ÖFKELİ CİVCİV | TEXTİNG

2.2

Gözde'den

Bir haftadır kendime gelememiştim. Nasıl olur da ben onu bu kadar merak ederken o benim karşıma çıkmazdı aklım almıyor.

Orkun battaniyeyi kafamdan çekme girişiminde bulununca çığlık attım. "Kendine gelir misin artık!"

"Defol git başımdan Orkun!"

"Lan bak bulur o çocuğu sana yazan parmaklarını kırarım! Ona da izin vermiyorsun ki!"

"Adamsa çıksın karşıma da suratına kusayım!"

"Telefonuna cevap versen karşına çıkacak belki?"

"İstemiyorum!"

"Gözde sen iyice dengesiz oldun!"

"Orkun giiiiiiiiğğğğğtttt!"

"Orkuna yükleyin dertleri zaten!"

Beni kucakladığı gibi omzuna attı. "Orkun debelenecek halim yok nolur bırak beni..."

Beni banyonun içine bırakıp "Duş al kendine gel gezmeye gideceğiz!" dedi ve bir şey dememe fırsat vermeden kapıyı kapatıp çıktı.

Derin bir nefes alıp üstümdekileri çıkardım ve kendimi duşa attım.

Bu kadar yıkılmamın nedeni ona alışmış ve inanmış olmamdı. Demiştim ani değişimleri kaldıramıyorum diye...

Sonra durup düşündüm.

Tamam çok güzeldi her şey inanmıştım falan ama ben neden bu kadar üzüyorum ki kendimi?

O zaman...

Keşkeleri koy kenara süslen hadi bak aynaya

Unutanı sen de unut at kendini diskolara

Duştan çıktıktan sonra hazırlandım ve şöyle bir aynaya baktım.

Amaaan ne üzüyorum kendimi!

"Orkuuuunn! Hazırım ben hadi çıkalım!"

Orkun odama girdiğinde şaşkınlıkla süzdü beni. "Vaaayy be!" dedi.

"Hadi beni bara götür!"

"Emrine amadeyim sarışınım!"

Orkunla aynada fotoğraf çekindik ve Instagramımı uzun zamandır dondurmuştum ve sırf o görecek diye açıp Orkun'la olan fotoğrafımı storye attım. Hesabım açıktı o da görecekti. Sonra bardan story attım ve Allah ne verdiyse dağıtmaya başladım.

Geceye dair hatırladığım son şey deli gibi içtiğimdi.