na myśl, że kocham w niej WSZYSTKO
i nos, i usta, i dłonie, i oczy,
bezsilnie załamuję ręce,
bo cóż mam powiedzieć,
gdy pali mnie serce.
mogę tylko siedzieć i jęczeć
w tej rozumu rozterce —
po co się z nią żegnam,
skoro znów będę w tej męce?
07.04.2019
fenomen ludzi, którym powierzamy cały nasz osobisty świat, polega na tym, że czasem nie potrafią go udźwignąć, więc nawet nie próbują go podnieść. gdzieś o tym czytałam i trochę zabolało mnie serce. dlatego napisałam o niej ten wiersz, choć przyrzekłam sobie, że już nigdy tego nie zrobię.
CZYTASZ
flower
Poetrypachnie nutą absurdu i pomarańczy, gdy wyciąga swe ręce ku słońcu i dla niego tańczy written by xcallmesunny, 2018
