เมื่อผมมาต่างโลกแล้วตกหลุมรัก [ BL 3P]

บทที่14:ความเปลี่ยนแปลง

เมื่อการทานอาหารเช้าผ่านไปอย่างช้าๆด้วยความเงียบของคนสองคน เดซี่ที่ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีเขาเห็นท่าทางที่แปลกไปของร่างสูง ก็รู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดที่กระจายออกมารอบตัวของอีกคน มันเต็มไปด้วยอะไรสักอย่างที่เขาไม่เข้าใจจึงได้แต่นั่งอยู่เงียบๆ ทานหมี่ทรงเครื่องตรงหน้าจนหมดจาน 

เมื่ออาหารหมดจานแล้วร่างเล็กจึงเก็บกวาดของบนโต๊ะโดยที่มีร่างสูงนั่งมองอยู่อย่างนั้นด้วยสายตาเหม่อลอย เซนทำเพียงนั่งนิ่งๆแล้วจ้องมองไปยังร่างบางของคนที่เดินไปล้างจานอยู่สักพักก็กลับมานั่งอยู่ตรงข้ามเหมือนเดิม ความรู้สึกอึดอัดที่ออกมาสามารถสัมผัสได้แม้กระทั่งในอากาศรอบตัว ราวกับพวกเขาทั้งสองคนกำลังรอ รอให้ใครสักคนพูดอะไรออกมาเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้หรือบอกความจริงในใจอะไรสักอย่างออกมา แต่ไม่ทุกอย่างยังคงความเงียบอยู่อย่างนั้นจนเวลาผ่านไปสักพักเซนจึงถอนหายใจออกมา

" เก็บของกันเถอะครับ เราคงต้องกลับแล้วละ" ร่างสูงยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบผมของเดซี่เบาๆ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วส่งข้อความเวทย์เรียกให้คนรับใช้มาเอาไป 

เดซี่พยักหน้ารับ ร่างเล็กมองกระเป๋าที่ถูกส่งไปยังคนรับใช้ผ่านอุปกรณ์เวทย์อะไรสักอย่างที่ไม่คุ้นชิน แม้มาอยู่โลกนี้ได้ 12 ปีแต่อย่างที่ทุกคนรู้ เขาไม่เคยได้ก้าวออกจากปราสาทจอมมารสักเท่าไหร่ มีเพียงแค่แอบไปเข้าป่าบ้างแต่ก็ไม่ไกลนัก ดังนั้นเรื่องเกี่ยวกับอุปกรณ์ในโลกนี้เดซี่จัดได้ว่าอยู่ในพวกมีความรู้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเลยทีเดียว..

ปราสาทจอมมาร

พวกเขาทั้งสองกลับมาถึงเร็วกว่าแผนที่วางไว้ในตอนแรกว่าจะกลับมาตอนเย็น แต่ตอนนี้พวกเขามาถึงที่ปราสาทก่อนเที่ยงเสียด้วยซ้ำไป เดซี่กำลังจะกล่าวถามกับเซนหากแต่ร่างสูงไม่รั้งรอ เขาบอกให้เดซี่ไปรอในห้องนอนไม่ก็หาอะไรทำเพราะเซนจะไปหาอาจารย์ปราชญ์สักครู่ ร่างเล็กที่ถูกทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวหน้าห้องนอนจึงทำเพียงหยักหน้ารับและมองร่างสูงเดินจากไป