A loner, but not in his heart

5

Toen iedereen in het lab aanwezig was begon meneer Expresso met het openen van dat uur:

'Hallo, fijn dat jullie er allemaal weer zijn vandaag. We gaan, oh sorry, júllie gaan vandaag een begin maken aan de groepsopdracht, die al aangegeven staat in jullie studieplanner voor deze periode.' Hij wapperde met de velletjes papier die hij in zijn had en begon ze uit te delen.

'Voor de mensen die dat nog niet gelezen hebben of het wel gelezen hebben maar het alweer vergeten zijn, zal ik het nog even uitleggen: jullie moeten een standpunt kiezen over genetische modificatie. Vervolgens moet je een manier verzinnen om zo veel mogelijk mensen zich in jou standpunt te laten vinden. Je mag van alles doen maar denk eraan! Het is niet echt, als je bijvoorbeeld een vader hebt die bij een televisiebedrijf werkt hoef je echt niet een spotje uit te laten zenden ofzo!' zei hij met een knipoog de klas in.

'Maar je zou wel, of je nou een vader hebt met een tv-bedrijf hebt of niet, een spotje maken. Of een artikel schrijven, campagne maken, niet echt dus, alleen een plan-de-campagne. Snappen we een beetje wat de bedoeling is?'

Er klonk hier en daar instemmend gemompel maar er schoot ook een hand omhoog, van Zoey.

'Moeten we in groepjes? En zo ja, in groepjes van hoeveel??'

'Goede vraag! Jullie doen de opdracht in tweetallen, maar als je alleen wilt mag dat natuurlijk ook', terwijl hij dat laatste zei keek hij mij aan. Hij kent me.

Na de les bleef ik nog even hangen, ik was uit en had toch niks beters te doen dan met meneer Expresso praten of huiswerk maken. Als ik de keuze zou krijgen (en héé wat een toeval, die kreeg ik) dan zou ik met alles wat ik heb voor het gesprek kiezen, dus deed ik dat. Eigenlijk deed ik dat wel vaker na dit labuur.

'Ennn, hoe staat het met je leven, Edillio?'

Ik lachte, dat was zijn standaard opening van een gesprek met mij, (misschien wel ook met anderen, maar daar was ik dan niet bij en dat wist ik dus ook niet..),

'Nog altijd even saai meneer.'

Dat was niets dan waarheid, mijn leven was saai. Dezelfde routinehandelingen elke dag, opstaan, aankleden, eten, luiteren naar gezeur, naar school en daar ook weer luisteren naar gezeur, dan weer naar huis waar ik dan vervolgens weer moest luisteren naar gezeur, eten, douchen en slapen. En de volgende dag dan weer opnieuw. Kortom, mijn leven bestond uit eten, slapen en luisteren naar gezeur. Soms werden deze routinedagen onderbroken door een leuk gesprek met meneer Expresso, vandaag was zo'n dag dacht ik blij.

Hij keek een tijdje bedenkelijk naar mij, alsof hij me moest keuren, maar tegelijkertijd keek hij niet echt naar me, meer soort van door me heen (kan dat?).

'Wordt het niet tijd voor wat veranderingen in je leven, Edillio? Je moet meer dingen doen, dingen ontdekken en keuren of je ze leuk vindt of niet. Probeer meer van jezelf te ontdekken, wie ben je? Wie wil je zijn?'

Het was even stil en ik overdacht zijn woorden, wie wil ik zijn?

'Ga bijvoorbeeld eens naar een feestje ofzo, dat heb je toch nooit eerder gedaan? Of ben je wel eens naar een feestje geweest hmm.. Er is zo'n nieuw feest waar iedereen het over heeft, kun je daar niet heen?'

FEESTEN?!? Hoorde ik dat nou goed? Naar een feest? Ik? Ha, ha, ha, laat me niet lachen, ik ben zo géén feestbeest en bovendien zijn op een feest ménsen!

Dit had ik kunnen zeggen.

Correctie.

Dit had ik wíllen zeggen, maar zo was ik niet.

'Meneer, u weet toch dat mijn moeders dat nooit goed zouden vinden,' true, mijn ouders zouden me hoe dan ook níét naar zo'n feest laten gaan. 'het is een héterofeest.'

Jammer genoeg (eigenlijk niet jammer, maar op dit moment zwaar teleurstellend) is meneer Expresso niet op zijn achterhoofd gevallen, hij had dit argument al aan zien komen en had daarom zijn antwoord al klaar.

'Dan zeg je dat je naar een jongeren gay party gaat.'

Dat was slim, en daar was zeker over na gedacht, normaal gesproken zouden mijn moeders meewillen als er een gay party was, maar aangezien het een jóngeren gay party was.. Het zou nog wat moeite kosten om mijn ouders over te halen, maar dat zou wel lukken. Ze zouden bovendien zo bezig zijn met blij zijn, dat ze niet te veel vragen zouden gaan stellen. En eigenlijk had meneer Expresso gelijk, ik moest mezelf ontdekken, dat is toch waar de puberteit voor bedoeld is?

Ik beloofde meneer Expresso, dat ik er nog over na zou denken en wenste hem nog een prettige dag.

'Doei Edillio! En denk eraan, je hebt wat levends nodig in je leven!'

Dat was een van de dingen die ik erg op prijs stelde van meneer Expresso, "doei" of "dag" zeggen.

Veel mensen zeggen "tot morgen" of "tot ziens", waarbij je eigenlijk afspreekt diegene morgen of op een ander moment nog eens te zien. Maar als diegene nou net toevallig een meteoriet op zijn kop krijgt (ja ik weet het, dat is wel heeel toevallig, maar theoretisch gezien is het mogelijk), dan zie je hem de volgende dag, de "morgen" in dit verhaal, helemaal niet of misschien wel, maar in ieder geval ziet hij/ zij jou dan niet. Dus eigenlijk loog je dan toen je zei: "tot morgen".

Met "dag" of "doei" ben je in feiten dus niet verplicht om te blijven leven, je hebt alle vrijheid om het lot te tarten.