5 Seconds of Love

Zijn glimlach was de mooiste die ik ooit had gezien...

De jongens liepen met een grote kaart rond en leken nogal geïrriteerd. Ze wezen naar de bordjes en vervolgens op de kaart. Ik weet niet wat me bezielde, want plotseling stond ik op. Ik voelde mijn lichaam zich richting de jongens verplaatsen. Nooit te voren had ik zoiets gevoeld. Ik bemoeide me nooit met anderen, maar alles leek opeens anders.

Een van hen met donker haar en aziatische trekken in zijn gezicht draaide zich om. Hij stapte op me af en vroeg ik ze misschien kon helpen. 'Eh ja,' antwoordde ik. Ik voelde mijn wangen gloeien. Wat is er mis met me?! De andere jongens hadden zich nu ook omgedraaid. De jongen met de bandana keek me aan en glimlachte. Ik zag de herkenning in zijn ogen. 'We zijn op zoek naar de Trevi fontijnen,' zei de jongen met felgekleurd haar, 'maar we zijn volgensmij een heel klein beetje verdwaald.' De jongen met de bandana giechelde. Het klonk als een klein meisje. Ik voelde zijn blik branden en binnen in me voelde ik iets fladderen. 'Je zit er niet heel ver vanaf,' zei ik. 'Dankje,' zei de blonde jongen. Hij was de langste van de vier en had een piercing in zijn lip. Ze waren alle vier oog verblindend knap... Waarom ben ik naar ze toe gelopen, dit is zo ontzettend ongemakkelijk! 'Je moet hier naar rechts en dan het straatje volgen en vervolgens weer naar links.' Ik wees op de kaart en daarna naar een straatje. 'Dat gaan we nooit vinden.' giechelde de jongen met de bandana. Het klink zo schattig! 'Als je vijf minuten wacht, loop ik met jullie mee. Mijn vriendinnen zijn zo klaar met winkelen.' 'Oké, super bedankt!' zei de jongen met het zwarte haar. 'Ik ben trouwens Calum.' Hij gaf me een hand. Ik pakte 'm aan. De jongen met het felgekleurde haar gaf me ook een hand. 'Michael Clifford,' zei hij. 'Emma,' zei ik glimlachend. De blonde jongen met de lippiercing gaf me een stevige handdruk en zei dat hij Luke Hemmings heette. Toen ik zijn hand schudde zag ik pas hoe blauw zijn ogen waren. Wauw. Als laatste gaf ik de jongen met de bandana een hand. Hij knipoogde naar me en zei: 'Ashton Irwin.' Zelfs zijn naam klonk cool... Voor een paar seconden keek ik hem aan, zijn glimlach was de mooiste die ik ooit gezien had. Ik trok mijn hand terug. Alleen mijn blik afwenden was nog nooit zo moeilijk geweest en het gekke was dat ik het gevoel had dat Ashton hetzelfde probleem had.