5 Seconds of Love

Een glimlach vanuit de busruit

Na anderhalf uur stonden we eindelijk buiten. Ik voelde de warme zon op mijn huid. Het liefst zou ik zo snel mogelijk naar het achter zijn gegaan om m'n korte broek aan te trekken, maar helaas was de bus er niet. Er zat niets anders op dan wachten. Iedereen leunde een beetje op z'n koffers. De bus zou elk moment moeten komen.

Ik leunde met mijn hoofd tegen de ruit. Buiten scheen de zon. Ik zag mensen in korte broeken over straat lopen. Bij een cafeetje zaten een paar oma's in hun gebloemde jurken met elkaar te kletsen. Alles zag er zo gezellig uit.

Plotseling voelde ik de bus vertragen en stoppen. We stonden bij een stoplicht. Langzaam staken de mensen over. Ik keek weer opzij. Op een bankje zat een groepje jongens. Ik schatte ze ongeveer een jaar of 18. Ze droegen gescheurde skinnyjeans met daarop oversized shirts. Twee van hen hadden blond-bruin haar. Ze waren overduidelijk niet Italiaans. Ik bestudeerde de jongens nog een keer en terwijl ik m'n ogen liet gaan over een jongen met warrig blond-bruin haar en een bandana, merkte ik dat hij ook naar mij keek. Onze blikken kruisten en even leek hij zelfs naar me te glimlachen. Ik bevroor voor een paar seconden en op dat moment voelde ik de bus optrekken. Ik zag hoe de jongen de bus nakeek.

We reden nog een stukje met de bus. Ik zat nog steeds met die jongen in m'n hoofd. Had hij me echt aangekeken of was het toeval? Misschien keek hij naar iemand anders... Achter me hoorde ik Julia lachen. Julia was veel knapper dan ik. Ze had lang golvend blond haar een een stralend witte glimlach. Iedereen was dol op haar. Hij had vast naar haar geglimlacht. Ik besloot de jongen te vergeten en lol te maken, je ging immers maar één keer met school op Romereis. Deze week zou hoe dan ook onvergetelijk worden.