In love with a ghost?! ft. Why don't we (Dutch)

16

En ja toen vond Eva me dus en de rest weet je' legt hij uit en ik kijk hem bezorgd aan. 'Weet je wie het waren, of hoe ze eruit zagen?' vraag ik waarna Daniel me weer een beetje twijfelend aankijkt. 'Je kent ze of niet?' vraag ik en Daniel knikt. 'En jij kent ze ook' zegt hij erna.

'Maar niemand die ik ken zou jou zo iets aan doen' zeg ik terwijl ik nadenk over wie het zou kunnen zijn. Daniel zucht en begint dan te vertellen: 'Weet je nog vijf jaar geleden, toen je veertien was, en je meegenomen werd door een paar volwassen mannen die je daar een paar dagen vasthielden, en ja je weet wel, vreselijke dingen met je deden?' vraagt hij en ik knik geschrokken. Dit was een donkere periode waarna ik een poos in een depressie heb gezeten. Het duurde een poos om eroverheen te komen, maar het is me gelukt en ik heb altijd geprobeerd het achter me te laten en het te vergeten. Mijn gedachten worden onderbroken door Daniel die weer verder begint te vertellen. 'De reden waarom je vrij kwam was omdat ik je vond en probeerde je vrij te krijgen. Maar het lukte niet en de enige manier hoe ik je vrij kreeg was om geld te betalen. Ik dacht dat ik er mee weg zou komen als ik het alleen maar beloofde en het niet betaalde, maar blijkbaar hebben ze me alsnog, na al die vijf jaar gevonden.'

Na een poosje heeft Daniel alles, maar dan ook echt alles uitgelegd en ik kijk alsof ik in een soort trance zit naar de grond. Ik ben enorm geschrokken van dit omdat het dus mijn schuld is dat Daniel nu zoveel pijn heeft. Als ik niet bij die mannen was beland zat Daniel nu niet onder het bloed en de schrammen. Daniel merkt duidelijk dat ik aan het nadenken ben want hij kijkt me vragend aan. 'Laura, wat is er? Waar zit je over na te denken?' vraagt hij uiteindelijk en ik zucht. 'Nee niks, laat maar' zeg ik maar Daniel weigert het er bij te laten zitten. 'Nee Laura, ik zie dat iets je dwars zit. Dus kom op, vertel het me maar gewoon' pushed hij me en ik zucht. 'Dit alles is mijn schuld, als ik niet bij hun terecht was gekomen had jij me ook niet hoeven te redden en hadden zij je nu ook niet in elkaar geslagen' vertel ik uiteindelijk snikkend en Daniel trekt me in een knuffel. 'Ben je helemaal gek geworden? Ik had gewoon dat geld moeten betalen en niks hiervan is jouw schuld. Jij hebt er niet voor gekozen om bij hun te zijn dus haal het niet in je hoofd om jezelf de schuld te geven van dit.' vertelt hij. 'Als deze pijn betekent dat jij geen pijn of verdriet hebt zou ik deze pijn altijd accepteren' voegt hij er met een glimlach aan toe.

Een tijdje later heb ik Daniel zijn wonden schoongemaakt en gezorgd dat hij nergens meer bloed op zich heeft. Daniel doet Noah zijn kleren aan en ziet er echt heel schattig uit in zijn grijze joggingbroek en witte t-shirt. 'Kun je het zien?' zegt Daniel lachend en ik merk dat ik aan het staren was. 'Sorry' bloos ik en kijk weg. Het is een poosje stil waarna ik zeg: 'Daniel ik ga je helpen met het geld krijgen, hoeveel is het?' en Daniel kijkt me aan terwijl hij zijn hoofd schudt. 'Nee Laura, dat ga je niet, het is te gevaarlijk en het is mijn eigen schuld. Bovendien is het veel te veel voor je om te betalen, het is 5 miljoen' Ik kijk Daniel geschrokken aan en vraag dan: 'Is dat wat ik waard ben? 5 miljoen? Ben je gek ofzo! Dat is veel te veel' en Daniel kijkt me aan. Stiekem hoop ik dat Daniel iets zegt over dat hij van me houdt of zoiets maar al snel zegt hij: 'Laura het is nou eenmaal mijn lot dat ik jou moet beschermen dus ik heb geen keus, het moest wel' En ik schrik een beetje van zijn antwoord. Ik loop snel naar mijn kamer omdat ik tranen voel komen en ik niet bij Daniel wil huilen. 'Ik ga even naar mijn kamer, ik app je nog wel' zeg ik en doe mijn slaapkamerdeur open.

Na ongeveer een half uur op mijn bed te hebben gelegen hoor ik beneden de deur open en weer dicht gaan en besef ik me dat de jongens weer weg zijn gegaan. Jack is nog even bij me gekomen maar voor de rest is er niemand gekomen. Jack is echt heel lief voor me en hij merkt het altijd als ik ergens mee zit. Hij kwam naar me toe om me helemaal uit te horen over wat er gebeurd was en waarom ik op mijn kamer zat. Ik heb alleen maar gezegd dat ik even tijd voor mezelf nodig had, omdat ik geen zin had in al die vragen. Ik had verwacht dat Daniel nog even zou komen om te vragen waarom ik ineens weg liep, maar zelfs hij kwam niet. Mijn gedachten worden verbroken door Eva die de deur open doet. 'Hey uhm Lau? Wat is er gebeurd?' vraagt ze als ze mijn hoofd ziet en ik klop naast me op mijn bed en Eva komt op mijn bed zitten.

Tijdens dat ik Eva het hele verhaal heb verteld van het geld tot aan het moment dat hij niet zei dat hij van me hield heeft ze me de hele tijd aangekeken en zo nu en dan knikte ze een keertje. Ik beëindig mijn verhaal en gelijk trekt Eva me in een knuffel. 'Het spijt me zo erg Lau' fluistert ze in mijn oor en ik zucht een keer. 'Ik wou dat jongens aan konden voelen wat een meisje nodig heeft' zeg ik en kijk verdrietig voor me uit.

Ik heb nog een poos met Eva zitten praten over Daniel en over jongens in het algemeen en de conclusie is: Begin nooit aan jongens want ook al zijn ze even aardig ooit zullen ze je kwetsen. Precies op het moment dat we op wilden staan om ons forever single leven in te gaan ging mijn telefoon af.

(Hey ik heb volgende week heel veel toetsen dus ik weet niet of ik dinsdag en vrijdag kan posten, aangezien ik weer nieuwe delen moet gaan schrijven. Ik zal kijken of het lukt, maar zo niet dan weten jullie waarom ik niet post.)