A loner, but not in his heart

8

Toen het eindelijk zover was werd ik toch nog wel een beetje zenuwachtig, wat eigenlijk nergens voor nodig was (maar het is net als dat je zenuwachtig wordt bij de douane terwijl je geen drugs meesmokkelt), maar dit was niet erg aangezien mijn ouders zouden denken dat ik zenuwachtig was voor mijn aankomende date.

Ada en Yvon waren me aan het klaarmaken.

'Heb je er een beetje zin in?, vroeg Ada, die zoals altijd de stilte wilde opvullen met een al 20x gevoerd gesprek.

'Ja, ik ben alleen wel een beetje zenuwachtig..'

Yvon kwam tussen beiden:

'OH Edillio, ik ben zó trots op je! Vertel me eens hoe ziet hij eruit?' met hij bedoelde ze natuurlijk Gero-Nemo. Ik probeerde het volgende verliefd te zeggen (voor zover ik het me kan herinneren doen ze het altijd in films op deze manier, dus het zal wel goed zijn)

'Hij is langgggggg' (uitgerekte "ng") 'eeen hij heeft blond haar en zúlke blauwe ogen omlijst met súpermooie lange wimpers..' (overdreven in het luchtledige staren terwijl je veel met je ogen knippert).

Gelukkig was ik klaar (wow dat klinkt raar, alsof ik uit de fabriek kom) en konden we dat onderwerp laten voor wat het was.

Ada hield me een handspiegeltje voor en zei:

'En? Wat vind je ervan? Kan het ermee door?'

'ERMEE DOOR?!?'

'Niet?' vroeg ze wat onzeker, terwijl ze me nog eens bekeek.

'JUIST WEL!! Dit is fantastisch!' en dat was het ook, ze had een wonder verricht, ik was niet meer mezelf, ik was een totaal ander iemand. Een redelijk knáp iemand! Je herkende me écht niet meer, zeker ook omdat ik een pak aanhad, maar wow. Ik had er niks op aan te merken.

'Geweldig! Bedankt!' Ik gaf allebei mijn moeders een dikke knuffel en verzocht ze vriendelijk om mij nog wat tijd alleen te gunnen, om me "geestelijk voor te bereiden".

Mijn moeders hadden een wonder verricht, maar ik wilde nog een klein aanpassinkje, iets wat opviel en wat je je zou herinneren, zodat als ik ooit iemand tegenkwam die ook op dat feest was geweest ze me wel herkenden maar niet écht (meer dat je denkt, hé hebben wij niet samen in de rij voor de kapper gestaan, en niet, hé ben jij niet die weirdo van dat feest).

Eens kijken, ik had oogpotlood, foundation en lippenstift tot mijn beschikking.. Wat kon ik daar nou weer mee?? Hmm.. Ik pakte het oogpotlood en zette het op mijn voorhoofd, tekende een klein rondje en kleurde het in, (alle tekentalenten opgepast een meestercreatie) een moedervlek. Ik was er klaar voor.

Toen de bel ging rende ik enthousiast (maar niet te) naar beneden en deed de deur open voor Gero-Nemo en zijn ouders, die in de deuropening stonden. Ik wist niet hoe te begroeten, een knuffel geven leek me ongepast, (we waren geen meisjes én niet gay (ook al dachten mijn moeders van wel)) een hand is te formeel, dan maar gewoon...

'Hey!'

'Haai!'

Tja lekker simpel dus.

Ik wilde snel naar dat feest voordat de ouders van Gero-Nemo in de kluwen van mijn moeders terecht kwamen, de formaliteiten werden uitgewisseld, maar ver kwamen ze niet want ik keek op mijn horloge en schreeuwde bijna:

'Hoelaat begon het nou?!'

Halleluja! Gero-Nemo is niet van gisteren! Hij snapte waar ik heen wilde.

'Ja bijna, we moeten opschieten! Mam! Pap?'

Ik kuste mijn moeders gedag, die met waterige ogen keken hoe ik in de auto stapte en wegreed.

Eenmaal in de auto kreeg ik een kruisverhoor, maar ik had géén zin in een gesprek en beantwoordde de vragen zo kort mogelijk, ook zij waren niet achterlijk en begrepen mijn hint. De rest van de reis werd in stilte afgelegd, tenminste verbale stilt, in mijn geest was het minder stil.

Terwijl we reden keek ik naar de voorbij zoevende auto's en dwaalden mijn gedachten af.

Zou het niet heerlijk zijn om van alle dingen los van elkaar te kunnen genieten, alles meemaken, beleven. Ik ademde in en besefte hoe fijn het was om te ademen, ik heb denk ik wel 5 minuten geademd (ik adem altijd, daar niet van, maar je snapt wat ik bedoel). Ik voelde me zo leeg met een opgeruimde geest en opeens zag ik het (mijn leven(sdoel)) helder als glas, dat ik eigenlijk niets was. Ik was niets, geen individu, ik deed wat er van me werd verwacht ik was vast gezogen in het ritme van het leven, ik kon me niet eens meer herinneren wat ik 4 dagen geleden had gegeten.

Ik nam me voor om alles als bijzonder te ervaren iets te zijn in deze wereld en keek nu echt naar buiten. Het was bijzonder hoe alle normale dingen veranderden en leken op dingen die je nog nooit had gezien als je er echt, écht, écht naar ging kijken. Bomen waren niet gewoon stammen met takken en bladeren, nee het waren organismen die bestonden uit een steeds verder uitwaaiend geheel van kromme houten vingers. Gras, geen groene waas van sprieten, maar ...

We gingen een tunnel in en ik zag alleen nog maar mezelf in de weerspiegeling van het raam. Ik keek naar mezelf, naar mijn ogen en mijn lippen en mijn zelfgemaakte moedervlek. Mensen zijn ook anders, als je goed naar ze kijkt. Ik keek nu anders naar mezelf, naar het gezicht in mijn gezicht dus zonder te kijken naar huid kleur/ kwaliteit en de meer of mindere mate van aanwezigheid van vet. Alleen de neus ogen en mond, het gezicht in het gezicht. Als ik zo op deze manier naar mezelf keek, leek ik op zich wel knap (maarja wat had ik daaraan, er zou vast niet iemand anders op de wereld zijn die net zo gek was als ik en keek naar gezichten in gezichten en bovendien ik was nu "opgemaakt" dus dat telde niet).

We minderden vaart en ik zag een gebouw met een enorme reclame poster voor het nieuwe feest. Wanneer waren we die tunnel uitgekomen? Weer iets gemist, ik moet me minder laten afleiden en meer letten op het ervaren van dingen.