რაც უფრო მეტად ვშორდებოდი ჯიმინს და ომეგასთან ერთად გასავლელს ვუახლოვდებოდი ჯიმინის სახეს ფერი უფრო და უფრო ეკარგებოდა
ცივმა ოფლმა დამასხა მეშინოდა მასში ის პატარა იმედის ნაპერწკალი არ დაზიანებულიყო რომელიც ჩვენ გვაერთიანებდა
ამიტომ ბიჭს ხელი გავუშვი, ის გაუგებრობაში მყოფი გაფართოებული თვალბით მიყურებდა
"მეგობარო? რა ჯანდაბა გჭირს?"
უხეშად მკითხა მან
"მინდოდა ჯიმინს გავხუმრებოდი და ცოტათი შემეშინებინა მაგრამ ძალიან ნერვიულობს"
ვუთხარი და ჯიმინისკენ გავეშურე მართალია ეს უცნობი ომეგა რაღაცას მეუბნებოდა მაგრამ სრულიად არ მაინტერესებდა ეს ყველაფერი
ჯიმინთან ახლოს მივედი და გულში ჩავიკარი
"ის ხომ ომეგა იყო რა დაგემართა?"
"ვიცი მინდოდა გაგხუმრებოდი"
"იდიოტო ესე არასდროს არ გააკეთო"
მითხრა მან და მისი პაწაწინა ხელები ნჭიდროდ მომხვია, ამან კი კიდევ ერთხელ დამიმტკიცა ის ფაქტი რომ პრობლემები წარსულში დავტოვეთ და ახალი ბედნიერი მომავლით ვიცხოვრებდით
თავიდან ეს გრძნობა ისეთი რეალური იყო, მაგრამ რამდენიმე თვეში ჩემი ცხოვრების ყველაზე რთული პერიოდი დაიწყო
თითქმის ყოველ ღამე ჯიმინს ათასნაირი უცნაური საკვები უნდებოდა, საკვებს კიდევ არაფერი უჭირს მაგრამ ერთხელ ჰავაის წყალი მომთხოვა
ვიფიქრე იქ დასვენება უნდოდა ბილეთები დავჯავშვნე მან კი უმიზეზოდ ტირილი დაიწყო არ უბდოდა ჩემტან ერთად წამოსვლა
გუშინ თეჰიონი მოვიდა ჩვენთან ერთად შეყვარებულს დაშროდა, მართალია მეც განვიცადე მაგრამ ჯიმინმა მილიონჯერ მაინც მკიტხა მიყვარდა თუ არა
შემდეგ ფიციც კი დამადებინა რომ არასდროს არ დავშორდებოდი, მისი ეს ბავშვური ნაწილი მომწონს მაგრამ ძალიან დავიღალე
YOU ARE READING
სავსემთვარეობა
Fanfiction"ჯეონები რომ არა, უკვე მკვდარი იქნებოდი პაკ ჯიმინ!" "და ვინ თქვა რომ სიცოცხლე მსურს მას შემდეგ რაც შენ გააკეთე ჯეონ ჯონგუკ"
