Doktorun kapısının önünde bekliyorum.
Bekliyoruz
Annen ,baban ,abin, annem ve ben
Bir bağırışma duyuyorum
Psikologda olduğumuz için normal
karşılamam gerek ama biraz daha dikkatli dinleyince anlıyorum ki bağırışmalar senin olduğun odadan geliyor
Hızlıca yerimden kalkıyorum.
Sen çığlık atarak ağlarken seni orada
nasıl bırakabilirim ki?
Annem gitmememi söylüyor ama umursamıyorum bile
Kapıyı açıyorum ve gördüğüm manzara
Sadece fısıldamama neden oluyor
"Aman tanrım yoongi"
Oturduğun yerden kalkıp koşarak bana sarılıyorsun
"Gidelim ne olursun gidelim.
O beni anlamıyor"
Diyorsun
Seni kendime yaslayarak ve doktora
bittin sen bakışları atarak
Odadan çıkıyorum.
Annemin bağırışlarını umursamadan klinikten çıkıyoruz.
Bi süre sonra dengeni sağlıyorsun ve
benden ayrılıyorsun.
Zayıf gözükmemek için kat kat giydiğin kıyafetler arasından terliyorsun.
"Şimdi daha iyi misin?"
"İyiyim ama o adamı en yakın tarihte geberteceğim"
"Ne yaptı ki seni bu kadar sinirlendirecek?"
"Dolaylı yoldan yemek yemezsem
öleceğimi ama bu saatten sonra yemeye başlasam da öleceğimi söyledi"
Şaşkınlıktan neredeyse göz yuvalarım yerinden fırlayacaktı.
Bir doktor bunu hastasına nasıl söyleyebilirdi?
Şaşkınlığımın farkına varınca güldü.
"merak etme. Adamın bir suçu yok.
benim seçimim bu"
Bu söylediğiyle rahatlamamı mı bekliyordu bilmiyorum ama çok daha fazla hayal kırıklığıyla bakıyordum şimdi ona.
"yani tedaviyi reddettin. Doğru mu anladım?"
tatlı tatlı başını salladı ve zorla gülümsedi.
"ne? Etrafta tüple dolaşacağımı falan mı sanıyordun? Son günlerimi böyle geçireceğime ayakta ölmeyi tercih ederim."
Son kurduğu cümleden sorma dayanamadım. Gözümden bir damla yaş firar etti.
Bu yaptığın bencillik değil miydi?
neden sürekli öleceğinden emin gibi davranıyordun?
" yoongi-ah bunu yapınca mutlu olacak mısın?
tedavi olmamak seni mutlu ediyor mu? Söyle bana eğer mutluysan bende mutlu olacağım."
Bir süre düşündün ve uzanıp yanağımdan firar eden yaşlardan birini narince sildin.
"teşekkür ederim. Beni anladığın için binlerce kez teşekkür ederim sana.
Ve evet mutlu olacağım hatta çok mutlu olacağım.
Çünkü zamanımın hepsini seninle ve dolu dolu geçireceğim.
Ölmek beni korkutmuyor.
hepimiz ölmek için gelmedik mi bu dünyaya zaten?"
Bana ölümü dünyanın en normal şeyiymiş gibi anlattın.
Öyleydi de zaten
ama 20 yaşında açlıktan ölen biri için değil.
buna kayıtsız kalmamı istemeni asla anlayamayacağım sanırım.
Ama dediğin gibi eğer gerçekten mutluysan ve ölümün sana bir hediye olacağını düşünmeye başladıysan
elimden ne gelirdi ki?
Hiçbir şey.
...............
