Ang galing makipagsuntukan ni Junic.
"Whoo. Sige pa. Sa likod mo, yan! Ganyan. Whooo — " Sigaw ko. Parang mapuputol ang litid ko sa leeg sa sobrang lakas ng sigaw ko para suportahan si Junic.
"Whooo... Galing!"
Taob lahat.
Lumapit siya sakin. "Wala ba 'kong kiss jan?"
"Huh?" Napatalikod ako. Baka humantong na naman to sa pangyayaring pagsisihan ko.
Hinawakan niya ko sa braso.
"Bitawan mo nga ko." Pagtabig ko. Mula sa likod ay niyakap niya ko ng mahigpit. Pilit ko siyang tinutulak pero ang lakas niya kaya pinagsusuntok ko siya sa tagiliran.
"Ang kulit mo huh?" Tapos ay binuhat niya ko at sinampa sa balikat niya kaya lalong akong nagalit.
"Ibaba mo nga ko!! Juniccccc!" Reklamo ko.
"Mahal kita..."
Napatigil ako sa narinig ko.
Pinagtitinginan kami ng mga tao kaya pinanalangin ko na sana nag-teleport nalang kami.
Nang makarating kami sa kanila — dahil malapit lang naman ang bahay nila sa school — sa kwarto niya ay nilapag niya ko sa kama niya at pumwesto sa ibabaw ko. Nakatitig kami sa mata ng isa't isa kasabay ng dagundong ng dibdib ko.
Napalunok ako ng laway sa kaba.
Unti unti niyang nilalapit ang mukha niya sakin kaya napapikit ako.
Naramdaman ko naman ang paglapat ng labi niya sa labi ko.
"Mahal kita Carlo. Totoo. Pero natatakot ako kasi lahat ng taong nagsasabi sakin na mahal nila ako, iniiwanan naman ako."
Nang imulat ko ang mata ko ay nakita ko siyang nakapikit habang tumutulo ang kanyang luha. Niyakap ko siya. "Ako, hindi kita iiwan..."
Umupo siya at pinunasan ang basang basa niyang pisngi dahil sa luha.
Niyakap ko siya ulit at tumingin sa mata niya at nginitian siya. "Napaiyakin naman pala ng boyfriend ko." Natatawang sambit ko.
"Tss." Yun lang yung sinagot niya sa akin at hinawakan ako sa pisngi kasabay ng paghalik niya sa aking labi.
Everytime he hugged me, i feel secured. Feeling ko ay kaya niya akong ipaglaban, ipagtanggol kahit kanino man.
Hays.
Heto na naman ako.
Umaasa sa mga bagay na maaaring panandalian lamang.
Ni-shake ko ang ulo ko para matanggal yung negativity sa utak ko. Gusto ko lang maging masaya kaya kahit nagrereklamo ang utak ko, puso ko parin ng sinusunod ko hanggang sa isa isang tinanggal ni Junic ang suot ko. Oo. Nagpaubaya ulit ako. Magpapaubaya ulit ako.
Sa tulong ko ay isa-isa naming tinanggal din ang suot niya. Ang maputi niyang katawan. Ang pinkish niyang nipple. Ang flat abs niya na parang kinakausap ako at sinasabin ilapat ko ang labi ko at wala na nga akong nagawa!
Muli ay nagpatangay ako sa bugso ng aking damdamin.
"I really love you Junichi." Mahinang saad ko nang tumapat ang labi ko sa tenga niya.
Hindi siya sumagot bagkus ay lalong lumalim ang pag angkin niya sa aking labi kasabay ng pagdiin niya ng kanyang kayamanan sa loob ko.
Ang sakit sakit. Ilang pigil na mura rin ang pinakawala ko sa bawat ungol na parang musika sa loob ng kwarto niyang ito.
"Ang sak... puta! Ahhhh. Ju... nic. Ahh!"
Pero kahit sobrang sakit, kinakaya ko dahil masaya ako, dahil mahal ko siya. Mahal na mahal ko siya!
Ang kaligayahan ito ang nagpapagaan sa sakit na nararamdaman ko.
Mahal na mahal ko si Junic na para bang ikamamatay ko pag nawala siya sa buhay ko.
Patuloy kami sa halikang namamagitan saming dalawa nang makaramdam ako ng pagod kasabay ng paglabas ng init ng aking katawan.
Bumilis din ang pag angkin niya sa akin at maya maya lang ay nakaramdam ako ng mainit sa loob ko kasabay ng pagbagsak ng katawan niya sa dibdib ko.
Inabot niya agad ang labahang damit niya at pinunas ito sa amin.
Hinalikan niya ko muli pagkatapos ay hinila niya ako papunta ng banyo upang makapaglinis ng katawan at tsaka kami natulog. Nakaunan ako sa kanyang braso, ang braso niyang ito ang paborito unan ko. At humalukipkip ako sa kanyang dibdib. Ang saya saya ko kahit may sakit akong nararamdaman.
Sabay kaming pumasok kinabukasan. Nakasunod lang ako sa kanya habang naiilang ako kase lahat ng tao ay nakatingin sa kinaroroonan namin.
"Ano bang nangyayare?" Tanong ko sa sarili ko.
Hinila ko ang likod ng polo niya dahilan para mapatingin siya. "Bakit?"
"Hindi kaba nagtataka? Tumingin ka sa paligid mo, lahat sila satin nakatingin."
"Wala akong pakielam."
"Huh?" At nagpatuloy lang siya sa paglakad.
Nang makarating kami sa classroom namin ay parang nakakita ng multo ang mga kaklase ko. Napatigil sila lahat sa ginagawa nila at tumitig samin.
Dumiretso kami sa kanya kanya namin upuan.
Kinalabit ko ang kaklase kong si Rico na nakaupo sa harapan ko. Napalingon ito sakin. "Bakit Carlo?"
"Bakit ganyan sila?" Tanong ko. Habang napapatingin sa mga kaklase kong nakatingin sa akin.
"Alam na kasi nila na magsyota kayo ni Junic."
"ANO?!" Napatayo pa ako sa kinauupuan ko sa sobrang gulat dahilan para lalo akong pagtinginan kaya umupo nalang ulit ako. "P-pa'no? Anong nangyare? Sino nagsabi?" Sunod sunod kong tanong.
"Isa-isa lang Carlo. Mahina kalaban!"
"Bakit nga?!" Atat na atat na ko!
Tbc. 🍏
