Sahte gülüşler

5. Bölüm

Merhabalar yine ben. Sıkıldınız mı benden dürüstçe söyleyin. Neyse hemen bölüme geçiyorum. Bu bölümü Eminenurelebi1 adlı okuruma ithaf ediyorum. Bide bundan sonra ithaf isteyen var mı diye sormicam yorum yapanlar kendilerini görürler burada. Çok konuştum hadi bay bay. Acıklı şarkı dinleyerek okuyun bence.

Cemre'nin ağzından

Yine ve yine deniz kenarında kayalıklara oturmuş ağlıyorum. Galiba artık benim bir ailem yok. Beni koruyup kollayacak her koşulda sevecek bir babam yoktu. Bende çareyi abilerim ve ikizin de bulmaya çalıştım. Onlar beni ne olursa olsun korur, sever sanmıştım. Bana öyle hissettirdiler. Seni asla bırakmayacağız dediler. Şimdi anlıyorum ki onlar beni hep kandırmışlar. Beni bir kere bile sevmemişler. İnsan zamanında seni çok seviyorum dediği kişiye senden nefret ediyorum der mi? Sadece laf olarak nefret ediyorum dese bile gözleri itiraf eder. Onlar gözlerinde bile nefret vardı. Benim ne babam ne abilerim ne de ikizim varmış.
Bazen annem ölmeseydi beni bizi bırakmasaydı bende mutlu bir hayat sürerdim bende herkes gibi gülebilirdim babam beni severdi diye düşünyorum. Eğer annem beni değilde kendi hayatını seçseydi en azından hayatta olmazdım ve bunları yaşamazdım. Ya da ikimizide seçseydin benide kızımıda kurtarın kızımın engelli olma olasılığı olsa bile ikimizide kurtarın deseydin ne olurdu be anne.

Neyse yıllarca nasıl kendim atlattıysam nasıl acılarımı kendi kendime geçirdiysem bunu da yapardım. Yani umarım yapardım...

Artık gerçekten yoruldum gerçekten bıktım. Ama bunu şimdiye kadar fark etmeniştim. Ben farketmeden anlamadan yok olmuşum. Bedenen burada olmama rağmen ruhen burada değilmişim. Hayatın gerçekleriyle yıllar önce karşılaşan bir kız olarak bunu yaşamam doğal. Ama bence bunları kimse yaşamamalı.

Arkadaşların yoktur ama üzüntünü ailenle gidermeye çalışırsın ya da ailenin yoktur üzüntünü arkadaşlarınla gidermeye çalışırsın. Bende ikisinde yok ve ne yapacağını bilemez haldeyim. Kalabalıkta yalnızlık çok koyuyor. Bazıları yalnız olmak ister çünkü bilemez yalnızlığı, bazıları da yalnızlığı istemez çünkü yalnızlığın çaresizlik olduğunu bilir. İşte ben ikincisiyim. Yalnızlık benim için çaresizlik ve korkudur. Çünkü ben yalnızken bu duygularımla savaşıyorum ve bu savaşı hep onlar kazanıyor. Bu beni çok yıpratıyor. Bu hayatta sadece iki şeyin şifası yoktur buda yalnızlık ama doğuştan yalnızlık ve ölümdür. Yalnızlığı hiç tatmamış birine ölüm mü yoksa yalnızlık mı diye sorarsanız yalnızlık der çünkü yalnızlığın ölüm gibi olduğunu bilmez ama yalnızlığı tatmış birine ölüm mü yoksa yalnızlık mı diye sorarsanız ölüm der çünkü yalnızlığın ölümden daha kötü olduğunu bilir. Kısaca ikisini özetlemek gerekirse yalnızlık ölüm gibidir ama daha kötüdür çünkü  tadabilirsiniz duyabilirsiniz hissedebilirsiniz görebilirsiniz ama karşılık veremezsiniz ve bu sizi daha kötü bir hale getirir. Ölümde ise yok olursunuz ne duyar ne hisseder ne görür ne de tatdarsınız bu nedenle karşılık verme gereği duymazsınız. Bu yüzden sessiz insanlar yalnızdır. Ama bazıları vardır yanlızlığını gülerek örterler. Onlarda aslında karşılık veremezler o gülen ve konuşan kişi onlar değil maskeleridir. Her şey yolunda iyiyim maskesi ve benim hayatım bu maske üzerine kurulu...

Bunları düşünerek ağlıyordum. Beni ne gören ne de duyan vardı her zamanki gibi. Sessizce ağlıyor herkesten duygularımı saklıyordum. İnsanlar beni bir kez olsun anlamaya çalışmadılar şimdi de çalışmazlar biliyorum bu yüzden içime atıp daha çok sıkıntı yaşıyorum. Yani kısacası benim hayatım bu ve sıkıldıysanız sizi tutmam çünkü benim duygularına ortak olursanız her gün bunları dinlersiniz.

Bölüm sonu OKUMADAN GEÇMEYİN!

Oyları ve yorumları bekliyorum. Okunma ve oy yorum sayısı hiç orantılı değil. Güzel değilse yorumlarda belirtim ona göre düzeltmeye çalışırım.

Bölümü sabırsızlıkla bekleyen ve beni yorumlarıyla motive eden tüm okurlarıma çok teşekkür ediyorum. ❤❤