A loner, but not in his heart

4

Ik probeerde altijd zo snel mogelijk naar de pauze te gaan, omdat er in de aula van onze school nooit hel veel ruimte is dus hoe eerder je in de aula was hoe betere plek je had. Ik zit graag alleen, maar daar hoefde ik niet zelf voor te zorgen. Het belangrijkste was dat ik een tafel had en dan werd ik voor de rest wel met rust gelaten. Niemand kwam toch bij me zitten en als ze dat wel deden had ik (en zij waarschijnlijk ook) een vervelende pauze, omdat ik niet zo gemeen was om ze weg te sturen. En zij waren vaak ook niet zo gemeen om zomaar (zonder smoes) weg te gaan. Zij waren immers bij me komen zitten en dat doe je meestal uit liefdadigheid.

Ik kauwde afwezig op mijn boterham met pindakaas (er zat toch niemand bij die zich aan de geur daarvan kon ergeren) toen ik opschrok uit mijn "trance" doordat er een gedaante zich naar mijn tafel begaf, gelukkig vroeg die alleen om een stoel (nouja vragen?)

Ik houd niet van mensen, ik neem me graag voor mensen als levende voorwerpen te zien, ze volkomen te negeren, tot je ze nodig hebt. Maar dat blijkt nog lastiger dan het lijkt. Mensen namelijk, willen graag aandacht en als je ze dat niet geeft worden ze heel irritant. Ze blijven net zolang kabaal maken tot je je hoofd optilt en ze aankijkt. Dan zijn ze bevredigd en gaan ze verder met hun onnutigge leven, terwijl ze dat van jou net hebben verandert. Mensen zijn eigenlijk net als problemen, als je er niks aan doet worden ze steeds groter en vervelender, tot je ze aandacht geeft en ze oplost.

Ik pakte een boek uit mijn tas om niet alleen te lijken. Ik was dan wel graag alleen maar dat hoefde niet de hele school te weten plus dat als je alleen lijkt mensen eerder bij je komen zitten zodat je minder alleen bent. Dat wilde ik voorkomen. Ik had niet gekeken welk boek het was en sloeg het op een willekeurige pagina open.

IK SCHROK ME KAPOT, toen ik een paginavullende foto van een erg groot uitvergrootte kop van een fruitvlieg zag. Ik had mijn Biologieboek gepakt..

Ik zuchtte en sloeg het boek weer dicht. Ik wilde naar huis, maar ik had na de pauze bio in het lab met meneen Expresso, mijn beste 'lerarenvriend'. Nee, hij is gewoon de leukste docent die ik ooit heb gehad. Ik bedoel niet leuk leuk (ookal zouden mijn moeders dat erg leuk vinden), maar gewoon een hele aardige en chille leraar. Hij is van Spaanse afkomst, maar is met zijn vriendin meegekomen naar Nederland. Misschien is hij daarom altijd zo relaxed, de Spaanse cultuur?, Nederlanders zijn over het algemeen redelijk gestresst.