A loner, but not in his heart

6

Toen ik de school uitliep was ik ervan overtuigd dat ik het moest doen, maar tijdens het fietsen begon ik toch te twijfelen, zou ik wel tegen mijn ouders kunnen liegen? Ik had dat tenslotte nog nooit gedaan, in ieder geval niet om zoiets groots. Wat moest ik eigenlijk doen op zo'n feest? Ik kon helemaal niet dansen haha! Was het het wel waard? Wilde ik eigenlijk wel verandering in mijn leven?

Die laatste vraag gaf de doorslag, ik hield dit "eten, slapen en luisteren naar gezeur"-leventje niet lang meer vol. En dit was de eerste stap naar verandering, misschien was het wel niks en moest ik naar een bijeenkomst voor mensen die geïnteresseerd waren in de bijendans (wow, zo creatief, ik houd echt van mezelf) of iets dergelijks, voor ik mijn ik had ontplooid. Maar niet geschoten is altijd mis, dus ik ging er voor. Ik zou het doen.

Nu dit besluit genomen was, viel er een gewicht (waarvan ik me niet bewust was geweest dat het er had gelegen, tot het moment dat het eraf viel) van mijn schouders. (en haha waarschijnlijk zie je nu een olifant voor je die net van mijn schouder is gevallen, maar nee vervelend hoor, slip dat beeld, ik bedoelde het figuurlijk)

Ik kon nu het best iets gaan doen wat genoeg afleidend was, zodat ik niet er weer over ging zitten piekeren, maar niet té, want ik was immers aan het fietsen. Ik besloot een spelletje te doen wat ik wel vaker deed op de fiets.

Ik probeerde oogcontact te maken met mensen in de paar seconden die het duurde voordat je voorbij iemand was, of diegene voorbij jou (ligt eraan hoe je het bekijkt, ik bekijk dingen het liefst liggend, maar dat kan een beetje moeilijk als je fietst), maar om terug te komen op mijn spelletje. Normaal gesproken houd ik helemaal niet van contact met mensen en al helemaal niet van contact met wildvreemden (brr, moet ik niet aan denken), maar voor vluchtig oogcontact maak ik graag een uitzondering. Ik vind dat iets moois, vluchtig oogcontact, er zitten geen verplichtingen aan vast, (je merkt wel dat ik niet graag verplichtingen heb haha), je hoeft geen ongemakkelijke gesprekken te voeren en zelfs geen teken van goedkeuring te laten zien zoals een ongemeende glimlach. Voor dat laatste is het wel belangrijk dat het vluchtig oogcontact is, want anders moet je wel een blijk van respect of goedkeuring geven.

Het is een van de weinige manieren hoe je met een mens in contact kan komen die mij wel bevalt.

In het verkeer zijn er veel mensen en het is niet te doen om met iedereen oogcontact te maken, daarom heb ik onderscheid leren maken. Ik probeer over het algemeen géén contact te maken met mensen in auto's of op brommers/ scooters. Van de overgebleven mensen probeer ik dan wél contact te maken met:

Oude mensen (daarmee bedoel ik natuurlijk mensen die er oud uit zien, want ik kan dus niet in de ogen van mijn voorbijgangers zien hoe oud ze zijn, al zou dat echt te gek zijn)

Werkende mensen, zoals bouwvakkers en politieagenten.

En meisjes, van ongeveer mijn leeftijd, geen jongens van mijn leeftijd omdat die altijd (nouja bijna altijd dan) zo stom zijn en "stoer"proberen te zijn.

Ik gebruik mijn onderscheidslijst (oh, volgens mij heb ik zojuist een nieuw woord bedacht, klinkt goed.. onderscheidslijst..) alleen als het te druk is om het bij iedereen te proberen.

Het was niet heel druk tijdens het fietsen, dus kon ik rustig alle mensen aankijken en letten op het verkeer tegelijkertijd.

Ik zag geplamuurde mensen, lelijke mensen, mooie mensen, maar zelden had ik iemand te pakken met een sprekend gezicht. Dat klinkt misschien raar maar als je iemand ziet met een sprekend gezicht snap je wat ik bedoel. Maar in ieder geval gebeurt het ook bijna nooit dat zo iemand ook echt terug kijkt.

Ik weet niet wie bepaalde wat er gebeurde die dag, maar het was een geweldige dag, want ik zag háár. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd, schatte ik, sprekend gezicht, mooi lang bruin haar met een slag erin, bruine ogen maar dan niet van dat 'hele donkere bijna zwart' maar een beetje amber-kleurig en ze keek me aan.

Ik voelde iets, ik kon het niet plaatsen. Ik voelde dat ik moest glimlachen, of iets anders doen, zodat zij wist dat ze mij kon vertrouwen, maar ze was alweer weg. Dit had ik dus nooit een van de redenen waarom ik zo van VLUCHTIG oogcontact hield was juist zódat je geen blijk van goedkeuring hoefde te geven!!

Op de weg verder naar huis was ik te flabbergasterd om nog mensen aan te kijken, elke keer dat ik iemand aankeek zag ik haar weer, met haar amber-bruine ogen en haar o-zo sprekende gezicht...