Tula Ko'y Ikaw

Pangatlo

Lahat ay kinakabahan habang hinihintay ang resulta ng kompetisyon. May naganap na cheerdance para sa lahat ng section ng Grade 10. And all sections did a good job.

Ang nanalo sa pangatlong pwesto ay ang 10 B. Though a lot of teachers said that they might win the first place. Ang nanalo naman sa pangalawang pwesto ay 10 C. Maganda naman ang sa kanila.

Ngayo'y hinihintay na lang na sabihin ang nakasungkit sa unang pwesto. Kaming nasa special class ay nagsisidasal na sana makuha namin ang tropeo. Lahat nang nasa paligid ay sinisigaw ang section namin na mas lalong nagbigay pag-asa para sa'min.

Nang sabihin na ni sir ang nanalo ay, "10 A!" Gumuho ang mundo namin.

Sabay-sabay kaming napaatras kasabay ng pagtalon ng nasa kabilang section. Kasabay ng pagtulo ng luha ng isa kong kaklase ay sabay-sabay kaming umalis sa gym at nagtungo na sa aming classroom.

Pagpasok namin ay kita kong sabay-sabay silang nanlumo at umiyak at ang una nilang bigkas, "luto na naman ang laban."

Ang mga judges ay hindi propesyunal, bagkus ay kuha lang sa tabi-tabi. Ramdam ko ang hinagpis nila at sila'y aking dinamayan.

"Okay lang  iyan. May next time pa naman." Pang-aalo ko sa kanila. Kaming mga lalaki ay kahit na ganito dinamayan namin sila sa sakit na kanilang nadarama. Lahat ay namumula ang mga mata, may umiiyak ng tahimik at mayro'n namang malakas. Pero mayro'n din namang hindi umiyak kahit papaano.

"Pero sa next time hindi na tayo magkakaklase," bigkas ng isa sa babaeng kaklase ko.

Linapitan ko si Zina at inakbayan siya.

"Talo na naman tayo. Ganito na naman noong last na kompetisyon. Ang daya." Malungkot ang mga mata niya pero ang boses niya'y napakalambot. Tila nang-aalo sayo kaya nama'y ako'y napabuntong-hininga.

I am comforted with her voice, with her presence --- with her.

She's the type of girl that crying alone. I remember what she told me two years ago.

Umiiyak siyang lumabas ng bahay nila. Papunta ako sa kanila para sana yayain siyang mamasyal ng makita ko siyang lumabas.

Sinundan ko siya at nakita kong papunta siya sa tinatambayan naming bakanteng lote malapit sa bahay nila.

"Zina wait!" Pagtawag pansin ko sa kanya para huminto siya sa kakatakbo. Hindi ko lang alam kung narinig niya ko o hindi.

Nang makarating ako do'n nakita kong nakaharap siya sa puno at nakatalikod sa'kin.

"Zina," I called her as I touched her both shoulders. Ihinarap ko siya sa'kin para makita ko siya ng maayos.

Namumutla siya habang nanginginig ang kanyang buong katawan.

"Okay ka lang?" Nag-aalala kong tanong sa kanya.

"What happened?" But still she didn't utter a single word.

And then a tear escape to her beautiful eyes. Weird but it's fascinating.

"Daddy left us." And another tear fall until a lot of it flows.

"For abroad?" Tanong ko and still namamangha pa rin ako. She's so beautiful, gusto kong sapakin ang sarili  ko dahil imbes na tuyuin ang luha niya ay pinapanood ko lang ito na tila ba napakagandang senaryo.

"No, for Him." And that's when I realized her dad just died.

I hug her tight, squeeze her shoulder, tap her back as I comfort her with all that I can.

"He... he left us. Life is so unfair with me. Why him? There's a lot of bad person in the world but why him?"

I just hug her more for I can't find a words to say.

I didn't talk but I just listen to her. That's all I can do.

Now we are on 7/11 as we walk out through the door.

"Thank you Philip for the ice cream... and for comforting me." She said softly as I look at her she looks better now.

"Basta pag may problema ka always remember that you have me, I have your back." She smiled as an answer.

"You know what, I don't like crying infront of people. But if I cry in front of you, believe me, I reached my limit."

And the day was ended at peace.

I caress her shoulder to let her know that I still have her back. She look at me and said, "Your Gail win."

And then I remember, oo nga pala seksyon nila iyon. I can't  help but to smile. "Balimbing," she told me at tinanggal ang kamay kong nakaakbay sa kanya at lumayo sa'kin.

I feel a little bit guilty by that.

"Sinigaw pa nila iyong section na'tin kaya parang mas lalo tatong napahiya. Hambog talaga sila."

"Sana kasi propesyonal ang judge para hindi madaya."

"Demand a rematch."

And all was telling their opinions about it. Umalis muna ako sa classroom at hinayaan silang umiyak. Dahil maging ang ibang boys ay umalis din.

Lumapit ako kay Benjie, barkada at kaklase ko.

"Tara sa canteen." Pag-aaya niya.

Along the way,  may nakahintong mga babae na nag-uusap sa corridor. Eh hindi naman ganoon kalawak ahg daanan.

"Excuse me." Paghingi ng paumanhin ni Benjie.

Paglingon noong isa sa kanila nagulat ako at si Gail pala iyon kasama ang mga kaklase niya.

"Ah sorry," she smiled apologetically. I was astonished again as I saw her  beauty. She look at me when I didn't move. She raised her eyebrows as a sign of asking.

I laugh na ipinagtaka nilang lahat. I just can't hold on with my feelings. Ang saya lang.

"Bakit?" She ask me, singkit ang boses niya. Sinabi pa nga ni Zina na hindi raw bagay sa hitsura niya. Well it doesn't make her less beautiful.

"Wala nababaliw lang itong kasama ko." Pagsalba sa'kin ni Benjie ng matagal na pala akong hindi nagsasalita at nakangiting nakatingin lang kay Gail.

Nang mahila na ako ni Benjie palayo ay bigla niya kong binatukan.

"Aray!" Sigaw ko habang nakahawak sa ulo ko."

"Para kang tangang manyakis sa  pagkakatitig mo kay Gail. Alam ko namang maganda iyon pero mag-isip ka naman brad." Naiiling nitong sabi.

"Oo sobrang ganda." Wala sa huwisyo kong sabi.

"Atsaka may Zina ka na brad. Isa-isa lang."

"Zina? Wala namang kami."

"What the fuck?!" Bulalas niyang bigla.

"Anong wala? Eh gusto ka ni Zina. Tanga ka ba?" Hindi ako sumagot dahil wala rin akong maisip na isagot.

"Payo lang brad, 'wag mong pakawalan ang babaeng handang magpakatanga sa'yo sa babaeng alam mong kailanman ay hindi magiging sa'yo."