*Dean's Office
"I am so disappointed with you Ms. Chora, binigyan ka na nga ng chance to learn from your mistakes pero ano? Anong ginawa mo?"
"Sorry po Dean"
"No! I won't accept your sorry, this is too much, I want to see your parents, you will be a future educator then eto ang ginawa mo, pano ka na lang magiging good role model sa mga estdyante mo?"
"Sorry pro tala-
"Plus! Your one of our departments pride, good student ka naman ha, anong nangyayari? Deans lister ka pa naman, tsktsk"
"Sor-
"No! No more sorry Ms. Chora, tomorrow I want to meet your parents, your excuse"
"But Ma-
"Leave"
Lumabas ako ng Office na lumuluha, grabe na talagang kamalasan to oh, at worst ako pa? Ako pa ang may kasalanan after what HE did, napaka evil niya talaga.
Lalo ko lang naaalala ang nangyari kahapon...
*Flashback
"Wahahaha-ha", tawa pa rin siya ng tawa na halos siya na lang ang naririnig sa buong campus.
"*hikbi*", habang ako patuloy rin sa pag-iyak, matatakutin pa naman ako masyado, parang tambol ang pintig ng dibdib ko.
"Wahahaha..ha...ha" paputol putol na tawa niya, kasi sa wakas napansin niya na rin ako.
"Hah..hah.. Uy! a..anong iniiyak mo dyan?" sabi nito habang pilit na tinitingnan ang nakayuko kong ulo.
"Na..napakasama mo ta..talaga"
"Hey! Sorry, I.. I was joking, tahan na" pilit niyang inaalis ang nakaawang kong mga braso sa aking mukha.
Pilit ko ring pinapatahan ang sarili ko sa pamamagitan ng pagkagat ko sa ibabang labi, saka ko siya hinarap ng buong tapang.
"Hmm, a..ano bang problema mo? Ano bang problema nyong mga la..lalaki at lagi niyo na lang ginugulo ang buhay ko?" basag kong sabi pero sa totoo lang gustong gusto ko ng umiyak ng malakas.
"Gulo agad? Grabe ka naman, babae ka nga talaga, arte! ala-
PAK!
Di na natapos ni Lawrence ang sasabihin niya dahil isang malakas na Sampal ang natanggap niya mula sa mga kamay kong kanina pa gusto manakit.
"Una sa lahat 'salamat sa sorry mo' salamat ha at napaiyak at natakot mo ako, pangalawa salamat pa din sa pagpapatahan mo dahil ako! ako talaga ang may kasalanan eh, sarili ko ang dapat sisihin kung bakit ako nandito at natakot, at huli THANK YOU! SA PAMEMERWISYO MO, SALAMAT!" sarkastiko kong sabi habang siya naman ngayon ang nakayuko tatalikod na sana ako pero may nais pa pala akong sabihin sa kanya kaya humarap akong muli
"Sya nga pala wala kang karapatang sabihan akong maarte, di mo ko kilala" sabay talikod ko habang muli na naman akong naiyak.
Naiyak sa takot
Naiyak sa kaba
at naiyak dahil sa nakasampal na naman ako ng isang Lalaki.
*End of flashback
At kinaumagahan nga pagkatapos ng pangyayaring iyon pinatawag ako ng aming Dekana dahil sa nagsumbong si Ms./Maam na iniwan ko daw ang kanyang Office na bukas at makalat dahil nga sa walangyang lalaking yun na siyang iniwan ko kahapon sa loob, di ko pala natapon yung mga basurang natipon ko pati yung mga walis at pamunas di ko naibalik sa lalagyan nito at nasa akin pala yung susi ng Office mabuti nga at nakita ng rumurundang security guard ng School.
And worst of all pinapatawag ang parents ko, panu na? Super strict pa naman ni Papa, takot ko lang sabihin sa kanya ang totoong dahilan at ang tunay na nangyari kung bakit ako binigyan ng punishment, si mama naman di yun pumupunta sa school kahit na isang beses, nahihiya daw siyang makiusap sa mga Teachers and Faculty officers eh.
Hay. this is not what I expected, a bad result to happened
