Το στόμα του ανοιχτό.Ακινητος στην θέση που τον άφησα.Δεν τον έχω δει τόσο σοκαρισμένο ποτέ στην ζωή μου.

«Μαριε...πες κάτι....»λέω για να μπορέσω να συνεχίσω.Αναπνευει;Δεν τον ακούω να αναπνευει.

«Τι...εγώ...κάτσε...ακριβώς...τι τι λες;»λέει.Προσπαθει να βρει τις λέξεις.Τι να πει.
«Καταρχήν ηρέμησε.Θα πάθεις τίποτα...»λέω.

Ξεροκαταπινει και στην τόση ησυχία μπορώ να το ακούσω.Δεν ακούγεται τίποτα άλλο.Σιωπη μόνο και εγώ που προσπαθώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα.

Δεν περιμενα να μου πει «και εγώ Σαγαπω»και να κάτσουμε αγκαλιά στον καναπέ να κάνουμε σχέδια για το μέλλον.Προφανως και όχι.

Έτσι δεν μου φενεται και πολύ περίεργη η αντίδραση του.

«Τι εννοείς μαγαπας;Και τι εννοις όχι σαν φίλο;»λέει.
«Σε αγαπώ εννοώ σε αγαπώ.Και όταν λέω όχι σαν φίλο εννοώ ακριβώς αυτό.Οχι σαν φίλο.Δεν θέλω να είμαστε μόνο φίλοι ή μόνο συγκάτοικοι.Θελω αυτό που έχουν η Λαουρα με τον Παρη.Αυτο που έχει ο Στεφανος με την Άννα.Τα θέλω όλα...»λέω.
«Οπα κάτσε...»λέει και τώρα σηκώνεται από την θεση του.Κατι είναι και αυτό.

«Δεν καταλαβαίνω...πως γίνεται αυτό;»
«Γίνεται καιρό Μάριε.Απο την αρχή γενικά.Και τα καταπίεσα μέσα μου και εκανα πως δεν υπήρχαν αλλά υπάρχουν και με το καιρό αντί να εξαφανίζονται αυξάνονται.Και δεν μπορώ να το κάνω πια αυτό Μάριε.Κουραστηκα.Κουραστηκα να σε αγνοώ και τώρα Κουραστηκα να περιμένω για κάτι που δεν ξέρω καν αν θα γίνει ποτέ!»λέω.Πηρα φορά.Μια ψυχή που είναι να βγει.

«Αλεξάνδρα δεν...δεν ξέρω τι να πω...»λέει.Το περιμενα και αυτό.
«Πριν έρθουν τα παιδιά είχαμε μια διαφωνία.Θυμασαι;Και νομίζω ζηλεψες.Που κοιμήθηκα με άλλον.Ειναι αλήθεια;»λέω.
«Τι;Πως σου ήρθε αυτό τώρα;»λέει.
«Μάριε πες μου.Γιατι αν ζηλεψες τότε σημαίνει ότι νιώθεις κάτι.Και θα είμαι ευχαριστημένη με το παραμικρό.Αληθεια.Εχω μάθει από την ζωή μου να μην ζητάω πολλά έτσι και εδώ.Κατι μικρό έστω ασήμαντο συναίσθημα,έλξη,πόθος θα μου εφτανε.Δεν περιμένω να μου πεις ότι μαγαπας.Αλλα περιμένω να μου πεις την αλήθεια για το πως νιώθεις.Δεν ξέρω τι να κάνω άλλο....»
«Αλεξ δεν είμαι ούτε ο Παρης ούτε ο Στεφανος...»λέει.

Λες και δεν το ξέρω αυτό.

«Το ξέρω...»
«Τότε τι περιμένεις;Να σου πω τι;Ξέρεις πως είμαι και ξέρεις τι θα σου πω.Δεν είμαι εγώ για σχέση και τέτοια.Ποτε δεν θα είμαι.Ειμαι παρτακιας και κοιταω μόνο να περναω καλά.Ειμαι πεφτουλας.Δικα σου λόγια!»
«Ξέρω τι είσαι Μάριε.Εχω δει τι είσαι.Αλλα δεν με νοιαζει.Γιατι μέσα σε τόσα αρνητικά εγώ βλέπω και θετικά.Και μου φτάνουν!»
«Αλεξ τι...τι λες;Δεν ημουν ποτέ με μια και μόνο μαζί της.Γιατι πειστευεις θα αλλάξει αυτό μαζί σου;»ρωτάει.

Αυτό δεν ακουστηκε ωραίο.Πληγωσε την ήδη πληγωμένη καρδούλα μου.

«Δεν περιμένω να γινεις κάποιος άλλος.Καποιος ρομαντικός με τα Ωραια λόγια και....»
«Ωραια!Γιατι ποτέ δεν θα γίνω!»φωνάζει.Τωρα μου φωνάζει και ολας;

«Μα δεν σου λέω να γινεις...»
«Τότε τι μου λες;;»ρωτάει.
«Μάριε σου λέω αυτό που νιώθω.Δεν μπορώ να κοιμάμαι μόνο μαζί σου και μετά απλά να συνεχίσεις την ζωή σου και εγώ να καθομαι σαν την χαζή και να σκέφτομαι αν αυτό σήμαινε κάτι για σένα ή όχι!»
«Μην το κανείς τότε!»λέει.

Ξεφύγαμε από το θέμα.Και νομίζω ξέρω που θα βγει όλο αυτό.Ποναει.Αλλα ξέρω.Αλλα θα το συνεχίσω μέχρι το τέλος.

«Καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου πω;»ρωτάω.Δεν απαντάει.Ετσι τον πλησιάζω και βάζω τα χέρια μου στην μέση του δυνατά και το κεφάλι μου στο στήθος του.

Περιμενα να με διώξει.Δεν το εκανα.Αυτο πρέπει να είναι καλό έτσι;

«Δεν θέλω να σε χάσω Μάριε.Και ελπίζω ούτε εσυ εμένα...»λέω σιγά.Παλι δεν απαντάει σε αυτό.Και δυστηχως για μένα τώρα είναι που με σπρωχνει μακριά.

«Γιατί το κανείς αυτό;Γιατί έπρεπε να τα χαλασεις όλα;»λέει.
«Γιατί νιώθω πραγματα για σένα;Γιατί σε ερωτεύτηκα;Σορυ και ολας αλλά δεν ήταν στο χέρι μου!Νομιζεις το ήθελα όλο αυτό;Αν θυμάσαι καλά όταν σε γνώρισα στο μπαρ εκείνη την νύχτα ΕΓΩ ήμουν εκείνη που σου είπε να μην με ερωτευτείς.Δεν το ήθελα Μάριε.Δεν ήταν στο προγραμμα μου να ερωτευτώ άντρες που δεν είναι έτοιμοι να γίνουν άντρες!»λεω σκληρά.

Κουνάει νεύριασμενα το κεφάλι του και περπατάει μέχρι την πόρτα.Τον ακολουθώ βέβαια και μόλις πάει να ανοίξει,την σπρωχνω δυνατά.

«Σου μιλάω!Δεν θα φύγεις έτσι!»λέω.

Γυρνάει προς την μεριά μου.
«Τι θες από μένα;»ρωτάει.
«Θέλω να μου πεις τι νιώθεις.Θελω ή να βάλουμε τέλος σε όλο αυτό ή να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο.Θελω να ξέρω Μαριε.Δεν μπορώ να αναρωτιέμαι με την παραμικρή σου πράξη αν νιώθεις κάτι ή όχι.Δεν μπορώ.Δεν το αξίζω και δεν το ανέχομαι.Πες μου να ξέρω!»

Πλησιάζω.
«Μάριε θέλω να είμαι το άτομο που θα φοβάσαι να χάσεις.Θελω να είμαι μαζί σου...»συμπληρώνω.

Κοιτάει για λίγα δευτερα στο κενό πριν απαντησει.
«Πρέπει...πρέπει να φυγω...»λέει και ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Αυτήν την φορά δεν τον σταματάω.Ποιος ο λόγος;Καταλαβα.Αυτη ήταν η απάντηση του σε όλο αυτό.

Φυσικά και με πιανουν τα κλάμματα.Γιατι ξέρω.Ξερω ότι τελείωσε πριν καν αρχίσει.