🌼BEYAZ PAPATYALAR🌼 P|J|M🌼TAMAMLANDI🌼

YALAN

  Konuşamıyordum. Oturduğum bu hastane  köşesinden kalkamıyordum. Kendi hıçkırıklarımda boğuluyordum. Telefon bir yandan çalıyor, ben bir yandan deli gibi ağlıyordum.

Beşinci arayışımdan sonra telefon nefes nefese kalmış Taehyung tarafından açılmıştı.

"Alo..."

Söyleyeceğim bir çok şey vardı, söyleyemiyordum.

"Hana iyi misin?"

Lanet olsun iyi falan değildim. Nasıl iyi olabilirdim? Bu nasıl bir yalandı bütün hayatımı mahveden?

"Neden?..."

  Diyebildim, ağlamaktan içime kaçmış sesimle. Ama böyle  olsun istemiyordum avazım çıktığı kadar, sustuğum konuşamadığım her ne varsa bağıra bağıra söylemek  istiyordum.

"Bir sorun mu var? Nerdesin?"

"Neden?!"

Dedim tekrar, bu kez sesim daha çok yükselmişti.

"Neden bana yalan söylediniz?!"

Sessizleşmişti bir an için.

"N-ne? Ne yalanı? Neden bahsediyorsun anlamıyorum?"

Biliyordu işte belki de hâlâ yanında oturmuş beni dinliyordu. Hoşuna mı gidiyordu acaba beni bu halde dağılmış bir şekilde izlemek?

"Yanında di mi o?! Duyuyor değil mi beni şimdi?!"

Nasıl canım yanmıştı, nasıl içim sızlıyordu. Ben aylarca benim yüzümden öldüğünü düşünürken kendimi parçalamıştım. Nasıl  izleyebilmişti bu içler acısı halimi?  Nasıl yapabilmişti?

"Kim? Kimden bahsediyorsun? "

  Sakinleşiyordum acı yavaş yavaş yeniden içime oturuyordu.

"Şimdi beni iyi dinleyin. Bundan sonra Hana diye biri yok, ben onu tam bir yıl önce, onun öldüğünü düşündüğüm gün gömdüm..."

Adını söylemek zulümdü.

"Park Jimin..."

Yutkunmuştum. Adını söylerken çevremdeki her şeyin yavaşladığını hissediyordum.

"... benim için bugün öldü."

  Telefonu kapattım. Konuşmasına izin vermeyecektim. Benim için bugün  kapanmıştı bu devir.

  Az önce öğrendiğim yeniden tetikleyen hastalığın ilk karanlığının  bu sefer beni almasına, alıp sonsuz diyarlara götürmesine  izin verecektim.

-Bölüm Sonu-