180 days, 4minutes and 29 seconds with my bestfriend

Chapter 5 Day 6

"Somebody will come and go. Somebody will make you happy and will just leave memories."

12:11 noon.

Kinakabahan parin ako sa sasabihin ni Karl. Ano kayang sasabihin nya? Baka ayaw na nya kong maging kaibigan. Kung ano anong pumasok sa isip ko tapos saka palang ako nag lakad.

Pag dating sa bahay. Binaba lang ni Karl ang bag nya tapos hinila na nya ko agad palabas.

"Ouch! Karl nasasaktan ako."

Ayaw parin tigilan ni Karl ang pag hatak. Halatang may seryoso sa mukha. Kaibigan ko sya since birth pero ngayon ko lang sya nakitang nag seryoso ng ganun. Mas matindi pa kay Kyle kung makasimangot.

"Karl bakit? Ano bang problema? Anong nagawa ko. Kung galit ka sakin dahil nakinig ako sa usapan nyo kanina. Sorry! Hindi ko sinasadya. Uuwi nako."

Sabi ko tapos binitawan ko ang kamay nya sa braso ko. Pero pinigil ako ni Karl. Nakakaloka nato, nagiging Hulk na si Karl!

"I said, mag usap tayo!!" simigaw si Karl tapos napatigil ako.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Bigla akong kinabahan, hindi ko na naman alam kung bakit.

"Anong bang pag uusapan?"

Sa totoo, kinakabahan nako sa pwedeng gawin sakin ni Karl. Oh, baka sa masasabi nya sakin na ikasasama ng loob ko.

Huminto kami pareho tapos umupo si Karl. "Bakit ganun? Ginawa ko ng lahat pero bakit? Bakit?" tanong ni Karl tapos biglang nag takip ng panyo.

Ako naman, napatingin sa kanya. Naawa, nilapitan ko sya tapos umupo ako sa tabi nya.

"Ano ba kasing nangyare? Tell me, makikinig ako."

Nag punas muna si Karl ng luha tapos nag salita. "Ayaw ni Zaira na nakikitang mag kasama tayo... Nag seselos sya sayo. Kaya kami nag away."

Sa narinig kung iyon, hindi ko na mapaliwanag kung ano ang nararamdaman ko. I feel so worry. I cant say something anything about. Unti-unti akong hindi nakahinga. Hanggang sa napaiyak.

"Bakit kailangan nya kong layuan dahil lang ganun? Ang akala ko, walang makakatumbas sa pagkakaibigan namin. Akala ko lang talaga..."

Hindi na talaga ako nakapag salita. Na-shock ako sa sinabe ni Karl sakin. Parang ayaw na nyang makipag kaibigan. Mukhang isusuko nya ang friendship namin dahil kay Zaira.

Yes i know, wala naman talaga akong karapatan para masaktan at pigilan sya. Kaibigan ko lang naman sya. Bestfriend, hanggang doon nalang.

Nagpatuloy pa sya sa pag kwento. "Ipinaliwanag ko na bestfriend lang kita. Walang ibang pag tingin."

Walang ibang pag tingin? Best friend? Hanggang dun lang, hanggang kaibigan lang?

Wala nakong ibang nasabi sa kanya kundi umiyak. Hindi ko maexplain ang nararamdaman ko. Kinakabahan, worried, nasasaktan, at nag seselos.

"Yan na ba talaga ang gusto mong mangyare? Gusto mo ng tapusin ang friendship natin?" tanong ko habang umiiyak.

Hindi makapag salita si Karl. Naiiyak nalang din sa mga nangyayari. Parang MMK na naman.

"Im sorry Jane.." sabi ni Karl habang umiiyak. "I cant live without her. Sya ang nag papasaya sakin.." dagdag pa ni Karl.

Halos mahimatay ako sa sakit. Sa lahat ng mga narinig ko. Bakit ganun nalang kadali ang iwan nya ang friendship namin para sa babaeng, ngayon lang nya nakasama.

I cant live without her? Nag papasaya sakin? So ano ako? Option lang nya pag kailangan ng mapupunasan ng luha at sipon sa tuwing pinapaiyak sya ni Zaira?

Hindi nako nakasagot pa sa sinabing iyon ni Karl. Alam ko na wala narin akong magagawa kahit umiyak pako at mag hagulgol.

"He finally made his decision, he dont want me to be his friend."

Huminto ang mundo ko. Lahat ng tao sa paligid bumagal. Nag lalakad, nag babyke, kumakanta. Pakiramdam ko yun na ang katapusan ng mundo ko. Ang mawala si Karl ay halos katumbas ng pag guho ng mundo ko.

"Okay? Thank you nalang sa lahat. Sa lahat lahat ng nagawa mo sakin bilang bestfriend. Gusto kong sabihin sayo na sumaya ako sumila ng nakilala kita." Sabi ko tapos tingin sa kanya habang umiiyak. "Goodbye Karl, i'll miss you..."

**

Yun na nga ang huling pag uusap namin ni Karl. Hindi ko na sya pinansin pa kahit saan. Kahit sa text, facebook, ig, tapos nag tutweet saken pero dedma parin. Ni-call ako sa viber, nag sent ng emoticons sa we chat. Lahat lahat na pero hindi na talaga sinubukan pang kausapin sya.

Day 16 8:39 AM

Sampung araw na ang nakalipas. Hindi parin kami nag uusap ni Karl. Kahit sa school, pati ng classmates namin napapansin na ang pag iwas ko kay Karl.

Eh ano bang magagawa ko? Ako babae, dapat sya unang mag approach. Wala naman akong magagawa dahil bestfriend lang nya ko.

Suddenly, i feel confused about my feelings. Why I get jealous with Zaira? Who am i to get jealous and have wrath?

Marami nakong tanong sa isip ko. Hindi ko mabilang. Parang sasabog na sa kakaisip tong utak ko. Ayan, puro Karl nababanggit ko. Buhay naman talaga! Juice colored.

Ilang araw narin mula non. Malamang napansin na nila Tita Sharon na hindi nako nag pupunta sa kanila. Hindi sumasabay sa pag uwi, hindi maingay. Walang asong tahol ng tahol dahil sakin.

Nag babasa ako para malibang at mawala ang isip kay Karl ng biglang... One message receive.

"Jane, wer na u? Bakit hindi kana dalaw dito? May kainan dito, baka gusto mo pumunta." Text pala ni Tita Sharon.

Nag isip muna ako kung ano irereply ko... "Uhm, may ginagawa po ako?" ay mali baka magtanong kung ano. ERASE! ERASE!

"Pupunta po ako kila Papa." Ay mas lalong mali! Dedbol na pala si papa. *napa sign of the cross* Erase na naman! Ano bang gagawin kong palusot?

Tatanggalin ko na sana ang batery para hindi na maka-receive ng text tapos... "All of meee, loves all of you! Love your curves and all your edges..."

Nag ring yung phone ko, si Tita Sharon tumatawag! Hindi ko muna sinagot.

Tita Sharon missed call..

Tapos tumawag ulit! Nag vibrate yung phone tapos nahulog mula sa mesa hanggang sa sahig.

"Ay tae! Ngayon pa nahulog." Sabi ko tas agad agad na pinulot yung battery pati yung phone. "Buti nalang Lenovo ka! Matibay. Whooo! For those who do."

Pag click ko nung power button, ayaw mag start! Shet nag hang. Baka isipin ni Tita Sharon pinapatayan ko sya ng phone. No choice ako! Kailan kong pumunta kila Karl para mag paliwanag. Asusual, dum narin ako kakaen ano pa ba.