A loner, but not in his heart

7

Toen ik thuis kwam was ik nog steeds een beetje van de kaart door deze plotselinge verschijning van dit meisje, maar dat mochten mijn ouders niet zien, dus concentreerde ik me en gooide er wat acteerspel overheen. Ik zette m'n fiets in de schuur en keek eventjes naar de weerspiegeling van mezelf in het raam van de schuurdeur of ik er mee door kon. (Eigenlijk maakte het niet veel uit, of t nou kon of niet ik zou er toch mee naar binnen moeten.) Ik inhaleerde diep en ging naar binnen.

Zeg het enthousiast. Zeg het enthousiast, waren mijn gedachten terwijl ik naar binnen liep.

Ik had niet veel tijd gehad om het plan uit te denken, wat ik had bedacht was simpel maar zou wel kunnen werken.

'Heey, mam, mama!'

Allebei mijn moeders kwamen de keuken in en namen mij in een "welkom thuis" omhelzing.

'Wil je wat te drinken? Fruit?'

'Hmm, ja lekker!'

'Wat?'

'Doe maar sap, appelsap.'

Terwijl Ada het inschonk kwam Yvon bij me zitten.

'Hoe was het op school?'

'Hmm nou, ja wel goed, maar ik wilde jullie iets vragen..'

Ada gaf me mijn appelsap en kwam erbij zitten.

'Ja?'

'Nou kijk, ik heb op school een leuke jongen ontmoet en...'

Toen werd ik onderbroken door Yvon,

'Ooh, wat eeniggg! Onze kleine jongen wordt eindelijk groot! Ooh wat fijn, Ada hoor je dat??'

Yvon was altijd overenthousiast met álles, maar dan ook echt álles, (volgens mij zou zelfs al beginnen met het plannen van haar begrafenis als ze te horen kreeg dat ze ongeneselijk ziek was)

gelukkig reageerde Ada wat rustiger en probeerde zij Yvon een beetje te sussen.

'Yvon, kalmeer eventjes je laat hem niet eens uitpraten. Edillio?'

'Ja, wat ik dus probeerde te zeggen is, naja ik ken hem al wat langer maar ik wilde jullie niet te overenthousiast maken', zei ik met een knipoog maar Yvon die een tikkeltje rood werd,

'maar waar het op neer komt is dat hij heeft gevraagd of ik met hem mee ga naar een gayparty voor jongeren!'

Yvon keek nog enthousiaster dan overenthousiast en riep: 'O, EDILLIO IK BEN ZO BLIJ VOOR JE!!'

hierbij vloog ze haar stoel af en kwam als een soort SuperWomen zo snel naar me toe, trok me van me stoel en gaf me een hele harde maar toch ook wel een zachte knuffel, zoals alleen zij dat kon doen en zorgde ervoor dat ik me niet meer kon bewegen/ ademen (wat niet heel prettig is, aangezien ademen (of wat zeg ik, zuurstof) een van de eerste levensbehoeften is). Toen ze me uiteindelijk los liet was mijn hoofd rood aangelopen en hapte ik naar adem. Waardoor Yvon een bezorgde trek over haar overenthausiaste gezcht kreeg.

Ada reageerde iets ingetogener maar verre weg van achterdochtig (waarom zou ze ook, haar kleine jongen was eindelijk groot geworden) en dat was precies wat ik nodig had:

'Wat ge-wel-dig!! Wanneer is het? Waar is het? Mag ik je brengen? Mag ik je helpen opmaken?'

Ik had altijd al het idee gehad dat Ada liever een meisje had gehad dan een jongen, want ze wilde me altijd opmaken en met me shoppen en weetikveel wat voor dingen je normaal gesproken met je dochter doet, maar ik deed dat vast ook wel, met Ada (niet dat ik dat stom vond maar leuk was anders. (Nu ik erover nadenk zou een gayjongen het misschien wel heel leuk vinden, maar dat ligt er natuurlijk weer aan wie het is.) Ik deed het alleen om haar blij te maken en niet te vaak, maar wat moest ik anders? Ik wilde haar niet kwetsen..)

(Hè shit, weer afgeleid door mijn eigen gedachten. Foei Edillio!)

Om eerlijk te zijn kon ze me misschien wel wat minder lelijk maken (aangezien mooi een onmogelijke taak was met mijn gezicht).

Ik glimlachte naar haar en zei:

'Ik weet nog niet hoe laat het is maar het is in ieder geval morgen avond, maar zijn ouders willen hem echt heeel graag wegbrengen, dus ik denk dat zij ons brengen.' Ada zag er een beetje beteuterd uit dus besloot ik iets te zeggen in poging haar op te beuren:

'Je mag me wel helpen met het klaarmaken!'

(Oh ja dat klonk zoveel beter dan "opmaken", ik krijg bijna rillingen van dat woord.)

'En Yvon dan mag jij als je wilt Ada erbij helpen!'

Ada d'r gezicht zag er al gelijk wat beter uit, ik voelde me slecht dat ik hierover moest liegen maar aan de andere kant was het wel fijn dat ik hen ook blij kon maken, zo konden zij zich helemaal uitleven op mijn uiterlijk, terwijl ik op zoek ging naar wie er binnen in mij zat. Dan oordeelde ik er wel van die gekke fratsen vanaf (zoals roze glitter veters of zoiets dergelijks) en zag ik er een beetje toonbaar uit want dat moest natuurlijk wel op mijn eerste echte feestje.

Nu moest ik alleen nog een "vriendje" zien te regelen en dan ook zijn ouders ervan te overtuigen dat ze moesten doen alsof hun zoon gay was.

Easypeasy lemon squeezy! (#not)

Voor mensen met vrienden zou dit niet zo lastig zijn geweest, zij zouden dan gewoon kunnen vragen of een van hun vrienden meewilde naar het feest en dan gewoon wat lullen en glimlachen naar die ouders. Maar ik was niet zo'n mens met vrienden. Dus moest ik dit op de ouderwetse manier doen, er eentje online zoeken. (Wauw ouderwets zeg, internet is jong dat weet ik ook wel, maar hoe had ik dat anders moeten zeggen? De mensenzondervrienden-manier?)

Ik kwam uit op een forumsite waar een lange blonde jongen met blauwe ogen en lange wimpers, (hij was leuk om te zien) iemand zocht om mee naar dat feest te gaan, (hij wilde naar hetzelfde feest als ik, wat een geluk!) omdat hij niet alleen mocht, zijn ouders zouden hem en degene die zich aan zou melden, brengen.

Dit was perfect! Alleen was zijn naam een beetje raar... Maar goed daar zou ik wel aan wennen (zo niet, dan toch).

Nu moest ik even nog wat informatie zoeken over het gayfeest en dan was ik klaar, hoe laat het begon en eindigde, waar het was en dat soort dingen. Ik had die informatie niet echt nodig maar het was handig om achter de hand te hebben voor als er naar gevraagd werd.

Ik zou zo Gero-Nemo (die naam, proest, uit te spreken als Geeroo Niemoo) bellen om te zeggen dat mijn ouders dachten dat ik gay was en met hem naar een gayparty ging, ik zou hem ook vragen zijn ouders hierover in te lichten aangezien mijn ouders nogal onvoorspelbaar zijn en zeker wat omgang met andere mensen betreft.

Alles was geregeld, ik zou naar dat feest gaan, terwijl mijn ouders dachten dat ik naar een jongerengayparty ging met Gero-Nemo (ik was nog steeds niet gewend aan die naam oops). Wat Gero-Nemo wel meteen had gezegd is dat ik niet van hem moest verwachten dat we meteen vrienden zouden zijn en de hele avond met elkaar zouden optrekken. We hadden elkaar nodig om onze ouders gerust te stellen en daar bleef het bij.

Ik was hier wel over te spreken. Ik houd niet zo van "gedwongen" vriendschappen.