Again, thanks for reaching this part of the story. Nakakainspire. It would be more inspiring if you'll leave some comments para maimprove ko po ang writing skills ko. Thanks.
*** Making a Choice ****
Hindi ko masyadong alam kung nasaan na ba ako especifically. Ang alam ko, isa itong ospitalwkasi nakahiga ako sa isang hospital bed. Sa gilid ko ay isang sofa kung saan nakalagay ang mga gamit na dala ko kanina papunta sa community. Other than my things, the rest of the room is just like what a normal hospital room would look like.
Naka-dextrose na ako. Hindi ko naalala ang part na yun. Marahil, matindi talaga ang pagpass-out ko kasi hindi ko naramdaman ang injection. My phobia ako sa karayom kaya I really wonder what happened to me to not notice that part.
Masakit na ang likod ko. Matagal-tagal na marahil akong nakahiga. Minarapat kung umupo pero tila wala pa rin akong sapat na lakas para gawin yun. Tama lang din at pumasok si Beth.
“Beth,” masaya kung bati sa kanya. I feel so thankful dahil nandito pa rin siya sa kabila ng trabaho na dapat naming gawin. She isn’t the type who abandons work. I’m just glad she did it for me. “Anong nangyari sa area. Bakit nandito ka?”
Halata sa mukha niya ang panic. Marahil, may masamang nangyari doon kaya nandito siya. She isn’t here for me after all.
“Okay lang naman. Napacify naman ni Andy ang mga taga-roon.”
“Bakit parang worried ka. Akala ko ba okay lang don?”
“You didn’t tell me na nag-away pala kayo ni Alfred.”
Of all things na kelangan pag-usapan, hindi siguro yun ang appropriate question sa mga panahong ito. She should be telling me about the activity and what happened after I passed out. O di naman kaya, she can at least tell me kung ano ang sabi ng doctor at bakit ako nagpass-out. “I don’t think that the appropriate statement at this very moment, Beth.”
“Anong appropriate statement? I called Alfred when you passed out.”
“You shouldn’t have.”
“Yes, I shouldn’t have kung alam ko lang na nag-away kayo.”
“Hindi rin naman siya pupunta even if tawagan mo. He’s angry with me. No, he hates me.”
“I don’t think so. Nandito siya at nagkita sila.”
That last statement gave chills to my whole body—nagkita sila. Para ngang may kuryente na dumaloy sa likurang parte ng utak ko. Though I am not very sure kung sinong ‘sila’ ang tinutukoy niya. I have a feeling na hindi maganda ang ibig sabihin noon.
“Nasa labas si Alfred at Vic. I can’t stand the atmosphere kaya pumasok ako.”
“Anong ginagawa nila dito?” Hindi ko na maitago ang kaba sa dibdib ko. This is not going to be nice.
“I told you, tinawagan ko si Alfred. May taga-roon marahil na nagsumbong sa mga pulis sa nangyari so that may have brought Vic here. I really don’t know. Basta kinabahan na lang ako ng magkasunod silang dumating dito.”
“Anong pinag-uusapan nila?”
“I don’t know! Masyado ng tense ang atmosphere sa labas. I can’t dare listen to their conversation no. My god, Ana. You’re such a mess.”
Sa kabila ng kondisyon ko ngayon, that statement is what I really need. Yes, I’m such a mess. Ang dami kung angst sa buhay. Bakit ko ba to nagawa? I already have a wonderful and contented life with Alfred. Kung bakit pa kasi hinayaan kong pumasok ulit sa buhay ko si Vic. The closure I asked is too much. Dapat nakontento na ako. I know that Alfred is just the right man for me. Bakit ba kasi naghangad pa ako ng higit pa sa kailangan ko.
BINABASA MO ANG
When the Ex Returns
ChickLitAfter almost five years of being apart, Ana and Vic got entwined into a mess of scandal and lies. Pinipilit ni Ana na mafigure-out ang totoong nangyari ng gabiing iyon ng hindi nahuhuli o nalalalaman ng kanyang fiancé, si Alfred. Pero kelangan din n...
