İNTİZAR

3. Bölüm ✔️

°2019°

3. Bölüm

Uyandığımda hava kararmıştı. Büyük ihtimalle yemek saatidir. Yataktan kalktım ve banyoya girdim. Aynaya baktığımda gördüğüm yüz yıkılmış bir harabeye benziyordu. Gözlerim ağlamaktan kızarmış, altları ise şişmişti. Yanaklarım da hala tuzlu gözyaşlarım kurumuş duruyordu. Dişlediğim dudaklarımın hali içler acısıydı, hareket ettirdikçe acıyordu. Daha fazla buna katlanmamak için elimi yüzümü yıkadım dudaklarımı ıslatıp nemlendirici sürdüm. Tekrar odaya döndüm. Odamın içinde banyo vardı. Bu eve taşındığımız da yatak odasını bana vermişlerdi. Çünkü rahatsız oluyordum. Odama habersiz kimse girmiyordu.

Dolabın karşısına geçip kapağını açtım bi tişört ve eşofman alıp elimdekileri yatağın üstüne attım. Çekmeceden kedili takımımı alıp üstüme giydim. Aynadan baktığım beden son derece kusurluydu. Yara izleri geçmişi unutturmamak için adeta gözüme gözüme sokuyordu. O izler silikleşse bile hiç bir zaman kendini unutturmuyordu. Her daim kabusum olarak kalacaklardı. Daha fazla kendime bakmayarak tişörtü ve eşofmanı giydim. Tişörtün önünü içine soktum ayağıma da tavşanlı panduflarımı giydim. Odadan çıkıp aşağı salona baktım, kimse yoktu demek ki yemek yiyorlar, mutfağa girdiğimde herkes yemek yiyordu sanki hiç birşey olmamış gibi. Kimsenin canı yanmıyordu ben dışında. İlk feda edilendim önemsenmeyen. Ama onlar beni bu yolda attılarsa bende onları atarım. Çok kinci bir insandım. Bana yapılanı unutmazdım asla. Sessiz kalırdım ama her fırsatta da yapılanı yüzlerine vururdum.

Beni ilk farkeden yengem oldu abimin kolunu dokunup bana bakmasını sağladı . Abim bana bakınca ayağa kalktı ve yanıma geldi. Sarılmayı planlıyordu. Onu hər zaman affederdim, alttan alırdım ama bu sefer olmayacaktı bunlar. O bana sarılamadan yana çekilip masaya oturdum. Önüme tabağımı alarak yemek koydum. Herkes yemeyi bırakmış benim hareketlerimi izliyordu. Arzuyla konuştuğum gibi önce onları dinleyeceğim, sonra da tavrını ortaya koyacağım. Kimse ağzını açmayacak gibiydi bende " evet beni neden evlendirmeye çalışıyorsunuz bunun nedeni ne ? Biliyorum durduk yere senin böyle birşey demeyeceğini abi " diyerek abime baktım o ise başını eğip yere bakıyordu" artık saklamasanız da tam olarak anlatsanız konuyu sinirleniyorum bu zamana kadar saklamışsınız zaten " dedim abim yüzüme baktı ona 'lütfen anlat artık' dercesine baktım .

" Nisa sözümü kesme sakın sonuna kadar dinle " deyip anlatmaya başladı " bundan 10 sene önce yengenle evlenmemiştik daha. Onu kaçırmaya kalktım ama bizi yakaladılar.
Sonra törelere göre ya bizi öldüreceklerdi yada berdel yapacaklardı. Ben berdel olmaz diye düşündüm çünkü sen küçüktün, ama berdel oldu seni 18 yaşına geldiğinde evlenecektin. Ama ben sana birşey diyemedim hayatını mahvettik biliyorum ama affet beni" dedi ne yani abimin hatası bana mı patladı hayır ya olamaz. Hışımla yerimden kalktım. Sandalye arkaya doğru düşerek ses çıkardı. Abimin yanına gittim. " kaçırmasaydın, kaçırmasaydın isteyince vermiyorlar mı? Zor birşey mi isteseydin " diyerek göğsüne yumruk attım o ise 'vermezlerdi dedi cahildim aklım bi karış havadaydı' dedi kendimi geri çektim ve yengeme baktım oda ağlıyordu abime dönüp" niye, niye bana yapıyorsunuz bunu. Yetmedi mi yaptıkların. Sevmediniz mi ? Azıcık da olsa önemsemediniz mi ? Düşünmedin mi hiç beni?" Ağlamak istemiyorum. Kalpsiz insanların önünde ağlamak istemiyorum. Masada oturan herkese tek tek baktım. Annem ve yengem ağlıyordu, babam kafasını eğmiş, Kenan ise ellerini yumruk yapmış sıkıyorudu. Tekrar abime baktım gözlerinde pişmanlık göremiyordum. Tanıdığım insan gibi değildi. " peki kim,kiminle evleneceğim " dedim. Duyacağım isimden ölesiye korkuyordum. Abim ağzını açtı kapattı. Arkamda bir yere uzunca baktı. En son ağzından beklemediğim isim çıktı. " Kenan " dedi. Arkama döndüm yüzüne baktım uzun uzun. Biraz yıkıldım. Küçüklüğümün kahramanı, şimdilerde bayağı sinir olduğum ve bir sevdiği olan adamla mı evlendireceklerdi? O nasıl kabul etmişti. Nasıl bırakmıştı sevdiği kızı. Hiç mi karşı çıkmamıştı bu karara.O kıza ne olacaktı peki " abi nasıl ya o yengemin kardeşi dalgamı geçiyorsunuz ya benimle ? " kırgın gözlerle bakıyordu bana. Neden öyle bakıyordu. Abimi itip uzaklaştım. Salondan telefonumu aldım ve cebime koydum siyah kot ceketimi de giydim ve kapıyı açıp çıkıyordum ki 'nereye' diye sordular 'sizene' diyerek bağırdım. Kafamı toplamam gerekiyordu. İçim az da olsa rahatlamıştı. Tanıdığım ve özellikle genç birisiyde evleneceğim kişi. Ama diğer nedenlerini bilmiyordum. Tuhaf hissediyordum. İlk duyduğumda ki üzüntüm yoktu. Aksine onun ismini duyunca tüm duygularım karışmıştı. Bir yandan da içim pişmanlıkla doluyordu. Bir kız vardı ortada aşık bir kız, Kenan'ın sevdiği bir kız. Ona ne olacaktı, hayallerine. Benim yerimde onun olması gerekiyordu. Ben bu vicdan azabıyla nasıl rahat yatacaktım. Nasıl yaşayacaktım.