Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
( Taehyung'un odası)
○ ● ○
Taehyung
Yüzüme gelen rahatsız edici ışıkla açılmaya direnen gözlerimi zorda olsa açtım. Karşımda inatla parıldayan aya baktım.
'Dolunay' genişce gülümsedim. Annem benimleydi.
Flashback
Bayan Kim, narin ellerini oğlunun yumuşacık saçlarında gezdirirken, güzel sesiyle şarkı söylüyordu. Sevgisini hiçbir zaman oğlundan esirgememişti. Ne yaşarsa yaşasın, ne olursa olsun oğlundan ayrılmayacağına yemin etmişti.
Kimse oğlunu kendisinden ayıramazdı, 'ölüm' hariç. Aklına gelen şeyle oğlunun saçlarını okşamayı bırakmıştı.
"Taehyung?"
Taehyung kafasını rahat dizlerden kaldırıp, uykulu gözlerle annesine bakmıştı.
"Efendim anneciğim?"
Bayan Kim gülümseyerek oğlunun başını tekrar dizlerine koyup, saçlarını okşamaya devam etti.
"Hepimiz öleceğiz bunu biliyorsun..."
Taehyung başını annesinin dizlerinden kaldırmadan, onayladı.
"Bir gün ölürsem..."
Dolu gözlerini gecenin karanlığında parlayan Dolunaya çevirdi.
"Güçlü ol ve her zaman seni izleyip, yanında olduğumu bil"
Taehyung annesinin yaşlı dizlerini okşayıp, yaşlı gözlerini sildi.
"P-peki beni izlediğini... yanımda o-olduğunu nasıl anlayacağım?
Bayan Kim oğlunun başını dizlerinden kaldırıp güzel yüzüne baktı. Yanağını baş parmağıyla okşayıp dudaklarını alnına bastırdı.
"Dolunaya bak oğlum. Işığının sana geldiği her an yanında olacağım."
Taehyung annesine hayran gözlerle bakıp sıkı sıkı sarıldı, kaybetmekten korkarak.
Flashback end
Gülümsememi yüzümden silmeden ay ışığının geldiği geniş pencereye ilerledim.
"Merhaba anneciğim. Nasılsın?...Ahh ben iyiyim. Jungkook sayesinde. Onu tanımıyorsun, aslında bende tanımıyorum ama... bilmiyorum, güveniyorum sadece."
Sahi ben Jungkook'a neden güveniyordum bilmiyorum. Yanındayken kendimi güvende hissediyordum, benimle ilgilenmesini seviyordum, yanımda olması hoşuma gidiyordu.
"Anneciğim sanırım ben Jungkook'un yanında kalmak istiyorum. Umarım bana kızmazsın... Seni seviyorum"
