Kolejny tandetny fanfiction... A może nie kończnie? Przeczytaj historie o dziewczynie która po wszystkich przeciwnościach losu, zostaje zamknięta za metalowymi drzwiami.
Isy siedziała na kanapie skubiąc skórki dookoła paznokci, nie miała emocji wypisanych na twarzy jak jakaś nieudana rzeźba. Ja siedziałem na fotelu udając, że przeglądam coś na telefonie a wprawdzie bacznie ją obserwowałem.
- Mam coś na twarzy, że mi się tak przyglądasz? - Powiedziała nie patrząc w moją stronę.
- Nie, wszystko z twoją buźką okej. Zastanawiam się tylko czy się denerwujesz. - Oparłem się o fotel i odwróciłem w jej stronę. - Nie pokazujesz żadnych emocji. Nic. Nie mogę tego zrozumieć jak twój wyraz twarzy może być tak pusty i cichy. - przyglądała się moim dłonią które robiły dziwne akrobacje podczas mojej gestykulacji.
- A co? Mam chodzić po pokoju i panikować? Mam płakać w koncie bo boje się, że Sebastian Karze mi nie rozwalać jego rodziny? Że lepiej będzie jak zostanie po staremu? Emocje nic nie zmienią. Bedzie tak jak ma być. - zsunęła się z kanapy i wygodnie rozłożyła się na brązowym dywanie.
- Gdyby Seb miał tak powiedzieć zrobił by to przez telefon. Poza tym jest spoko gościem i nie wydaje mi się że mógłby coś takiego odwalić. - powiedziałem spokojnie.
- Jasne, że jest spoko gościem. W końcu to mój brat. - Zaśmiała się - Ale jest również synem mojego ojca, po którym mogła bym spodziewać się takiej akcji. Koniec. Szkoda tlenu na ten temat. Idziemy na spacer? - Spojrzała na mnie z uśmiechem. Zmieniła temat tak szybko, że jeszcze nie dotarło do mnie jej poprzednie zdania a Ona już chce iść na spacer.
- Nie wiem czy zauważyłaś ale pada na dworze.
- Aaa.. To co robimy?
- Możemy coś obejrzeć, pogadać, mogę zadzwonić po znajomych i możemy w coś zagrać.... yyyy... możemy jechać do mnie i pobawić się z moimi zwierzakami, możemy pójść..
- Masz pupilka?? - zapytała z poważną miną patrząc mi w oczy.
- Tak..
- To dlaczego jak u ciebie ostatnio byłam to ich nie było? - nawet nie mrugnęła.
- Ponieważ byliśmy w moim mieszkaniu a nie w domu gdzie mieszkam z nimi? - Nic nie odpowiedziała. Wygrzebała się spod stołu i pobiegła do swojego pokoju. Nie wiedziałem co mam sobie myśleć. Siedziałem osłupiony i patrzyłem się na drzwi za którymi 5 sekund temu zniknęła Isy. Po 2 minutach znów wybiegła pod drzwi wyjściowe i zaczęła ubierać buty.
- Wstawaj, jedziemy do ciebie. - powiedziała zdyszana. Zmieszany wstałem z fotela, wyłączyłem telewizor, wziąłem klucze ze stołu i zanim dotarłem do drzwi, słyszałem jak Isy zbiega ze schodów.
- Jakie masz zwierzęta? - zapytała zmoknięta w samochodzie.
- Mam psa Daredevil'a, 3 koty, Femme'a, Crow'a i Oscar'a. ( jeśli źle napisałam ich imiona to napiszcie mi w komentarzu i poprawię, dzięki)
- Jeden psiak i trzy koty? Trochę niesprawiedliwe. - Uśmiechnęła się a w jej oczach płonęły iskry. 10minut temu na jej twarzy nie było nic a teraz jej twarz ma wyraz 5 letniej dziewczynki, jadącej po nową zabawkę. To za szybko jak na 10:28 rano.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-
Podjechałem na podjazd przed domem i zaparkowałem miedzy samochodem CC'iego i Ashley'a. Wyszliśmy z samochodu, chciałem podejść i otworzyć Isy drzwi ale nie zdążyłem.
Isy
Ten wielgachny dom, mieszkanie w centrum LA i 3 czarne ekskluzywne samochody na parkingu były niczym marzenie. Poczułam się jak biedna rencistka patrząc na to wszystko. Andy miał życie jak ze snu, grono przyjaciół, kochające zwierzęta, spełnione marzenia o zespole i muzyce, jego kariera i popularność. Przez to poczułam dziwny dyskomfort, bałam się, nie jestem pewna czego ale miałam ochotę wrócić do domu tam gdzie czułam się swobodnie i tak dopasowanie. Nie wiem czy istnieje taki przymiotnik, pasująco, ale tak właśnie bym to określiła. Dopasowanie, dobranie, pasująco. Tutaj czułam, że jak wejdę w tych brudnych trampkach, spotkam się z krytycznym spojrzeniem pokojówek, które będą musiały sprzątać błoto, które naniosę, z pięknego świeżo lakierowanego parkietu.
Jednak kiedy za drzwiami zamiast wielkiego przestronnego i jasnego salonu, zobaczyłam rzeczywiście salon ale ten panujący w nim wszechobecny bałagan sprawił, że musiałam zamrugać kilka razy. Na eleganckich meblach leżały zmięte czarne ubrania. Na stoliku zamiast wazonu ze świeżymi kwiatami leżały skórzane kurtki i butelki po alkoholu. W pewnym sensie spadł mi kamień z serca ale z innej strony ten bałagan zmroził mi krew w żyłach. Miałam ochotę złapać za wór na śmieci i zacząć sprzątać. Niewiarygodne było to jak można doprowadzić taki dom do takiego stanu. Niestety ale jestem przewrażliwiona na tym punkcie, od małego sprzątałam, ścieliłam łóżko bez ingerencji taty czy wychowawczyń w domu dziecka. Po prostu nie mogę zrozumieć jak można żyć w bałaganie i kurzu.
Z szeroko otwartymi oczami popatrzyłam na Andy'ego, on tylko uśmiechną się niewinnie i wzruszył ramionami.
- Przepraszam, że ten dom jest w takim stanie ale nie mieszkam tutaj sam. Żyją ze mną chłopaki z zespołu przynajmniej Jinxx, Christian i Ashley bo Jake mieszka z Inną, więc tylko część tego - wskazał ręką na pomieszczenie - jest moją winą. - Nic mu nie odpowiedziałam, tylko nerwowo się uśmiechnęłam.
Andy zaprowadził mnie na klatkę schodową, znajdującą się obok jeszcze bardziej zaśmieconej kuchni od której ostentacyjnie odwracałam wzrok, powtarzając sobie - oddychaj, głęboko. Na piętrze usłyszałam jakieś krzyki na zmianę z wyzwiskami i przekleństwami. Odgłosy dochodziły z jednego z pokoi na korytarzu. Czarnowłosy jak gdyby nic, poszedł w prawo do pokoju znajdującego się najdalej od klatki schodów. Nieśmiało szłam za nim dopóki nagłe po drugiej stronie korytarza przed nami nie otworzyły się drzwi. Z pokoju obłożonego szarymi kafelkami wyszedł wysoki mężczyzna, z długimi czarnymi włosami, zasłaniającymi część twarzy. Dopiero po chwili poznałam go, Jinxx taki ma pseudonim. Mężczyzna podszedł do Andy'ego przywitali się i zamienili parę zdań. Stałam za wokalistą, licząc, że Jeremy mnie nie zauważy. Niestety usłyszałam jak za mną otwierają się kolejne drzwi, delikatnie odwróciłam się w tamtą stronę i zauważyłam, że z pokoju z którego dochodziły krzyki, wyszedł, kolejny, wysoki mężczyzna z również długimi brązowymi włosami tylko on wyróżniał się indiańskimi rysami twarzy. Znałam go z wyglądu ale nie byłam w stanie przypomnieć sobie jak ma na imię.
- O cholera Andy! - krzyknął, mimowolnie przesunęłam sięi teraz stałam po prawej stronie Andy'ego, który na dźwięk swojego imienia odwrócił się i uśmiechnięty podszedł do kolegi. Ja nie wiedząc co mam zrobić, stałam jak słup soli. Chłopaki przywitali się i dołączył do nich Jinxx. Dopiero potem gitarzyści mnie zauważyli. - Ty musisz być Isy! - bez świadomości wstrzymałam oddech, kiedy Ash zaczął iść w moją stronę z przyjaznym uśmiechem.
