uzun süre konuşmamak, ikimizde de gerginliğe yol açarken inat yapıp konu açmıyorum. bundan, benim olduğumdan daha fazla rahatsız olduğu açık olan sinirli adam, konuşmaya başladığında iç çekip ona bakmamayı sürdürüyorum.
"natasha geç kaldı."
konuştuktan sonra rahatlamaya başlayan adam, yeni duyduğum ismi sormamı bekliyor. bekleyişine inat edip susuyorum. bir süre sonra konuşan tekrar o oluyor.
"hatırlamıyorsun tabii," diyor sitem dolu ses rengiyle.
"hatırlayamazsın istesen de."
dakikalardır süren sitem ve öfke, bu cümleyle beraber kırgınlık ve hüzünle kırılıyor. öyle ki ben de konuşuyorum.
"hatırlamıyorum."
daha uzun bir cümle sarf etmek isterken, ses tellerimin koparcasına acıması, beni engelliyor. ne kadardır aynı yerde yatıyor olduğumu düşünmeye başlasam da hatırlamıyorum.
yüzümü buruştururken adam endişeyle kıpırdanıyor.
"konuşmak için kendini yorma."
sessizlik, ikimize tekrardan hakim olurken, koridor sandığım yerden, koşan bir çift topuklu ayakkabı sesi yükseliyor, iyice odaya doğru volüm artarken karşımdaki pencereden hızla kapıya doğru gelen bir kızıl kafa görüyorum. kaşlarımı çatarak giren kişiye baktığımda, yanımdaki adam ağırlığını verdiği ayağını değiştiriyor ama bana bakmayı kesmiyor.
"uyandı mı?"
kızıl saçlarını savurarak takım elbiseli adama soru yöneltiyor, cevap vermeyeceğini bildiği halde.
gözleri çökmüş kişinin üzerimde etkisi psikolojik olarak artmaya başlarken, geçmişimizde bir şeyler olduğu içime doğuyor.
