A loner, but not in his heart

3

Ik liep de bekende route van mevrouw Wittekes lokaal naar het kamertje van de rector, volgens mij was ook hij inmiddels aan mijn wekelijkse bezoekjes gewend geraakt. Ik klopte en liep naar binnen.

Binnen liet ik me meteen in een van die luxe stoelen vallen en keek hem aan.

'Je hebt het nog lang uitgehouden deze keer! Misschien zit je voor het eind van je schoolcarrière nog eens een les van haar uit ook!'

Daar moest ik om lachen, mevrouw Witteke en mij er niet uitsturen was een onmogelijke combinatie. Mevrouw Witteke had al sinds ik me kan herinneren een hekel aan mij, het kwam volgens mij doordat ik mezelf niet afdoende kon voorstellen en dat zij dat zag als brutaal gedrag. Want toen ik mezelf moest voorstellen was het: 'Hallo, ik ben Edillio en ik ben 12 jaar.' Vervolgens vroeg ze me om mijn hobby's, die ik niet had en om andere dingen die ik dan misschien leuk vond om te doen: niks. Maar zij vatte dit op als antwoordgevenontwijkend-gedrag en stuurde mijn eruit. Het ergste was nog wel dat ik eerlijk had geantwoord op haar vragen, ik had geen hobby's en ik genoot ontzettend van niks doen. Gelukkig bood meneer Fasten (de rector) mij een luisterend oor en toonde begrip. Ik kreeg geen straf, alleen een tip om een hobby te verzinnen om zulke situaties in de toekomst te voorkomen. Maar wat was geschied kon niet teruggedraaid worden, mevrouw Witteke had een hekel aan mij, de lessen die daarop volgden ben ik er altijd uitgestuurd. Ik ben eigenlijk een soort zondebok geworden, als de klas vervelend is werd ik er standaard uitgestuurd. Door deze haat van mevrouw Witteke had ik altijd een halfuurtje tijd om met meneer Fasten te socializen. Ik heb wel eens voorgesteld om niet meer naar haar lessen te gaan, maar meneer Fasten zei dat ik het moest blijven proberen en misschien had ik nog wel iets aan haar lessen tijdens de tijd dat ik wèl in de klas zat.

'Chocomel?'

'Ja lekker.'

Meneer Fasten liep naar het koffieapparaat, zette het aan en keek om naar mij,

'Wil je er een koekje bij? Mijn moeder heeft zoveel koekjes gebakken dat ik er voor de rest van het jaar genoeg zou hebben, helaas zijn ze maar 3 dagen lekker.'

'Hmm, wat voor koekjes zijn het?'

'Oh, gewoon boterkoekjes geloof ik.'

'Ja doe maar, lekker!'

Hij pakte de beker en een koekje en liep weer terug naar zijn plek achter het bureau en gaf mij de chocolademelk en het koekje. Terwijl ik knabbelde aan mijn koekje keek hij geduldig toe. Ik vond meneer Fasten echt een toffe kerel, hij was echt begrijpend naar de kinderen toe. Hij kende iedereen en was een soort tweede mentor (of enige als ze hun officiële mentor niet mochten) voor een heleboel kinderen.

'Wat was vandaag de "reden"', waarbij hij met zijn vingers aanhalingstekens in de lucht maakte, 'voor het vroegtijdig verlaten van het klaslokaal?'

Wauw dat woordgebruik van hem ook altijd, zou hij als hij niks te doen had het woordenboek uit zijn hoofd proberen te leren? Haha, ik zie het hem al helemaal doen... Oh oeps hij stelde een vraag..

'Oh, ja, sorry, ik dacht even aan iets anders. Kunt u uw vraag herhalen?'

'Ja natuurlijk, maar nadat je die vraag hebt beantwoord wil ik eigenlijk wel weten waar je aan dacht, ik ben eigenlijk wel benieuwd. Ik vroeg waarom je er dit keer uit was gestuurd.'

'Ja, ik lette niet op.'

'Zoals gewoonlijk, en de andere vraag?'

Ik voelde mijn wangen rood kleuren terwijl ik het zei:

'Ik bewonder uw woordenschat en stelde me voor hoe u tijdens uw vrije tijd het woordenboek uit uw hoofd leert...'

'HAHAHAHAHAHAHAHAH' Dat zegt wel genoeg denk ik, hij moest erg hard lachen, waardoor ik nog roder werd. Gelukkig ging op dat moment de bel en hoefden we er niet op door te gaan. Ik bedankte voor het koekje en de chocolademelk en liep zijn kantoortje uit, de drukte in.