Vanessa (SGSeries6)

Chapter Nine

Tinignan ni Vanessa ang paligid, hindi alam kung bakit dinala siya ni William dito. Iniisip niyang dadalhin lang siya sa bahay nito para makapagtago, pero dinala siya nito sa Sta. Barbara. May bahay ito sa Sta. Barbara na malapit sa dagat. Dalawang linggo na siyang nagpakita sa pamilya niya, lalo na kay Gideon. Determinado na siyang kalimutan ang binata. Masyado na siyang nasasaktan sa mga ginagawa nito. Nais niyang mag-isip para sa sarili ngayon.

Nalaman ni Vanessa ang maraming bagay tungkol sa kanyang mga kaibigan. Kasama niya si William sa pamamalagi rito sa Sta. Barbara. Napasyalan na rin nila ang resort na pag-aari ng Zeechan at binisita rin nila ang bahay ni Eanus dahil ito ang tumatayong mayor ng lugar.

"Saan ka pupunta?" Narinig niya mula sa likuran. Lumingon siya at nakita si William na nakatingin sa kanya habang nakahalukipkip.

Ngumiti siya ng bahagya. "Maglalakad-lakad lang."

Lumapit si William at inakbayan siya. "Gusto mo na bang umuwi?"

Nagulat si Vanessa sa tanong ni William. Namimiss na niya ang kanyang mga magulang, lalo na ang Mama Rose niya. Patuloy na tumatawag ang Mama niya, tinatanong kung nasaan siya, pero hindi niya sinasabi ang totoo, bagaman naiintindihan nito ang naging pag-alis niya. Alam ng kanyang ina ang kanyang nararamdaman para kay Gideon.

Bahagya niyang iniling ang ulo. "Namimiss ko na si Mama," aniya.

Tumingin si William sa kanya, tila tinatantiya kung ano ang isasagot niya. "Hindi mo ba namimiss si Gideon?" tanong nito.

Nagmumurang labi si Vanessa, isinasaalang-alang si Gideon. Inaamin niya, namimiss niya ang binata, ngunit hindi iyon sapat para magpakatanga siya sa kanya. Inialay na ni Vanessa ang lahat ng kanyang nararamdaman kay Gideon at walang natanggap na kapalit.

Kahit sinabi ng Mama niya noon na kung magmahal ka, hindi mo dapat hinihingi ang kapalit, hindi iyon kailangan para sa kanya. Ayaw na niyang makipagkompetisyon sa isang patay. Tatlong taon na ang nakararaan, sinubukan na niya ang kanyang swerte at nasaktan pa rin. Ngayon, sumugal na naman siya, nagmahal na naman, at nasaktan na naman sa pangalawang pagkakataon.

"Namimiss ko siya..." bulong niya. "Impokrita ako kung sasabihin kong hindi ko siya namimiss, pero iniisip ko siya gabi-gabi. Sinilip ko ang kanyang Instagram feed at nakita kong masaya siya kay Rochelle. Si Rochelle na wala na, si Rochelle na tahimik na. Hindi niya kayang kalimutan ang taong matagal na siyang iniwan." Pumatak ang kanyang mga luha.

Sa mga nakaraang linggo, mas naging bukas siya kay William. Si William ang kanyang karamay sa kanyang mga problema. Si William ang kanyang iniiyakan dahil sa sakit na nararamdaman niya. Binuksan niya ang kanyang sarili sa lalaking ito.

Pinagmasdan siya ni William habang hinahagod ang kanyang likod. Ito ang paraan nito ng pagkokomporta sa kanya.

"Mahal mo ba siya?" tanong ni William.

"Sobra..." bulong niya. Nilinis niya ang kanyang mga mata. "Minahal ko siya noong dalawampu't isang taon pa lang ako. Siya lang ang lalaking pinagtuunan ko ng pansin. Labing-isang taon siyang mas matanda sa akin, pero hindi ko iyon iniinda. Gusto ko siya, at ang makasama siya ang tunay na nais ko. Gusto kong alisin ang lungkot sa puso niya, pero hindi ko napansin na unti-unti na akong nawawala."

"Sa tingin mo ba, sulit bang ipaglaban siya?"

Napaisip siya. Hindi niya minsan naisip kung sulit ba si Gideon na ipaglaban. Wala iyon sa kanyang isip, sulit man o hindi, ipaglalaban niya ito dahil mahal niya ang binata.

"Hindi ko alam..." sagot niya nang maingat.

"Iuuwi na kita," anunsyo ni William. Bumaling siya rito. "Tapos na ang pagpapahirap ko kay Gideon. Itago man kita o hindi, nasa iyo iyon, Vanessa. Gideon ang huling taong binigyan ko ng pagkakataon, pero nais kong ikaw ang magdesisyon. Ayoko nang maglaro bilang Cupid. Hindi ko na kaya." Malungkot na sabi ni William.