Een verhaal over Laura die een heel normaal leven heeft behalve dan dat ze elke nacht een rare droom heeft waarin ze steeds wordt gered door een en dezelfde jongen. Het rare is dat ze de jongen niet kent en ook nog nooit gezien heeft. Zou ze de jong...
Zoals altijd wordt ik weer wakker na het hebben van een droom en dus ook na het gered zijn door de jongen. Het maakt me moe dat het elke nacht weer hetzelfde is en dat ik die jongen maar niet kan vinden.
Ik probeer op te staan maar wordt tegengehouden door een vreselijke pijnscheut in mijn rug. Ik ga weer liggen en probeer het nog een keer maar dan rustiger. Ik loop naar beneden, maar ik val door een hobbeltje in het tapijt. Ik val van de trap en gil. Ik schrik omdat ik niet ben gevallen maar iemand me opgevangen heeft. Ik hoor mijn moeder naar me toe komen en ze vraagt ongerust wat er gebeurd is. Ik open mijn ogen en zie dat er niemand is die me opgevangen zou kunnen hebben. 'I- Ik viel van de trap maar iemand ving me op en toen opende ik mijn ogen en was er niemand.' zeg ik stotterend en een beetje bang.
'Schat ga maar even op de bank liggen ik bel wel naar school dat je ziek bent.' 'Er gebeuren de laatste tijd rare dingen met je.' zegt mijn moeder bezorgd en loopt weg om de telefoon te pakken.
Na een dag op de bank hebben gelegen en niks hebben gedaan besluit ik om naar Nina te gaan. Ik heb haar al een poos niet meer gesproken. Ik fiets naar Nina toe en bel aan. Er doet niemand open, wat raar is want er is altijd iemand thuis bij Nina. Ik schreeuw een keer hallo en bel Nina dan. Ik schrik als ze ineens geërgerd de deur open doet en vraagt: 'Wat?'. Ik vraag of alles oké is en ik schrik van een grote halfnaakte gespierde jongen die ineens achter haar staat. 'Nien, wie is dat?' vraag ik waarop ze antwoord 'oh niemand' en ik loop weg omdat ik wel weet wat er gebeurd is. Ik heb daar geen zin in, Nina is veranderd de laatste tijd en ik weet niet waardoor.
Het verbaasd me dat het me zo veel pijn doet en ik veeg mijn tranen van mijn wang af. Ik ben naar de Hollywood letters gegaan waar ik altijd heen ga als ik boos of verdrietig ben. Er is nooit iemand op de plek waar ik altijd ga zitten en er is een mooi uitzicht waardoor ik me altijd rustiger voel.
Dit is het uitzicht:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik ineens een hand op mijn hand voel. Ik kijk naast me en schrik.
(Hoe vinden jullie het verhaal tot nu toe? Als jullie tips of opmerkingen hebben laat het me weten. Sorry voor dit iets kortere deel. Love you xx)
