the King in the North [2]

Rozdział 3 - Szansa

• Shailene •

Nie mam pojęcia jak długo jestem więziona przez księcia Theodore'a.

A raczej króla.

Wciąż mam przed oczami obraz śmierci moich rodziców. Na początku byłam w szoku, później dużo płakałam, następnie byłam okropnie wściekła, ale teraz czuję się wyprana z wszelkich uczuć. Poddałam się, bo nie mam siły z tym walczyć. Próbowałam ostrzec ojca, który mnie nie posłuchał. Najbardziej żal mi mamy. Nie zasłużyła na taką śmierć, była wspaniałą i dobrą królową. Już nigdy więcej ich nie zobaczę... Najgorsze jest to, że wiem czyja to wina. Tylko i wyłącznie moja. Byłam uparta, widziałam tylko czubek własnego nosa, tylko ja, ja, ja... Do czego to doprowadziło? Mój kraj dostał się w łapy szaleńca, a moi rodzice i babcia nie żyją.

Nie zdążyłam nawet poznać swojej prawdziwej babci. To była Melisandre, pierwsza władczyni Północnej Wonderii. Stąd tyle wiedziała o tym, co się ze mną dzieje - sama przez to przechodziła. Nie wiem tylko dlaczego nie wyjaśniła mi tego wcześniej, może wszystko potoczyłoby się inaczej... Może za tysiąc lat, kolejnej księżniczce uda się zapobiec katastrofie. Mi się nie udało. Nie potrafię nawet przywołać swojej mocy, mam wrażenie, że ze mnie uleciała. To dziwne, ale tak jak wcześniej jej nie znosiłam, teraz mi jej brakuje. Czuję się tak, jakbym straciła cząstkę siebie.

Melisandre mówiła, że może znajdę odpowiedzi w dziennikach Diany, ale też żebym zaufała instynktowi. Do dzienników raczej nie mam szans się dostać, chyba że Theodore w końcu będzie łaskaw mnie stąd wypuścić. Od natłoku myśli zaczyna mnie boleć głowa. Jeśli tu zostanę, być może uda mi się zakraść do biblioteki i przeczytać te przeklęte dzienniki. Instynkt jednak podpowiada mi, że lepiej, abym opuściła zamek i udała się na Południe. Sama nie wiem, skąd to się pojawiło w mojej głowie, ale takie mam przeczucie. Nie mam najmniejszej ochoty zostać żoną księcia Williama, nienawidzę go tak samo jak Theodore'a. Wszystkich ich nienawidzę. Mieliśmy rozejm, który świadomie zniszczyli. Od zawsze chcieli przejąć Północ, czekali tylko na pretekst, by uderzyć.

Czy William jest taki sam jak brat? Może istnieje cień szansy, że ma serce we właściwym miejscu. Jeśli udałoby mi się owinąć go sobie wokół palca... rozkochać w sobie... Może pomógłby mi objąć tron na Północy? To może być moja jedyna szansa. Królobójca nie może rządzić Północą. Kiedyś zapłaci mi za wszystko, co zrobił. Będę cierpliwie czekać na ten dzień.

***

Kiedy odwiedza mnie ponownie, mam ochotę roześmiać się na jego widok. Próbuje być taki dostojny i dumny, nosi koronę mojego ojca z wysoko podniesioną głową, co najmniej jakby rządził całym światem, a nie tylko Północną Wonderią.

- Witam, upadła księżniczko - wita się i uśmiecha się szyderczo. Jeśli myśli, że mnie tym zrani, to się myli. Moja skóra z każdym dniem jest coraz bardziej grubsza i odporna.

- Witam, królu Północy - wypluwam z siebie słowa, jakby były trucizną.

- Dużo o tobie myślałem.

- Ja o tobie też.

- Tak? Wspominałaś nasze wspólne chwile? Która jest twoją ulubioną? Bo moja ta, kiedy ścinam głowę twemu ojcu - zaczyna się śmiać.

- A moją ta, w której się ciebie pozbyłam z zamku.

- Nieładnie, Shailene - grozi mi palcem. - Jestem królem, nie zapominaj do kogo mówisz. Zastanawiałem się co z tobą zrobić. Ciekawą perspektywą było trzymanie cię tutaj do śmierci, ale mój brat się o ciebie upomina. Widocznie musi widzieć w tobie potencjał na żonę - obserwuje moją twarz, żeby zobaczyć reakcję, ale pozostaję niewzruszona. Nie dam mu tej satysfakcji. - Skoro tak bardzo chce cię u swego boku, będę łaskawy i dostanie cię w prezencie. Prezent od króla Północy dla króla Południa. Mój ojciec zrzekł się już tronu, żeby w spokoju nacieszyć się życiem z moją matką - przewraca oczami. - Nie martw się, twoje odejście na Południe nie pozostanie bez echa. Mam już pomysł na małe przedstawienie - porusza brwiami, po czym nawet się nie żegna i wychodzi.

Zaczynam bać się tego, co dla mnie wymyślił. Na pewno będzie to najbardziej upokarzające doświadczenie w moim życiu.

CDN.