When You'Re Friends,You'Re Only Friends?

FOUR.

(Sound on⤴️🎵🎶)

ΖΩΗ.

Δεν ξέρω για ποιό λόγο μου αρέσει να ζωγραφίζω.Ίσως γιατί μπορώ να αποτυπώνω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου πάνω στο χαρτί.Καμιά φορά όμως δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί αυτό καλό.Για παράδειγμα,αν μια μέρα είμαι στεναχωρημένη και αρχίζω να ζωγραφίζω,πολύ φοβάμαι πως αν δουν τη ζωγραφιά μου,θα διαπιστώσουν το συναίσθημα αυτό που με κατακλύζει εκείνη τη στιγμή.

-«Ζωή,αγάπη μου,κατέβα να φάμε.»,ακούστηκε η φωνή της μητέρας μου και μεμιάς άφησα κάτω το πινέλο μου.Λίγο πριν βάλω τις παντόφλες μου και αποχωρήσω από το δωμάτιο μου,γύρισα το κεφάλι μου προς την ζωγραφιά μου.Το μισοτελειωμένο δέντρο στέκεται εκεί.Λες και με περιμένει να το τελειώσω.Είναι λυπημένο.Μπορώ να το αισθανθώ.Λυπημένο που δεν ασχολούμαι μαζί του.Ναι,πάντα έτσι σκεφτόμουν,όσο περίεργο κι αν ακούγεται.Δηλαδή πίστευα ότι αν αφήσω μια ζωγραφιά στη μέση,αυτή θα με μισήσει και έτσι δεν θα μπορέσω ποτέ να τη τελειώσω.Τι μου συμβαίνει;Υποθέτω πως θα πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο.

Στο τραπέζι κάτω υπήρχε ησυχία.Ο ήχος από τα μαχαιροπήρουνα ακούγεται μόνο,την ώρα που εγώ κοίταζα το μπρόκολο στο πιάτο μου.Έπειτα,εστίασα στην άδεια καρέκλα της αδελφής μου.Η Ήβη που είναι;Κοίταξα προς το μέρος όπου αφήνει τα παπούτσια της,αλλά αυτά δεν ήταν εκεί.Λες και το είχα προμελετημένο,εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα του σπιτιού και μπαίνει μέσα μια αναψοκοκκινισμένη Ήβη,η οποία πετάει τα παπούτσια της από εδώ και από εκεί.Παραπατάει στη προσπάθεια της να έρθει προς το μέρος μας,καθώς δεν παρατήρησε τα παπούτσια που μόλις πριν λίγο είχε βγάλει και τα είχε τοποθετήσει στη άκρη της πόρτας.Στο σημείο της.

-«Σιγά,κορίτσι μου.»,της είπε η μαμά και ο μπαμπάς κρυφογέλασε.

-«Πού ήσουν;»,την ρώτησα και σήκωσα το ένα μου φρύδι.Ξέρω την αδερφή μου.Η Ήβη,δεν αργεί ποτέ.Είχει πει ότι θα πάει να πάρει τη στολή της και άργησε δύο ώρες.Τι ήταν αυτό που την έκανε να αργήσει τόσο και γιατί είναι ιδρωμένη και κατακόκκινη;Έτρεχε;