Cassandra

~ Πρόλογος ~

Νιώθω μια γνωστή αίσθηση υπνηλίας να με κατακλύζει την ώρα που γυρνάω την σελίδα του μυθιστορήματος μου.

"I feel empty" by Alessia Thorhill

Με χαρακτηρίζει. Συνήθως νιώθω μικρή και ασήμαντη μπροστά σε αυτο το τέρας που ονομάζουμε πραγματικότητα. Άδεια. Και αυτό είναι μόνο ενα από τα αμετρητα πλεονεκτήματα της άτυπης κατάθλιψης.

Έχω σπίτι, μια αληθινή ζωή.

Φαίνεται πως έχω τα παντα. Αλλά ουσιαστικά δεν έχω τίποτα που να αξίζει τη πιστη και αφοσίωση μου.

Ενα δάκρυ προσγειώνεται στην σελίδα που περιμένει με αγωνία να αναλύσω και με μια ήρεμη κίνηση, διώχνω το υγρό μονοπάτι που άφησε στο μάγουλο μου.

"Δεν έχεις λογο να κλαις. Έχεις τα πάντα. Τι παραπάνω θελεις;"

Αυτό είναι το θέμα με την κοινωνία. Αποτελείται από ανθρώπους ψυχρους και αδιάφορους των οποίων η μόνη ασχολία είναι η εμφάνιση και επαγγελματική καριέρα.

Που πήγε η πνευματική δημιουργικότητα, η κατανόηση του ψυχικού μας κοσμου;

Σε έναν κοσμο μονότονο και απόλυτα επαγγελματικα προσανατολισμένο οι καλλιτεχνικές ψυχές θάβονται στα βουνά των ξεχασμένων αποτυχημένων. Τόσες ψυχές χαμένες...

Ο ύπνος τελικα με βρίσκει και με παίρνει μαζί του στα σκοτάδια της αφάνειας και το βιβλίο μου παραμένει ανοιχτό στην σελίδα που δεν πρόλαβα να διαβάσω.

Η σελίδα με περιμένει, βρεγμένη από το θλιμμένο δάκρυ μου μόνο σε ένα σημείο:

"Αλλά θυμήσου. Σε λίγο θα φανεί το φως, είμαστε μόνο στην αρχή του τελους, τόσο εσύ όσο και εγώ. Ειμαστε χαμένες ψυχές, που στο τέλος θα συναντηθούν και θα ανταμειφθούν από αυτούς που ξέρουν να εκτιμουν"