A loner, but not in his heart

2

Ik zat op school, Engels les, ik zuchtte inwendig. Mevrouw Witteke was iets aan het uitleggen over werkwoorden in de verledentijd (past simpel?), ik lette niet op, ik kon al Engels, daar had ik al die suffe regeltjes niet voor nodig. En het was al zeker niet nuttig de namen van de regeltjes (die ik niet nodig had) te weten. Ik had mijzelf Engels geleerd met behulp van Engelse sites, video's, films en boeken (voornamelijk boeken). Ik keek steeds weer naar de klok en hoopte dat die dan op zijn minst weer 5 minuten vooruit was gegaan sinds de vorige keer dat ik keek. O! Wat zou ik blíj zijn als ik aan het eind van dit jaar weg kon!

Niet dat het hier vervelend was, afgezien van het feit dat het een school was (met natuurlijk weer een uitzondering op bepaalde vakken). Niemand deed echt vervelend tegen me, ik kon wel van me af bijten, maar aan de andere kant had ik ook niet echt vrienden. Dit was geen probleem. Ik was niet zo'n mensenmens, ik was liever met mezelf dan met anderen. De mensen hier op school die het meest in de buurt kwamen van het concept "vriend", waren de docenten, maar volgens mij deden zij alleen aardig uit medelijden of omdat ze zelf ook alleen waren.

Ik stel mijn gezelschap zeer op prijs, alleen vinden mijn ouders het niet zo fijn dat ik geen vrienden heb. Zij zouden heel graag willen dat ik eens een keertje sociaal ging doen, vrienden maakte, verliefd werd en dat soort dingen. Natuurlijk ben ik wel eens verliefd geweest, maar daar heb ik nooit wat mee gedaan en dat was dan ook op een meisje en dáár willen mijn ouders natuurlijk niets van weten. Daarom heb ik hen niets verteld, zij willen graag dat ik homo ben. Ze zeggen: 'Neem een vriendje, gewoon om mee te oefenen, je hoeft hem niet echt leuk te vinden ofzo.', maar dat vind ik nergens op slaan, ik bedoel, dan kwets je toch onnodig gevoelens van een ander? Dat is echt heel egoïstisch. Zo iemand is ook een mens, waarschijnlijk een teergevoelig mens aangezien die gay is, (oeps vooroordeel, ik heb niks tegen gay hoor! Ze zijn alleen vaak wat teergevoeliger dan "normale" (hetero) mensen.), maar waar het op neer komt is dat je niet zomaar mensen hun gevoelens kwetst alleen om er zelf beter van te worden (in dit geval; om te oefenen).

Toen werd mijn gedachtegang ruw onderbroken door mevrouw Witteke: 'EDILLIO!', ik tilde mijn hoofd op (ik had niet eens door gehad dat ik die had laten hangen) en keek haar aan.

'ja? Wat, huh?' dat was wat uit mijn mond kwam, geen geslaagde actie en dat kwam zeer zeker niet erg intelligent over, maar wat verwacht je van iemand die net uit zijn gedachtegang is gesleurd.

'Can you answer my question?', (voor de niet engelse onder ons (wat ik voortaan afkort met:vdneoo), ze vroeg met dwingende toon of ik haar vraag kon beantwoorden) ik keek op het bord, maar kon daar de vraag (of opdracht?!) niet uit opmaken en zei: 'Nope'

Waarop mevrouw WItteke keek alsof ik net haar goudvis uit de kom had gepakt en in haar mond had gepropt. (wat ben ik toch creatief haha.)

'DON'T BE SO RUDE!' (vdneoo; ze zei dat ik niet zo brutaal moest zijn)

Rude? Daar was ik het niet mee eens.

'Ik kan uw vraag helaas niet beantwoorden omdat ik niet weet wat de vraag is, maar waarom kiest u niet een van uw andere leerlingen die er blijkbaar om staan te springen uw, voor mij onbekende, vraag te beantwoorden?' zei ik met een gebaar naar de klas waarin er minstens 5 kinderen hun hand hadden opgestoken.

Met een rood hoofd van woede liep ze naar de deur en opende die voor mij. Ze hoefde er niks bij te zeggen, want dit was een traditie (ritueel? Gewoonte?) ik pakte mijn tas en liep naar buiten. Hier was ik aan gewend. Ik werd er bij mevrouw Witteke bijna altijd uitgestuurd. De eerste keer was wel even schrikken maar na al die keer ben ik er aan gewend, het is nu gewoon een kwestie van tijd voordat ik eruit word gestuurd bij haar les. Mevrouw Witteke was een van de weinige docenten die mij niet mocht en dat was wederzijds.