Love Square (Mika Reyes - Alyssa Valdez - Ara Galang - Denden Lazaro

SEIS

LS Chapter 6

Denden's PoV

"Magugustuhan mo don best.", pangungumbinsi ko rito.

"Know what Doc, ang hyper mo nanaman. Ilang beses mo na ba nakwento sa akin yan?", natatawa nitong sagot sa akin.

"Hey, don't laugh. And di pa ako doctor. Nag-aaral pa lang ako.", pahayag ko rito. Currently I'm driving our way to Pampanga. I've seen this place na super nice, and i want her to see it too.

"Exactly, nag-aaral ka na. Sooner or later tuluyan ka ng magiging doctor. So happy for you best. I just wish I could live longer para naman makita ko how amazing doctor you can be.", and there it goes again. Para nanamang tinutusok yong puso ko tuwing sinasabi nito how short she will live.

"hey, Ano ba. You'll be fine. Don't say that. You'll live long, okay? And makikita mo how amazing I can be.", she used to study Engineering she was on her third year ng huminto ito dahila sa sakit nya. She was diagnosed of having tumor on her brain and it keeps coming back. And until now she's fighting for it. Fighting for her life. Nakakainis wala man lang akong magawa to help her.

"Hahaha! Let's face the fact that I'm dying. No regret at all. No what ifs. Because I did live my life the way I want it to be. Yon nga lang.. Di ganun katagal. But nevertheless I'm still Blessed and thankful. And you know why? Cause I get the chance to have the most wonderful and lovely parents. And of course bestfriend in town. I mean in the whole wide world.", tyaka ako nito binigyan ng napakatamis na ngiti. "So please kung natanggap ko na, better do it too. So i could leave at peace.", how on earth she could smile like that? As if she's ready to leave us now. As in right now. I'm not ready yet.

"Stop that tears or else.", pagbabanta nito. The last time I cried dahil dito nagpasundo ito sa magulang nya at iniwan ako sa Tagaytay ng mag-isa. Just think of that. Because she hate seeing people in pain because of her.

"Yah, I won't cry. Asa ka naman.", pagpigil ko na rin sa luha kong nagbabadyang tumulo. Tumawa naman ito.

"better.", she said smiling

Then we headed to this place.....

"Kaya ayaw kong dinadala ka dito sa amin e. Umiiyak ka nanaman.", sabay abot nito ng panyo. Pero nong aabutin ko binawi nito at sya na nagpunas ng mga luha kong kanina pa pala dumadaloy sa mga pisngi ko.

"Ano bang nakakaiyak sa lugar na 'to ha? Aside sa breathtaking view ng sun once na nagmet na sila ng dagat ano pa? Bakit ka ba laging umiiyak?", di ko alam kung naiinis ito. Sanay na akong ito lagi ang tinatanong nya tuwing dinadala nya ako rito.

"May naalala lang ako. Gutom na ako RC.", pagpapacute ko rito.

"RC nanaman. Mukha ba akong cola sayo?", nakasimangot nitong sagot.

"Kulay cola ka kasi.", pang-aasar ko rito. Sumama tuloy tingin nito sa akin.

"Umuwi na nga tayo.", pag-aaya nito. Di naman sya kulay cola. Well, she used to. Pero not as dark as the cola tho. May nakita kasi akong picture nito sa kanila nong bata pa sya. At morena ito. Pero ngayon maputi na ito.

"Kamusta yong test?", tanong ko rito habang naglalakad kami pauwi sa kanila. It's my third time nakapunta sa kanila. The first was after ng surgery nito nong naaksidente sya. Kung saan nalaman ko na sya pala ang recipient ng heart ng bestfriend ko. The day when my bestfriend fighting for her life she was fighting for her's too. Ilang taon ko rin syang hinanap. Maybe fate brought us together. Who would have thought na yong taong tinulungan ko ay sya palang hinahanap ko.

"Maayos naman. I told you, I'm totally healed. Ikaw lang e.", pagyayabang nito.

"how about that?", turo ko sa puso nito. Ngumiti naman ito bago ako sinagot.