Cassandra

~Αψυχη ζωη~

" Κασσάνδρα με ακούς;"

Η μητέρα μου με βγάζει από τον ονειρικό μου κόσμο, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.

"Ναι μητερα" της λέω και ξαναγυρίζει στην δουλειά της.

Την βλέπω να παίρνει το μπορντο παλτό της από την κρεμάστρα και να το ρίχνει απαλα στους ωμους της. Τόσο όμορφη. Τα ξανθά μαλλιά της πέφτουν ανέμελα στους ώμους της και τα πράσινα μάτια γεμάτα λέξεις και σκέψεις περιπλανούνται στο μοντέρνο σαλόνι του σπιτιού μας.

Τόσο όμορφη, και τοσο ψευτικη...

Ένα όμορφο ψέμα εξακολουθεί να είναι ψεμα.

"Και μην ξεχάσεις να πάρεις την Εύα από το σχολειό. Θα αργήσω να γυρίσω"

"Ναι μητερα"

Τα ψυχρά μάτια της στέκονται πάνω μου για λίγη περισσότερη ώρα από ότι θα έπρεπε και γελάει ειρωνικα.

"Με μητέρα συγγραφέα φανταζόμουν πως θα είχες μάθει κανα δύο λεξούλες περισσότερο. Για πες μου δεν ξέρεις άλλες λέξεις Κασσάνδρα;"

Το βλέμμα της στάζει ειρωνεία. Ευχαριστιέται που με φέρνει σε αυτήν την θέση, της αρέσει να γνωρίζει πως δεν μπορώ να απαντήσω τίποτα από όσα πραγματικα γνωρίζω.

- Ξέρω μητέρα, ξέρω πολλές ακόμα λέξεις. Ξέρω την λέξη "μαμα" και την λέξη "συγγνωμη" την οποία φώναζα όσο εσύ έβγαζες την ζώνη από την ντουλάπα. Ξέρω την λέξη "σε παρακαλώ" την οποία σου 
ψιθύριζα καθώς έβλεπα το βλέμμα σου να πέφτει στην Εύα. Εγω ξέρω λέξεις μητέρα, εσύ ξέρεις τι λέξεις μπορώ να ξεστομισω και να σε αποκαλύψω;

"Όχι μητερα"

Με κοιτάει και ένα ειρωνικά χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο της. Δεν λέει τίποτα. Έρχεται κοντά μου και με το ένα της χέρι αρχίζει να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Πολύ ήρεμα. Επικίνδυνα πολύ.

"Ξέρεις πόσο σε αγαπάει η μαμα" μου ψιθυρίζει και ένα ρίγος διαπερνάει το καταπονεμενο σώμα μου.

Δεν την κοιτάω στα μάτια, το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στα πόδια μου. Εδω δεν μου φτάνει η δύναμη να σηκωθώ απο το κρεββάτι το πρωί, πως θα μου φτάσει η δύναμη να αντιμετωπίζω το προκλητικό βλέμμα της ίδιας μου της μητέρας;

Ούτε κατάλαβα πότε έφυγε από κοντά μου, πότε κρέμασε την ακριβή τσάντα στον ώμο της, πότε άνοιξε, πότε έκλεισε την εξωπόρτα πίσω της και ποτε με αφησε μονη στη κολαση της μοναξιας.

Ούτε κατάλαβα πότε άρχισε να τρέχει αυτό το γνώριμο ποτάμι δακρύων από τα μάτια μου. Ούτε κατάλαβα πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ζωντανή.

  {...}

"Κασσι!"

Η φωνή της Εύα είναι ένας ήχος που θα μπορουσα να ακούω όλη μέρα, κάθε μέρα, ανεξαρτήτως της διάθεσης μου, της κατάστασης στην οποία θα βρισκόμουν. Η Εύα είναι αυτη που μου δίνει δύναμη, ένας από τους ελάχιστους λόγους που δεν τα παραταω που συνεχίζω, συνεχίζω να παλεύω με τις φωνές που πνίγουν τις αισθήσεις μου και ξυπνάνε αυτήν την Κασσι που δεν συμπαθώ καθόλου.

"Κασσι, Κασσι, Κασσι, Κασσιιι!"

"Πώς πέρασες σήμερα Ευα;"

"Κασσι είσαι πολύ όμορφη σήμερα" μου λέει η μικρή μου αδελφή κοιτώντας με βαθειά στα κουρασμένα μάτια μου "Πολυ όμορφη"

Η Εύα ξέρει. Πάντα ήξερε. Ένα παιδι με απίστευτη κατανόηση, άπιαστη ψυχή. Δυνατή σαν άνεμος και γλυκιά σαν καραμέλα.

Είσαι ο μόνος λόγος που αντέχω

"Σ'αγαπώ Εύα μου" της λέω και την παίρνω στην αγκαλιά μυρίζοντας το γλυκό άρωμα της ευτυχίας που πηγάζει μεσα από αυτό το υπέροχο πλασματάκι. Η Εύα μου... Η ζωή μου ολοκληρη...

Τα μάτια μου κλείνουν ίσα ίσα για να απολαύσουν αυτήν την στιγμή. Την στιγμή που ξεχνάω τα προβλήματα μου, την κατάθλιψη, τους γιατρους, τις φωνές, την μητέρα μας, το σπίτι μου, την ζωη μου, την καταθλιπτική Κασσάνδρα.

Την άκουω που γελάει και ανοίγω τα μάτια μου για να δω αυτό το χαμόγελο που τόσο πολύ έχει λείψει στο δικό μου πρόσωπο. Τα μάτια μου αναζητούν χρώμα και τα χείλια μου διψούν για γέλιο.

Μόνο τότε παρατηρώ το ψιλολιγνο καστανοξανθο αγόρι που στέκεται ακινητο, λιγα μετρα μακρύτερα απο εμάς, ψάχνοντας κάτι μέσα στα κάστανα μου μάτια...