Demoiselle

Chapter 05

Chapter 05

I KEEP on asking my self if I'm going to trust everything that she said, at sa mga impormasyong nalaman ko mula sakanya. Kapag sinusubukan kong maniwala sakanya—sa lahat ng mga sinabi niya kanikanina lang, bumabalik saakin ang mga babala ni Dad aa tang mahigpit niyang ipinag babawal saakin,

That is, to don't trust anyone be vigilant.

I don't know what to believe anymore, kahit na gusto kong paniwalaan ang mga sinabi ni Nania ay hindi ko magawa dahil ayokong suwain si Dad dahil mas kilala ko siya—mas kilala ko si Dad even if he's not always by my side because he's working.

Mom always talking to me that I should understand Dad for being far away from us because he's doing it for me—for my sake. Mom didn't tell me what is the main reason but I trust Mom, I trust her words.

Hanggang ngayon ay narito parin ako sa Kaharian ng Keres at hindi ko alam kung kalian ako makakalabas o kung makakaalis pa ba ako rito. Pagka tapos naming mag usap kanina ay nag paalam siya at hindi na muling bumalik rito sa silid na inuukupa ko, I don't want to overthink kaya naman lumabas nalang ako ng silid.

Every details on this place is mixtures of gold and black, from the detailed design of ancient greek from the walls unto the floors. Ibang iba ang lugar na ito sa mga karaniwang uri ng bahay—actually hindi naman ito matatawag lang na bahay dahil ito ay isang kaharian at para akong nasa isang fairytale.

Nagpatuloy lamang ako sa paglalakad at paglilibot sa buong silid. Kung malaki ang bahay namin sa Sarswela City ay mas triple pa ang laki nito, sa tingin ko nga ay buong syudad namin ang kasing lagi ng palasyong ito.

Huminto ako sa malaking bintana na tanaw ang buong kaharian, madilim at tahimik ang buong paligid at kung iisipin ay parang ako nalamang ang nag-iisang tao rito dahil napaka walng buhay ng buong kaharian na ito at para bang mas madilim pa sa karaniwang gabi.

Titig na titig ako sa madilim at malungkot na kalangitan nang may bigla nalang akong naalala.

"Is it already morning?!" bulalas ko. I know that was a stupid question because I don't know, I'm here at the world that morning and light are not existing. Tanging itong palasyo lamang ang namumukod tanging maliwanag sa buong kaharian.

"Sa mundong kinagisnan mo, oo umaga na." nabaling ang atensyon ko sa nag salita at nakita kong muli si Nania nan aka ngiti saakin at may katabi siyang isang lalaki na matamang naka tingin saakin, nasa likod ng mga ito si Dim na ngayon ay ngingiti ngiti saakin, tinaliman ko ang tingin ko sakanya at bigla naman itong sumeryoso at nawalan ng emosyon.

Bumalik ang tingin ko kay Nania at sa lalaking katabi niya na ngayon ay titig na titig parin saakin at ni isang emosyon ay wala akong makita sa mga mata.

"Uhm, I'm just curious," tumingin akong muli sa madilim na kalangitan. "Wala na ba talagang umaga rito? Hindi na ba sumisikat ang araw?" bumalik ang tingin ko kay Nania na may mga lungkot sa mga mata at lubos na pighati.