Marked Series 4: Unrequited Love (COMPLETED)

Chapter Thirteen

                NAPA-UNGOL siya ng maramdaman ang masakit na likod niya, she tried to open her eyes pero madilim. Nasaan na kaya siya? She closed her eyes again and tried to remember what happened.

"Doc! Gising na ang anak ko." That's her mommy's voice.

"Mama, mama! I'm Reen. Are you awake now?" Nandoon din ang anak niya. Binuksan uli niya ang kanyang mga mata pero napakunot nalang siya ng ulo dahil wala naman siyang Makita.

"Mom?" she asked groggily. She needs water at mukhang alam na ng mga kasama niya ang gusto niya dahil may naramdaman siyang malamig na bagay na dumampi sa mga labi niya. She can even feel those familiar tingles na humawak sa kanya. "Gray?"

She blinks so many times pero madilim pa rin. "Bakit madilim? Nakapatay ba ang ilaw?" she asked. Wala siyang narinig na boses para bang natatakot sila na may malaman siya. "Bakit ang tahimik niyo?" Kinakabahan siya sa mga sagot ng mga ito alam niyang nasa hospital siya dahil sa amoy alcohol ng buong paligid and she remembered what happened before she wakes up and somehow, hindi siya tanga upang hindi malaman kung bakit madilim ang paligid at kung bakit wala siyang nakikita.

"Sweetheart." Boses ni Gray iyon. Kinapa niya ito, she can feel him now. Nasa tabi lang pala niya ito.

"God, thank you. You are safe." Gusto niyang maiyak na malaman na okay na ito. Kinapa ng mga palad niya ang mukha ng kaharap, may suot itong benda sa ulo nito. "May masakit ba sa iyo?"

"Yelena." Boses iyon ng mommy niya.

She tried to smile. "I am okay mom, really."

"Anak... your eyes."

She took a deep breath. She chuckled. "It's okay mommy." She said with a smile. Wala naman siyang magagawa hindi ba? Bulag na siya at kahit na ayaw niya wala siyang magagawa. "Wala bang ibang nasaktan sa aksidente?"

"I'm sorry Yelena kung-."

"Walang kasalanan Gray. Aksidente lang iyon."

Narinig niya ang malakas na pagpalahaw ng anak niya ng iyak na yumakap na sa kanya. "Mama, you can't see me." Umiyak ito habang yakap siya.

"No, princess I can still see you. My heart can see you."

"Anak." Naramdaman niya ang pagyakap ng mama niya sa kanya ngumiti lang siya. Dapat ipakita niya sa mga ito na okay lang siya ayaw na niyang makadagdag pa ng problema. "I promise Yelena, makakakita ka uli. Maghahanap kami ng eye donor upang maoperahan ka." Somehow nakahinga siya ng maluwang sa sinabi ng ina. Ibig sabihin ay may chance pa na makakakita siya.

"Don't rush mom, I am really okay. I just want to rest pwede po ba?"

"Magpahinga ka muna Yelena magiging okay lang ang lahat."

"Ano ba naman kayo paningin lang ang nawala sa akin it's not that I became ugly... shucks, nadamage ba ang mukha ko?"

"No sweetheart you are still as gorgeous as before."

"Good because I can't afford to lose it sobrang ganda ko pa naman kaya kailangan ko ng beauty rest. And princess ikaw rin matulog ka muna ha ayokong kapag nakakita na si mama ay hindi ka na kasing pretty ko."

Suminghot ang anak niya. "Yes, mama. I'll sleep na, sana pagwake up ko you can see na me." Napatawa siya sa pagtatagalog ng anak niya. Baluktot kasi ang dila nito.