Dancing with Niall Horan

Stay there

HAPPY B-DAY NIALL I LOVE YOUUUU

Niall's POV

Het is 2 weken later en nog steeds is ze niet wakker. Ik bezoek haar haast elke dag. Bij het dansen mist ook iedereen haar. Ik ben nog bij haar ouders geweest en de dokters hebben hun verteld dat het goed gaat. Alles leek zo perfect te gaan. Maar toch, alles ging verkeerd en alles was mijn schuld. Als ik op kijk zie ik opeens mijn moeder staan. Ze staat naast Harry. Harry is in deze tijd wel een nog betere vriend van mij geworden. Zonder iets te zeggen loopt mijn moeder weg en gaat Harry naast me op bed zitten. "Hey buddy, I know it's hard right, but you gotta move on. Maybe she doesn't wake- She wake's up and I know." onderbreek ik hem. Hij kijkt naar me en rolt met zijn ogen. "But dude. You are sitting in your room for like 2 weeks. You only go out for school and dancing. I know it's harde but come on guy. You could do it before you knew her to right?" Ik knik en sta op. "You know what. I just gonna football and stuff like first. But I still gonna visit her. That's possible, right?" Harry knikt. "Come on guy, we are gonna football like first!" Nu staat Harry ook op en lopen we samen naar buiten. Ondertussen denk ik nog steeds aan Natasha. Maar ja, je moet toch een keer verder leven..

Natasha's POV

Ik kan wel denken. Alleen ik kan me niet bewegen. Ik hoor Niall elke dag naast me zitten en ik wil hem knuffelen alleen het gaat niet. Mijn moeder is ook langs gekomen. Ze zegt dat ze waarschijnlijk de stekker eruit gaan trekken. Want het gaat zo slecht met me weet je wel.. Ze huilde, dat hoorde ik. Ik weet niet wanneer ze de stekker eruit trekken. Maar ik blijf maar hopen dat het niet snel gebeurd. Ik wil de tijd hebben om wakker te worden. Ik wil wakker worden. Alleen het lukt maar niet. Ik vecht en ik vecht. Niks werkt. Misschien ben ik echt te zwak. Mijn moeder zei ook dat er een kans was dat ik alles vergeten ben als ik wakker wordt. Maar dat wil ik al helemaal niet. Ik wil gewoon weer dansen. Samen met Niall. Ik hou van hem. Hij zei hetzelfde over mij. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik denk dat ik het maar moet opgeven. Opeens hoor ik een paar doktoren samen met mijn moeder binnenkomen. Mijn moeder huilt en smeekt of ze het niet doen. Wat niet doen? Dan schiet het in mn hoofd. Ze halen de stekker er in No Time uit.

Niall's POV

De moeder van Natasha belt me op. Ik schrik. Het kan goed of slecht nieuws zijn. Laten we hopen op het goede. Ik neem op.

N: Hello?

M: Hello Niall. Would you come to the hospital right know? I would like to tell you something.

N: Okay miss. I'm on my way.

Ik spring meteen op mijn fiets want het is toch niet zo ver weg en fiets zo hard als ik kan. Eenmaal als ik aan kom bij het ziekenhuis zie ik haar moeder al staan. Ik loop rustig naar haar toe en ik zie dat ze aan het huilen is. Slecht nieuws dus.. "Hello Niall, they gave up.." hoor ik haar zeggen ik krijg tranen in mijn ogen en ren meteen naar haar kamer. Onderweg begin ik te huilen. nee. Nee. Nee. Ik loop haar kamer binnen en bots tegen een dokter aan. Hij knikt en loopt naar buiten. Als ik haar zo zie liggen dan denk ik. Dit moest bij mij gebeuren. Zij moest nog een goed leven lijden. Als ik de tijd terug zou kunnen draaien zou ik mezelf hebben laten neersteken. "I love you Natasha.." zeg ik en dan blijft het stil. Iets wat het eigenlijk nooit was met Natasha. Ik kijk naar de grond terwijl ik naast haar ga zitten en pak haar hand. Ik geef er een kusje op en sta weer op om weg te gaan. Net voor ik de deur open wil doen hoor ik iets achter me.. Ik denk dat ik het me verbeeld en loop gewoon verder. "Niall?" Ik kijk naar achteren omdat ik nu wel zeker weet dat ik het hoor. Ik zie Natasha daar liggen. Met haar ogen open. "It's a miracle."

Dachten jullie nou echt dat ik haar dood zou laten gaan? en dan ook nog is op Niall's verjaardag? jullie sukkels. Ik hoop dat jullie het leuk vonden.

Comment

Vote

thanks Byeee.