KILL COUNT

4. BÖLÜM: KARANLIK BİR ORMAN

Karanlığa yüz tutmuş bir ormandaydı. Yürüdüğü yol metrelerce uzuyordu. Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi. Sanki hiç sonu yokmuş gibi bir yolda titrek adımlarla yürüyordu Erdem. Etrafına bakındı. Dev gibi ağaçlar ona öfkeyle bakıyordu sanki. Şiddetle esen rüzgardan dolayı ağaçların dalları çatırdıyor, yaprakları dört bir yana uçuşuyordu. Ormanın sesini duydu. Sanki onu çağırıyormuş gibiydi; rüzgarın uğultusu, baykuşların sesleri, kurtların ulumaları, ağustos böcekleri... Hepsi bir anda Erdem'e yük olmuştu. Sanki koca orman onu delirtmenin peşindeydi.
Bacakları daha da titremeye başladı. Fark etmeden adımlarını hızlandırırken etrafına bakınmayı da ihmal etmedi. Ağaçların dallarında öylece dikilen baykuşları görünce tüyleri diken diken olmuştu. Bir sürülerdi.
On... Yirmi... Hatta otuz tane baykuş bir arada.

Erdem'in dönüp baktığı her ağaç baykuşlarla doluydu.
Hepsi ona bakıyordu. Hepsinin gözleri parlıyordu. Flaş açıkken fotoğraf çektiğin bir kedinin gözleri nasıl parlak çıkarsa o baykuşların gözleri de öyle parlaktı. Sadece baykuşlar değil. Kurtlar da öyleydi. Kurtlar ağaçların arasında sinsice geziyordu. Gözleri öfkeyle parlıyordu. Yeşil renkle parıldıyordu gözleri. Asitin rengine çok benziyordu o renk. Ölümcül asitin rengine...

Neden bu tehlikeli ve korkutucu yolda ısrarla ilerlemeye devam ediyordu ki? Bunu kendi de bilmiyordu. Bacaklarını kontrol edemiyordu. Ona kalsa buradan kaçıp giderdi ama nasılsa onu hala burada tutan bir şeyler vardı.

Korkudan tir tir titreyen Erdem, gözlerini kapayıp yürümeye devam etti. Kurtların ve baykuşların sesleri giderek yükseliyordu. Bu durum bir süre sonra kulak tırmalayıcı bir hal aldı.
Elleriyle kulaklarını kapatıp adımlarını hızlandırdı. Kurtların peşinden geldiğini hissedebiliyordu. Baykuşların da öyle.
Ne olursa olsun ilerlemeye devam etti. Bu yolun sonunda kurtuluş vardı. Bunu biliyordu. Bu yolun sonunda kurtuluşa erecekti. Her şey eski haline dönecekti.
Eski haline mi? Neler olmuştu ki?

Hızla ilerlerken bir şeye çarptı. Geriye doğru sendelerken ellerini kulaklarından çekiverdi. Bir duvara çarptığını sandı. Kurtların ve baykuşların sesleri kesilmişti. Ayak sesleri ve kanat çırpma sesleri de yoktu.
Buz gibi esen rüzgar, Erdem'in yüzüne bir yumruk gibi çarptı. O rüzgar peşinde tehlikeyi de getirmişti. Gözlerini açtı. Karşısında tam on üç kişi duruyordu. Derin derin nefes alıp veriyorlardı. Neydi onlar? Kimdi onlar? Onlar insanlardı fakat onlarda farklı bir şey daha vardı.

Ölü insanlardı onlar. Etleri çürümüş, yüzleri erimiş, derileri dökülmüş, kemikleri görünür hale gelmişti. Hiçbirinin gözleri yoktu. Zamanında gözleri akıp gitmişti. Yalnızca göz çukurları vardı hepsinin. Kimdi onlar? Kimdi o hayaletler?
Erdem şok içindeydi. Olduğu yerde öylece donakaldı ve en önde duran o hayalete baktı.
Onu tanıyor olduğunu fark etmişti. Onu sesinden tanımıştı.

"Bizi hatırladın mı?"

Dilini yutmuştu. Konuşmayı bir türlü başaramadı. Dudakları tepinip durdu sadece. Sırtından akan terleri hissedebiliyordu. Yüzünden de damla damla terler akmaya başlamıştı. Gözleri istemeden de olsa dolmuş, buğulu gözlerle o hayaletin göz çukurlarına bakmıştı. Simsiyah ve korkunçtular. Hayalet tekrardan aynı soruyu sordu:

"Bizi hatırladın mı Erdem? Beni hatırladın mı?"

Sesindeki öfkeyi iliklerine kadar hissetmişti.
O, en iyi dostu Arda'ydı.
Bir zamanlar acımasızca asit püskürterek öldürdüğü Arda'nın o naif bedeni şu anda tam karşısında duruyordu.

"Bunları hak edecek ne yaptım? Sadece sana yardımcı olmaya çalışıyordum. Ama sen bana böyle teşekkür ettin. Gerçekten benden bu kadar mı nefret ediyordun?"

Erdem geri geri yürümeye başladığı sırada sırtı başka birine çarptı. Ardına dönüp baktığında diğer on üç insanın da gelmiş olduğunu fark etti.
Dört bir yanı öldürdüğü insanların hayaletleriyle kuşatılmıştı. Birçok öğretmen ve öğrenci... Hepsi korkuyordu. Hepsi acı çekiyordu. Hepsi öfkeliydi. Hepsi... Hepsi...