This is initially part of the first chapter but I decided to break it into three parts na lang to make each chapter shorter.
*** Ghost from the Past ***
HINDI KO MAIWASANG MAPALAKAS ang paghinga ko sa CR. Well, may kasamang kunting sigaw ang pagkahinga ko. That’s my way to cope up with stress. Buti na lang medyo malayo sa venue ang restroom. So they don’t have to hear it. Totoo niyan, hindi talaga siya kunting sigaw. Sabihin na lang natin, katamtaman. Like, if there is someone outside this comfort room, sigurado akong maririnig niya yun.
“Excuse me, are you okay?” sabay katok ng tatlong beses. Para namang niloloko talaga ako ng tadhana. Someone really did hear me from outside of this comfort room.
Nagitla ako sa narinig kong iyon. The venue isn’t too crowded kasi it’s a Wednesday kaya wala masyadong bisita. If may nakarining noon, it could be from the same group as mine. Oh-em-gee! Nakakahiya. Baka akalain nila sore loser ako at pinagbubuntanan ko ng galit ang CR.
“Miss?” patuloy pa rin na katok sa pinto ng kung sino mang pakialamero na nasa labas ng female’s CR. Well, as I listened to it intently, the voice seems familiar.
“Miss, are you fine? Mapipilitan akong pumasok if you won’t answer.”
Shit! It’s really him. Ang mayabang at aroganteng pulis.
Lumabas ako ng restroom kasi feel ko hindi ako tatantanan ng pulis na ito pag hindi ako lumabas. Agad akong lumabas ng CR to confront him—head on.
“If you are thinking that I am affected sa nangyari kanina sa loob, you got that all wrong,” with my left eyebrow raised at ang mga braso ko ay nakakrus sa harapan ng aking dibdib para makita niya kung gaano akoa kapalaban. That should teach him. At hindi ako natatakot kung malaking tae siya sa lugar na ito.
“I’m sorry. Hindi ko alam ang sinasabi mo…”
He feigned innocence. And he looks sincere ha! Sorry na lang siya dahil hindi ako magpapadala sa pa-epek niya. “Hindi mo ako maloloko.”
“You haven’t changed, do you?”
“I’m sorry?” with a sudden loss of focus. Pano naman kasi, out of nowhere naman kasi yung sinabi niya. I don't think he knows me nor do I know him. Do I?
“Sabi ko, hindi ka pa rin nagbabago. Matapang at palaban ka pa rin.” Nagsingkit ang kanyang mga mata ng sumilay ang isang ngiti with wrinkles around those eyes. That shouldn’t sound romantic but, bahala na nga, it is. Cute naman pala tong pulis na to kung hindi lang arogante.
Itinaas ko ang dalawa kung kilay at matama siyang tinitigan. Hindi ako nagsuot ng contact lens ko today kaya medyo malabo ang mata ko (that's an understatement, though). Actually, nagmamadali kasi kami kanina. Hindi na ako nakapagsuot.
Matama ko siyang tinitigan. Ang makapal ngunit may pagkacholate brown na kilay, ang singkit na mga mata, ang malapad na noo, at ang unusually protruding cheekbones…what-the! Napatulala ako ng ma-realize ko kung sino itong nasa harapan ko at, siyempre, ang sinupladaan ko kanina.
“Vic? Ikaw ba yan?”
“Grabe naman. It was just five years, Ana.”
Oh-my-gosh! I gave my virginity to this guy (at siyempre, that’s one thing I regretted). Bakit hindi ko siya nakilala kaagad? Damn! Ganito na ba talaga ka-sira ang mata ko? I should at least felt some spark or something diba (in the absence of a clear eyesight)? Medyo blurry na nga, oo. Pero dapat nakaramdam ako ng kaba or galit or something unusual kanina pa. I should have! Pero hindi! Shit! If I just knew it, hindi ko paiiralin ang pagkasuplada ko kanina. This guy knows a lot about me.
BINABASA MO ANG
When the Ex Returns
ChickLitAfter almost five years of being apart, Ana and Vic got entwined into a mess of scandal and lies. Pinipilit ni Ana na mafigure-out ang totoong nangyari ng gabiing iyon ng hindi nahuhuli o nalalalaman ng kanyang fiancé, si Alfred. Pero kelangan din n...
