Demek ki gerçekten de şeytanın ta kendisiyle uğraşıyordum. Şehvetli iki pençesi olan o yaratıkla...
Küçüklüğümden beri pek inançlı olan bir insan değildim. Bu şeytan olayı benim hayatımı baştan sona sarsmıştı. Kafayı yememe kanaat getirmem mi daha iyiydi yoksa bu olanları gerçek olarak kabul etmem mi daha iyiydi.
Sırtımı dikleştirmeye çalışarak sordum;
-"Peki Pan'dan nasıl kurtulurum?"
Rahip bi an yüzüme tüm dikkatini toplayarak baktı. Ciddî olup olmadığımı anlamaya çalışıyordu.
Gözleri korku ve endişeden ardına kadar açıldı ağzından sadece 3 cümle çıkabildi.
-"Ulu Tanrım... Acilen..."
Elini kalbine götürdü ve ağzından hırıltılı bir takım sesler çıkarmaya başladı. Sağ eliyle kalbini tutarak sol elini bana uzatarak yere yığıldı.
Bense sırtımda ve kafamda alev alev bir şeylerin yanmaya başladığını hissettim. Avazım çıktığı kadar acıdan bağıra bağıra rahibelere seslendim. Güç bela Peder in yanına geldim ona ve bana ne olduğunu anlamaya çalışırken rahibeler içeri aceleyle girdi. Yardım etmeye geldiklerine eminim. Taa ki beni görene kadar...
Ilk gelen rahibe önce yerde yatan rahibe endişe ve yardım etmeye geldiğini belli eden gözlerle sonra ise bana korkuyla açılmış gözlerle baktı. Gözlerinde gördüğüm saf dehşet hayrete düşmeme sebep oldu.
-"Ulu Tanrım... Çık burdan seni küçük pis şeytan!!"
Bir saniye? Bahsettiği kişi ben miydim? Evet bunu ilk başta anlayamamıştım ve salak gibi kafamı sağa sola çevirip etrafıma bakınmıştım. Boynundaki haçı çıkarıp üstüme doğru tutarak duamsı bişey okumaya başladı. Ama önünde tuttuğu haç ve okuduğu şeyin sesi anlayamadığım derecede rahatsızlık ve ızdırap vericiydi. Kulaklarımı kapatarak dizüstü çöktüm. Odaya girip afallayan bir kaç rahibe de bizim küçük sürtüğe katılmışlardı ve yaklaşıyolardı. Sürüne sürüne odanın köşesine çekildim. Tüm bunlar çok mantıksızdı. Daha fazla dayanamıyordum bu yüzden rahibelere doğru tüm gücümle bağırdım. Hepsinin aynı anda yere düştüğünü gördüğüme yemin edebilirdim...
